VISIE VOOR NOORD-KOREA

Wies Verweij is boerendochter, kreeg een loopbaan als zovelen, een prachtige taak in het christelijk onderwijs. Twintig jaar zette ze zich als vrijwilliger in voor de stichting Hulp Oost-Europa.

‘Vanaf 1984 reisde ik veel naar Oost-Europa. In Efeze 2 staat dat God onze goede werken voorbereid heeft. Ja, zo kijk ik naar Zijn leiding in mijn leven. Oost-Europa was een voorbereiding voor mijn huidige roeping. In Noord-Korea herken ik veel vanuit de jaren tachtig, ik ken het communistische systeem en heb daar voordeel van.

Toen ik jong was, bereidde ik mezelf voor op dienst in de zending. Maar er kwam nooit iets concreet op mijn pad. Later dacht ik in Nederland te moeten dienen, ook omdat ik geen talenwonder ben en ik erg betrokken ben op mensen hier. Tót het jaar 2012.’

‘ZEND MIJ!’

Als lid van de plaatselijke zendingscommissie trok Wies op met iemand die zich voorbereidde op zendingswerk. Die vertelde haar dat er mensen gezocht werden voor Noord-Korea. ‘Ik dacht: ‘Heere, zend mij!’ Ik ging op gesprek. Zeker een halfjaar bleven we in gesprek.

Ik ging een internetcursus Koreaans doen, om te zien of ik er plezier in krijgen zou. En ik maakte een reis naar Noord-Korea, bezocht daar veldwerkers. Ik schrok toen ik daar was, want ik zag Amerikanen, Oost-Aziaten en dacht: ‘Waar is Europa?’ Er was niemand uit Nederland! Hebben wij dan geen roeping?

In Nederland ging ik als ambassadeur over Noord-Korea vertellen, ontstonden wat gebedsgroepen voor dat land. Het leek me dat dit mijn missie was. Ik nam verlof van school en ging drie maanden naar een zendingsopleiding, organiseerde een gebedsreis naar Noord-Korea. Tot twee jaar geleden de concrete vraag kwam om onderwijs op te zetten voor de zendingskinderen.’

STEUN EN GEBED

‘Aan mij werd toen gevraagd de school onderwijskundig beter op te zetten. Oké, dacht ik, dan is het nú de tijd om te gaan.’ In het najaar van 2017 werd Wies uitgezonden.

‘Bijzonder is dat er een samenwerkingsovereenkomst tussen de school voor zendingskinderen, Driestar educatief en de zendingsorganisatie ontstaan is. Driestar zorgt voor onderwijskundige ondersteuning, een kwaliteitsimpuls. Omdat de ondersteuning en het gebed in het thuisland ook zo hard nodig is, ben ik afwisselend vier maanden in Nederland en acht maanden in het veld.’

Je bent zendeling in een gesloten land, hoe gaat dat?

‘Niemand staat in Noord-Korea als zendeling geregistreerd. Op drie manieren kun je het land toch inkomen: als zakenman die een bedrijf start, voor humanitaire hulp (wat makkelijk is, omdat vanwege de sancties de nood hoog is) en voor onderwijs. Dat laatste kan momenteel alleen aan de universiteit van Pyongyang.’

BIDDEN EN VERWACHTEN

‘Er zijn diverse zendelingen die aan de universiteit verbonden zijn, maar tegelijk nogal wat mensen die vanuit China werken. Voor mij geldt dat ook, onze school staat op Chinees grondgebied en is door het beleid van de Chinese regering tegen christenen de laatste maanden erg gekrompen. We hebben hoop, verlangen en gebed om een school in Noord-Korea te krijgen, al zijn daar nog geen openingen voor. Maar, er zijn al zoveel wonderen gebeurd...! Daarom bidden we erom en verwachten we het ook.

Regelmatig verblijf ik een periode in Noord-Korea. Vanaf dit voorjaar hoop ik weer drie maanden in het land te zijn, al verlopen de dingen dikwijls anders dan gepland. In augustus leid ik een gebedsreis uit Nederland, hopelijk met enkele predikanten. Die reizen organiseren we sinds 2015, met maximaal zeven mensen. We gaan dan naar projecten en bezoeken zendelingen. In het najaar hoop ik in het land een taalcursus te doen.’

VERHALEN

‘Je kunt niet de straat opgaan om te evangeliseren. Praten over het geloof kan alleen één op één. Mensen vertrouwen elkaar niet als ze samenzijn. In een groepje met Koreanen kun je niet over God praten. Ik moet zelf steeds contacten zoeken... en tegelijk wordt het je aangereikt. Voortdurend heb ik twee gidsen bij me, elke week anderen om geen band met hen te kunnen krijgen. Die mensen zijn heel de week in mijn buurt, waardoor ik met hen bijna altijd kan praten over wat ik geloof. Dat mag wel, want in Noord-Korea is officieel vrijheid van godsdienst, zo is het spel.

Maar ik dram niet door, als ik voel dat er weerstand is. De Koreanen luisteren naar me en besluiten meestal met: ‘Ja, maar dat geloven wij niet.’ Ze benadrukken dat er in Korea vrijheid van godsdienst is. Ik probeer het vooral over de Heere Jezus te hebben. En, omdat ze van onderwijs en verhalen houden, vraag ik: ‘Mag ik vertellen hoe de wereld geschapen is?’ De schepping is immers de basis van al die verhalen. En na een verhaal hoeven ze geen antwoord te geven, anders dan als ik over Jezus vertel of in gesprek ga. Tegelijk zijn er momenten dat ik wel over Hem vertel en volgen er hele gesprekken.’

TOEGEWIJD

‘De voorbije zomer vertelde ik een jonge man over Jezus en zei hij: ‘Maar mijn hart is zo vol van de leider en van mijn land, daar kan niets meer bij.’ Hij meende het en ik dacht: ‘Als in Nederland nu eens mensen gingen zeggen: Mijn hart is zo vol van God, daar kan niets meer bij...’ Zó toegewijd! Ik antwoordde hem: ‘Het is goed dat je toegewijd bent aan de leider. Wij hebben in Nederland koning Willem-Alexander en ik eer hem, ben hem gehoorzaam en houd van hem. Maar boven jouw leider en mijn koning staat God, Die heel de wereld maakte.’ Ik probeer ervoor te waken hun leiders af te kraken, zoek aansluiting bij hun leven om te vertellen wie God is. Deze openingen maken me dankbaar, al zie ik niet terug wat mensen ermee doen.’

KERK IN KOREA

‘Van de christelijke kerk, die ondergronds is, zie en weet ik niets. Ondersteuning aan de kerk is de taak van andere organisaties. Ik bid daarvoor, maar ik ben er om een getuige te zijn voor die mensen die God niet kennen. Dat vraagt een andere strategie. Wij zoeken de kerk niet op en willen de christenen vanwege de veiligheid niet kennen.

Als ik christenen tegenkom, hoop ik dat ze voelen dat ik ook christen ben, dat hen dit bemoedigt. Eens stond ik in de hoofdstad in de metro, keek ik naar al die mensen en bad: ‘Heere, als hier geheime gelovigen zijn, laat hen dan voelen dat ik ook christen ben.’ Toen ik uitstapte, liep een vrouw dwars door de menigte, pakte me vast, omarmde me en huilde. Ik denk dat ze me als medegelovige herkend heeft. Deze dingen gebeuren af en toe. De inschatting is dat het land 25 miljoen inwoners heeft en 300.000 christenen. Mensen in Noord-Korea zelf weten niet eens wie er precies christen is. Ze weten het soms in het eigen gezin niet eens, omdat de overheid het via de kinderen ontdekken wil. Er zijn op scholen spelletjes om kinderen aan het praten te krijgen over hun ouders. Het is onvoorstelbaar voor ons dat je als ouders het Woord aan je kinderen niet vertellen kunt.’

KERKDIENST OP ZONDAG

‘Een van de christen-zakenmensen woont er al jaren en organiseert daar op zondag een bijeenkomst voor de buitenlandse christenen die in het land wonen. Ja, dat kan, want er is vrijheid van godsdienst, zeggen ze. Soms zijn er dertig, soms veertig mensen. De zakenlui nodigen hun werknemers uit voor na de dienst, dan houden we een liefdemaaltijd, soms met honderd mensen. Dan is er nu en dan gelegenheid om gesprekken te voeren en om Gods liefde te delen, want de gids kan niet bij honderd mensen tegelijk zijn. Op deze plek is geen afluisterapparatuur, in mijn hotel wel.

Omdat de overheid het spel speelt dat er vrijheid van godsdienst is, hebben wij deze ruimte. We komen met open vizier, zeggen dat we christen zijn, vragen de overheid of we als christenen uit het buitenland met elkaar mogen zingen en bidden.

Ja, in Noord-Korea is het zeker waar dat de arbeiders weinig zijn. In Noord-Korea denk ik dikwijls: Waar zijn de Nederlanders?’

HUMOR

‘In Noord-Korea word ik dag en nacht afgeluisterd. Er is ook geen contact met thuis mogelijk, omdat ik geen internet- en telefoonverbinding heb. Ja, dat is soms eenzaam, zwaar. Omdat plannen vaak veranderen, moet ik soms alleen beslissingen nemen. En, ik mis ook de humor. In een andere taal kun je jouw humor moeilijk delen, omdat die zo taal- en cultuurgebonden is. Nu, als het erger niet is...’

Wat kan de kerk in Nederland betekenen?

‘Ik hoop dat mensen blijven beseffen hoe rijk gezegend we zijn met onze kerkhistorie, met onze vrijheid, met onze gemeenten, met het geworteld zijn in het Woord. Ik hoop dat mensen oog krijgen voor de missionaire opdracht, omdat ook in ons land zovelen in duisternis leven. Je hoeft niet naar het zendingsveld om zendeling te zijn.

Ik hoop dat mensen offers willen brengen, dat wordt van ons gevraagd. We moeten uit de klaagstand komen vanwege de krimp van de kerk. Ik verlang ernaar dat de liefde groeit voor de maatschappij waarin we zelf leven, maar ik hoop ook dat mensen blijven bidden voor Noord-Korea. Op het gebed doet God grote wonderen, daar gaf Hij beloften voor. De muren van Jericho zijn gevallen, de Berlijnse Muur is gevallen, de muren om Noord-Korea kunnen ook vallen. Alleen Hij kan dat doen!’

VEILIGHEID

Met het oog op de veiligheid van Wies en andere christenen in Noord-Korea vragen we of níemand ons en anderen (ook niet naar familie of vrienden) naar aanleiding van dit artikel wil mailen. Gelieve ook geen berichten op sociale media over dit artikel te plaatsen.

Wie wil reageren, kan bellen of schrijven naar het bureau van de Gereformeerde Bond, 055-5766660 of Geref. Bond, Kleine Fluitersweg 253, 7316 MX Apeldoorn.

P.J. Vergunst is hoofdredacteur van De Waarheidsvriend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen