In Memoriam

In de nacht van zondag op maandag 11 november overleed Pieter Hendrik van Harten, in de leeftijd van 81 jaar. Zijn overlijden betekende letterlijk ‘over het lijden heen zijn, of beter gezegd: over het lijden heengedragen worden door zijn Heere en Zaligmaker. De laatste periode van zijn leven werd immers getekend door veel lichamelijk lijden. Een ernstige ziekte tastte zijn gezondheid aan. Ten slotte is hij hieraan bezweken. Onze vriend en broeder stierf thuis. Hij ontsliep in de Heere en kwam voor eeuwig Thuis. Wij condoleren zijn vrouw, Maty, en de kinderen en kleinkinderen van harte met dit grote verlies van hun man, vader en opa.

Bruidswerver van Christus

Piet kwam uit Woubrugge en ging in de jaren vijftig theologie studeren in Utrecht. Uit die tijd stamt de vriendschap van een kring van broeders en zusters in de pastorie (de kleine contio). In 1967 werd hij predikant te Molenaarsgraaf. Daarna diende hij de gemeenten van Dinteloord (1971), Soest (bw) (1975), Wapenveld (1982), Ridderkerk (1988). In 2000 ging hij met emeritaat.

Wat Piet kenmerkte, was dat hij wars was van oppervlakkigheid in geloof en levensstijl. Hij groef liever diep in het Woord, om daarin kostbare schatten op te delven en uit te delen. Hij was graag een bruidswerver van Christus, wat prof. H. Jonker typeerde als een postillon d’amour. Na zijn studie zegde hij de theologie niet vaarwel. In de stilte van de studeerkamer verdiepte hij zich in de theologie van de gebroeders E. en R. Erskines (1680-1754 en 1685-1752). In 1986 promoveerde hij bij prof. C. Graafland op de studie De prediking van Ebenezer en Ralph Erskine. Evangelieverkondiging in het spanningsveld van verkiezing en belofte. De thematiek die in deze studie aan de orde komt, had zijn hart. Dat blijkt uit de vierde stelling bij zijn proefschrift: ‘Voor de rechtervleugel van de gereformeerde gezindte in ons land kan de bestudering van de ruime en onvoorwaardelijke beloftenprediking van de Erskines van belang zijn met het oog op de geloofszekerheid.’

Zijn werk in de studeerkamer was dienstbaar aan zijn roeping als predikant. Dr. Van Harten zocht niet de publiciteit, maar voelde zich thuis op de preekstoel, als dienaar van het Woord van God. Daar klopte het hart van zijn arbeid voor en in de kerk, die hij liefhad. Was het zijn verlangen om een ‘kleine Erskine’ te zijn? En dan zo dat hij als leraar en herder voor zijn gemeenteleden een geestelijke leidsman mocht zijn? Dat heeft hij tot het eind toe mogen zijn als bijstand in het pastoraat in Oud-Beijerland.

Wat hij in een latere publicatie over de Erskines schreef, was zijn verlangen: ‘Zij wilden hulp bieden aan hen die geestelijk in de knel gekomen waren.

Zonder iets af te willen doen aan de ernst van het oordeel en de toorn van God over de zonde, wezen zij bij voorkeur op de lichtzijde van het Evangelie. Hun theologie was in de meest diepe zin van het woord een ‘theologie der vertroosting’

Onze broeder was als lid van onze contio een beetje van ons allemaal. Twee keer per jaar nam hij zijn eigen plaats in onze kring in. Hij had een eigen inbreng, die ons vaak aan het denken zette. In het RD (digitaal) staat bij zijn overlijdensbericht een foto van hem. Ik dacht: ‘Ja, zo was Piet.’ Een ernstige, ietwat bezorgde blik, maar in de ogen licht er iets op. Het licht van Boven. Onze contiokring wordt klein. Enkele maanden na elkaar overleden Janny Maasland, Cobie van den End en nu Piet van Harten.

Om het verbond

Was ds. Van Harten een ‘Erskiniaan’? Ja, maar niet in alle opzichten. Hun breuk met de Kerk van Schotland en de overgang naar de Secession Church (1733) heeft hij in ons land niet nagevolgd. Terwijl er genoeg in de kerk was wat hem verdriet deed. Maar hij was en bleef trouw op zijn post, om het verbond. De Heere heeft hem nooit beschaamd.

Op zaterdag 16 november is hij begraven, na een rouwdienst in de Singelkerk in Ridderkerk, geleid door kerkelijk werker T.R. Rietveld. De tekst voor de meditatie was 2 Korinthe 12:9: ‘Mijn genade is u genoeg.’ De psalmen die hij zo liefhad, begeleidden zijn laatste kerkgang (Ps.91:1 en 2;119:47; 89:8; 26:3 en 8). Met dr. Van Harten ging een goede en trouwe dienaar van Christus heen. (Matth. 25:21,23) Hij is ons voorgegaan in de vreugde van zijn Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen