AFSCHEID VAN PERU

Ds. Kleinbloesem gaf les aan de Universidad Seminario Evangélico de Lima, een interkerkelijk, bijbelgetrouw seminarie. Daarnaast waren hij en zijn vrouw actief in de sloppenwijk ‘Primero de Agosto’. Tot hun vertrek, in juni dit jaar, waren ze met hart en ziel bezig met hun zendingstaak. Hoe voelt het om dan terug te komen?

‘Dubbel. Het is mooi de gemeenten in Nederland weer te ontmoeten en om terug bij de familie te zijn. Het besluit om uit Peru te vertrekken, kwam echter vrij plotseling. Tot het einde van ons verblijf in Peru zijn we bezig geweest met het afronden en overdragen van ons werk. Het afscheid nemen van Peru in ons hart begon eigenlijk pas echt toen we weer in Nederland waren. Nu we wat langer in Nederland zijn, begint het goed en vertrouwd te voelen. De taak die ik in Peru had, moet langzamerhand naar de achtergrond verdwijnen.’

Zendingskinderen ervaren de terugkeer naar het vaderland soms als heftig – hoe is dat bij uw kinderen?

‘Zij hebben niet zoveel moeite met de overgang. Ze genieten van de vrijheid in Nederland; ze kunnen zelf op de fiets overal heen: naar school, naar de supermarkt. Die vrijheid waren ze in Peru niet gewend.

Daar woonden we in een wijk waar iedereen een muur om zijn huis had en waar de kinderen niet zomaar op straat speelden. De laatste jaren kregen de kinderen thuis onderwijs; ze moeten nu wennen aan het functioneren in een groep en groepsregels leren begrijpen.’

Hoe was de overgang van hervormd Montfoort naar de kerk in Peru?

‘Ter voorbereiding op onze tijd in Peru gingen we drie maanden naar Spanje – daar kwamen we in aanraking met andere gewoonten, bijvoorbeeld de invulling van de zondag. Zo ging een gemeentelid na de kerkdienst voor ons een kip kopen – lief bedoeld, maar het voelde ongemakkelijk voor ons. Dat die andere gewoonten er zijn, weet je, en dat konden we accepteren. Het heeft iets langer geduurd om ons erbij op ons gemak te voelen en gemeenschap te ervaren, maar dat is wel gekomen. Als je ziet dat mensen de Heere Jezus lief hebben en voor Hem willen leven, voel je je met hen verbonden. De eredienst ziet er in Peru anders uit dan in Nederland. Er is geen orgel, maar een drumstel. Ik merk nu dat Peruaanse kerkmuziek een plek in mijn hart heeft gekregen. Zingen moet uit het hart komen, dat is het belangrijkste.’

Als God roept als zendeling, kan die roeping dan weer stoppen?

‘Tijdens ons verlof in 2016 bleek dat de oudste drie van onze kinderen coeliakie (overgevoeligheid voor gluten, red.) hadden. Sindsdien volgen zij een glutenvrij dieet. In december bleek echter dat de waarden in hun bloed te hoog bleven. Dat brengt allerlei risico’s met zich mee. Dat was voor ons het signaal dat we terug naar Nederland moesten gaan. Ook de artsen vonden het niet verantwoord dat we bleven. Hoe kun je de Heere Jezus dienen als je je gezin boven Hem stelt (Lk.14:26)? Maar volgens onze overtuiging was van dat laatste geen sprake. We geloofden dat de Heere niet van ons vroeg ten koste van de gezondheid van onze kinderen in Peru te blijven, en ervoeren het daarom als Zijn leiding dat we het besluit moesten nemen om terug te keren.

Christenen in Peru vragen: wat is concreet mijn taak in het Koninkrijk van God?

Voor de roeping naar Peru is nog geen nieuwe roeping in de plaats gekomen. Van harte hoop ik dat God mij in Nederland een nieuwe roeping geeft.’

Wat hebt u aan de kerk in Peru kunnen meegeven? Heeft dat blijvend effect?

‘Dit vind ik een lastige vraag; ik vind het makkelijker om te zeggen wat ik van de kerk in Peru heb geleerd. De kerk in Peru kan nogal moralistisch zijn. Er ligt in de preken een sterke nadruk op gehoorzaamheid, gehoorzaamheid, gehoorzaamheid. Het gaat veel over hoe je je moet gedragen. Wanneer je dan onderwijst over Gods genade en wie we in Jezus voor God zijn, raakt dat de mensen. Een ander ding is dat aan theologiestudenten die aan de slag willen binnen de kerk vaak precies wordt voorgeschreven wat ze wel en niet moeten geloven, tot een specifieke opvatting rond het duizendjarig rijk aan toe. Ik probeerde hen mee te geven dat we moeten focussen op wat de Bijbel ons leert. Dat luisteren naar de Schrift werd erg gewaardeerd; nog steeds krijg ik e-mailtjes van studenten.’

Dan nu de voor u makkelijke vraag: wat hebt u zelf van de kerk daar geleerd?

‘Er leeft een sterk besef dat Jezus niet alleen je Verlosser is, maar ook je Koning. Christenen vragen: wat is concreet mijn taak in het Koninkrijk van God? Het besef leeft dat werken in dat Koninkrijk niet alleen is voor degenen die voorganger willen worden, maar voor alle gemeenteleden. Als christenen zijn we niet alleen geroepen om te ontvangen of om gevoed te worden, maar ook om uit te delen. Dat vind ik mooi, en ik noem het vaker in mijn preken.’

Wat zijn uw plannen voor de toekomst?

‘Vanwege onze kinderen is het beter om ons voorlopig op Nederland te richten. Ik wacht op een beroep in Nederland, want met heel mijn hart wil ik God dienen en me geroepen weten op de plek waarheen God mij leidt. Wellicht kan ik in de toekomst een paar weken per jaar naar Peru gaan om er les te geven. Maar dat is iets waar later over nagedacht kan worden. Ik wacht eerst op een beroep in Nederland.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen