KRIJGSMACHTPREDIKANT

‘De hoofdtaak van de DGV is het verlenen van geestelijke zorg aan militairen en burgermedewerkers van defensie. In de praktijk komt dat neer op het bezoeken van militairen op hun werkplek. Zij weten dat je voor hen beschikbaar bent als hun pastor.

Militairen kennen de functie van de geestelijke verzorging en ze maken er gebruik van. Ze komen met hun levensvragen waarbij alle facetten van het leven een plaats krijgen. Vooral de vraag naar de betekenis van een gebeuren in hun bestaan krijgt maximale aandacht.’

Wat is de waarde van uw werk? ‘Met Salomo (1 Kon.3:9) bid ik onze God om een ‘horend hart’. Meer en meer ontdek ik de rijkdom van het letterlijk helemaal laten uitspreken van mensen. Wanneer ik dat doe, voelen zij zich werkelijk gehoord en gezien. Vaak betekent het voor mensen dat een stuk eenzaamheid wordt doorbroken. Geregeld betekent het ook dat ze zelf weer overzicht over hun geschiedenis krijgen, ze brengen ‘orde aan in de chaos’.’

LUISTEREN

‘Voor mijzelf betekent dit luisteren dat ik me telkens laat verrassen. Ik ga zonder ‘vooropgezet plan of bepaalde tactiek’ het gesprek in. Ik wacht ook niet op kansen om hen te confronteren met het Woord. Als ik dat doe, luister ik niet echt naar wat ze zeggen, zo heb ik gemerkt. Meer dan eens heb ik ervaren dat wanneer je ‘tot op de bodem luistert’, er ruimte komt voor diepgang en ik er als christen met mijn Bron helemaal mag zijn.’

In hoeverre kunt u uw opdracht daadwerkelijk realiseren? Zijn er ook knelpunten?

‘De opdracht van de kerk is geestelijk verzorger zijn, werkend vanuit het Evangelie van Jezus Christus. Daarbij mag voor de kerk een missionaire gestalte niet ontbreken.

Natuurlijk merk ik elke dag dat velen volledig onkundig zijn als het gaat om de Bijbel en het kennen van God. Er is op geloofsgebied geen enkele vanzelfsprekendheid. Dat maakt geregeld dat ik moet zoeken naar woorden en wegen om het Woord verstaanbaar te laten klinken, terwijl ik daarbij de inhoud overeind wil houden. Dat is en blijft iedere keer weer spannend, zeker als ik een dienst leid. Het geeft soms ook een bepaalde eenzaamheid, als je gedurende langere tijd geen direct contact met christenen hebt.

Daarnaast heeft defensie me niet aangenomen als evangelist. Ik zou mijn positie als geestelijk verzorger ten opzichte van de mensen verliezen, ze komen niet bij me om bekeerd te worden. En los van dit feit, defensie zou een ‘predikhouding’ zeker niet accepteren. Als ik het recht om te evangeliseren zou hebben, geldt dat evengoed voor mijn rooms-katholieke, moslim-, hindoe-, Joodse en humanistische collega's.’

RUIMTE

‘Tegelijk ontdek ik iedere keer weer dat er ruimte ontstaat bij de ander voor jouw inbreng als je echt belangstelling voor mensen hebt. Militairen houden van tradities en waarderen bijvoorbeeld het uitspreken van een gebed. Door

de grote onwetendheid is er geen voelbare vijandschap meer. Tijdens een ceremoniële toespraak kan ik dus onbekommerd uit de Bijbel citeren. Vooral tijdens de diensten merk ik dat de Bijbel werkelijk een woord voor deze tijd heeft en probeer ik de verbinding te leggen naar de levens van de militairen. Ook het beleggen van bijvoorbeeld een bijbel- of gebedskring is een geaccepteerd verschijnsel, zolang maar niemand wordt gedwongen.’

UITZENDINGEN

Op welke bijzondere ervaringen kijkt u terug?

‘Vooral de beide uitzendingen waaraan ik deelnam, heb ik als zeer bijzonder ervaren. De omstandigheden (lange tijd van huis, geen vrije tijd, de hitte, elkaar niet kunnen ontlopen, gebruik van geweld) zorgen voor een situatie waarin je als geestelijk verzorger uitgroeit tot een vertrouwenspersoon voor de eenheid.

Jij hebt de tijd voor hen, jij garandeert vertrouwelijkheid als ze hun hart willen luchten en jij bent zorgvuldig als ze op hun kwetsbaarst zijn. Jij bent degene die in de diensten of tijdens appèls woorden geeft aan wat ze meemaken en die hen soms helpt hun gedachten te verzetten. Jij leeft mee als er spanningen thuis zijn of de communicatie met thuis moeizaam verloopt. Jij bent er om met hen te zitten, te klagen, soms te huilen en geregeld ook te bidden.’

STEUN

‘Het was soms heerlijk om ver van huis collega-chaplains (dit is de internationale aanduiding voor geestelijk verzorger) te ontmoeten en te herkennen als broeder in het geloof, om elkaar te steunen als één van ons het zwaar had en om gezamenlijk te bidden.’

Welke ontwikkelingen signaleert u in uw werkveld?

‘Dankzij de zeer positieve uitkomsten van een onderzoek onder werknemers van defensie kunnen we aannemen dat het werk van de DGV de komende jaren onomstreden zal zijn. Daarbinnen vormen de predikanten vanuit de protestantse kerken de grootste groep. Met vreugde zie ik dat er veel belangstelling is voor vacatures bij defensie vanuit de kerk. Er is de laatste tijd een toename van collega's uit de achterban van De Waarheidsvriend.’

VANGNET

‘Via het categoriale pastoraat, zoals bij defensie, is de kerk nog aanwezig in de samenleving. Vreemd genoeg denk ik deel uit te maken van het ‘nieuwe vangnet’. Daar waar mensen in het verleden nog verbonden waren aan een gemeente of parochie, is er nu een lege ruimte gekomen.

Was eerst de huisarts het nieuwe vangnet, nu lijkt die rol meer en meer te worden overgenomen door pastores in instellingen (zieken-, verzorgings- en verpleeghuizen) en bij grote organisaties zoals defensie, justitie (gevangeniswezen) en politie. Daarbinnen mag ik er zijn, met alles wat ik meebreng.’

Hoe hebt u de overgang vanuit de gemeente naar uw huidige werkomgeving ervaren?

‘Ik was als jongeman twaalf jaar beroepsmilitair. De terugkeer naar defensie was dus een stap die voor mij tot op zekere hoogte te overzien was. Ik mis wel dingen. Ik kon genieten van een doopzitting en (belijdenis) catechese. Ik heb de vele malen dat ik mensen mocht bijstaan in een periode van ziekte en verlies altijd als bijzonder ervaren. Ook de directe steun van een kerkenraad die je als gemeentepredikant voelt, ontbeer ik. Ik ga nog steeds graag voor, maar dat is elke zondag weer in een andere gemeente.’

DIENEN

‘Tegelijk ging er een nieuwe wereld open. Ik voel me op mijn plaats, zo op de rand van kerk en samenleving. Ik leer elke dag. Mijn plaats geeft me nieuwe inzichten en ik voel me gewaardeerd en nuttig. Zo verlies je dingen en win je weer andere. Het is mij goed.’

Hoe kan de gemeente bij dit werk betrokken zijn?

‘Ik vind het heerlijk en bemoedigend als er voorbede wordt gedaan in mijn gemeente voor mijn werk. Recent ben ik begonnen met gesprekken met mijn wijkpredikant en wijkouderling die mij pastoraal bemoedigen en ondersteunen in mijn werk.

Daarnaast hoop ik zelf ook de gemeente te dienen. Ik zeg wel eens: Wat er gebeurt op de kansel, gaat mee in de week. Wat er gebeurt in de week, gaat mee naar de kansel. Zo hoop ik de kerk en de gemeente te dienen, tot Zijn eer.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen