(EX-)BURGEMEESTER

Het burgemeesterschap is vooral een mooi ambt, vindt Nieuwenhuis. ‘Je hebt het voorrecht dat je op veel plekken komt en veel mensen spreekt.’ De Lange: ‘Ik heb ernaar gestreefd om ook in mijn ambt een goede volgeling van Christus te zijn, eerlijk en rechtvaardig maar ook liefdevol. Ieder mens telt mee...’

Welke dilemma’s heb je als burgemeester?

Nieuwenhuis: ‘Soms word je gevraagd om ergens aanwezig te zijn, terwijl je dat zelf niet uitgekozen zou hebben. In je rol als burgemeester gaat het echter niet om je eigen voorkeuren, je bent er voor de gemeenschap. Er zijn natuurlijk grenzen. Ik heb bijvoorbeeld een grens getrokken bij activiteiten op zondag. Als er een ramp of crisis is, ben ik er vanzelfsprekend. Voor festiviteiten hoeven ze me niet te vragen. Dat is bekend en wordt gerespecteerd.’

Allereerst ben je natuurlijk burgemeester, beaamt De Lange. ‘Je bent benoemd bij Koninklijk Besluit en dienaar van de Kroon en dus van iedereen. Het mag niet uitmaken of de mensen met wie je te maken hebt moslim, humanist of christen zijn. Dit neemt niet weg dat je zelf natuurlijk wel christen bent.’

Hoe kun je in dit ambt de ruimte benutten voor een eigen levensovertuiging?

Nieuwenhuis: ‘Ik denk dat het belangrijk is om dat te doen op momenten dat dit passend is. Mijn installatie vond ik bijvoorbeeld zo’n moment. Toen heb ik gezegd: ‘Als ik omhoog kijk, weet ik dat ik afhankelijk ben van, mag ik het zo zeggen, de grote Reisleider. De Gids Die de weg wil wijzen, Die kracht en wijsheid geeft, maar Die ook corrigeert en confronteert. Afgelopen vrijdag waren wij zeventien jaar getrouwd. Ik moest terugdenken aan de tekst die wij in de kerk meekregen: ‘Ik ben God, de Almachtige. Wandel voor Mijn aangezicht en wees oprecht.’ Die tekst heeft twee kanten. Enerzijds de kant van vertrouwen. God zegt: Ik ben er, ook tijdens je burgemeesterschap. Anderzijds is het een opdracht: wees oprecht, ook in je burgemeesterschap.’

Verrassend is dat de SGP dit jaar enkele nieuwe burgemeestersposten (Waddinxveen, Elburg) kreeg, die ook nog eens ingenomen worden door jonge bestuurders. Is dat een beloning voor de partij?

‘Dat dit als verrassing wordt ervaren, kan ik me wel voorstellen. Toen ik hoorde dat de keuze op mij was gevallen, was ik daar zelf ook wel even stil van. Blijkbaar vormden mijn leeftijd (40) en politieke kleur geen belemmering. Dat is overigens ook zoals het hoort. Een burgemeester is in de meeste gevallen lid van een politieke partij. Gemeenteraad en inwoners mogen echter verwachten dat de burgemeester boven de partijen staat en het belang van de hele gemeente steeds voor ogen houdt. Daarom zeggen we het graag zo: er zijn geen SGP-burgemeesters. Wel burgemeesters van SGP-huize.

Een beloning voor de partij is het dan ook niet. Je hoort wel eens dat men de SGP ziet als een partij met kwalitatief goede bestuurders. Dat is mooi. Uiteindelijk gaat het echter vooral om de kandidaat zelf en de vraag in hoeverre deze past in het profiel dat de gemeenteraad heeft opgesteld.

Dat de burgemeesters van Elburg en Waddinxveen beiden veertig zijn, is wel opvallend. Hoewel er in het afgelopen jaar meer jonge burgemeesters zijn benoemd, is de gemiddelde leeftijd ruim 57 jaar.’

Ook opvallend is dat u als lid van de ChristenUnie het burgemeestersambt neerlegt. Moeten christenen niet juist aanwezig blijven in het openbaar bestuur?

De Lange: ‘Dat is wel iets waar ik lang mee heb geworsteld. Het vreemde is dat ik altijd al meer hart voor het Evangelie heb gehad dan voor de politiek of het openbaar bestuur. Pas nu na 25 jaar raadslid, wethouder en burgemeester te zijn geweest was het of de Heere zei: ‘Het is goed. Nu mag je gaan doen waar je hart echt naar uitgaat.’ Achteraf snap ik ook wat beter waarom ik zo lang heb moeten wachten. In de afgelopen 25 jaar heb ik veel dingen geleerd die noodzakelijk zijn om van Global-Rize een bloeiende organisatie te maken. Ik denk hierbij aan: geduld leren betrachten, netwerken, enthousiasmeren, maar ook leren delegeren en sturen op afstand. Wij willen met GlobalRize de hele wereld bereiken met het Evangelie. Dat is een enorme uitdaging die ons dwingt om groot te denken. Ik merk ook dat ik beter tot mijn recht begin te komen nu de organisatie groeit. In het afgelopen jaar zijn we gegroeid van veertig naar honderddertig vrijwilligers en dat is nog maar het begin. We verwachten een forse toename de komende jaren. De velden zijn letterlijk wit om te oogsten. Wij zien een enorme honger naar het Evangelie, met name in Azië en Afrika.’

Welke les voor christenen hebt u met deze stap gecommuniceerd?

‘Dat het belangrijk is om gehoorzaam te zijn als de Heere iets van je vraagt. Dat geldt ook als het je in financieel opzicht veel kost en je veel zekerheden opgeeft.’

Hoe reageerden uw collega’s op uw stap?

‘Ze vonden de stap bij mij passen, zeiden ze. Toch voelde je wel het onbegrip over de keuze en met name wat betreft het afzien van wachtgeld.’

Hebt u al spijt inmiddels?

‘Geenszins. Het is voor mij een enorme vreugde om het Evangelie te dienen. Samen met ds. Marten Visser mag ik leiding geven aan een grote groep enthousiaste vrijwilligers. We hebben een online bijbelcursus in het Engels, Spaans en Nederlands met inmiddels vijftig mentoren die werken vanuit Nederland. Er zijn nu cursisten in 171 landen, we horen wekelijks over bekeringen en geregeld worden mensen gedoopt. Al deze ontwikkelingen geven veel vreugde.

Waar ik ook bijzonder van geniet, is dat we zo veel mensen kunnen inschakelen bij de grote opdracht om het Evangelie te delen. Mensen met fysieke beperkingen blijken vaak uitstekende medewerkers te zijn. Dat geldt ook voor mensen die al uit het arbeidsproces zijn. Eigenlijk kunnen wij bijna iedereen gebruiken. We zijn een inclusieve organisatie met ruimte voor iedereen die de Heere God van harte liefheeft. Ik ben heel dankbaar dat ik deel mag uitmaken van dit mooie geloofsavontuur.’

Hoe kijkt een nieuwe burgervader dan naar zijn functie? Waar ligt uw houvast, uw inspiratiebron?

Nieuwenhuis: ‘Tijdens de sollicitatie werd gevraagd naar mijn grenzen. Ik heb toen op die zaterdagochtend aangegeven wat ik wel en wat ik niet doe. Op de terugweg in de auto sloeg de twijfel toe: had ik dat nu wel zo moeten benoemen? De volgende morgen sprak onze predikant over Daniel 1: ‘Daniel nu nam voor in zijn hart...’ Het maakte me verwonderd en dankbaar. Het voelde als antwoord en bevestiging. De Heere spreekt door Zijn Woord. In Hem en in dat Woord ligt het houvast. Dat gold tijdens de procedure. Het is mijn gebed of de Heere ook in het ambt steeds mee wil gaan en de weg wil wijzen.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen