EEN WORM, GEEN MAN

Maar Ik ben een worm en geen man. Psalm 22 : 7a

Wat heeft de Heere Jezus Zich toch diep willen vernederen voor Zijn uitverkoren volk. Och neen! de inhoud van deze psalm gaat veel dieper dan dat hij slechts het lijden van de door Gods Geest geïnspireerde dichter David zou weergeven. Het is een Messiaanse psalm. David is wel de dichter, maar niet het onderwerp in de diepste zin van de psalm, al komen er ook wel trekken van zijn eigen wedervaren in voor. Als Messiaanse psalm wordt er de diepte van het lijden van Christus in ontsloten in dichterlijk profetische vorm. Die diepte van het lijden van Christus begint al aanstonds in het begin van de p^alm tot uitdrukking te komen in de bange uitroep: „Mijn God! Mijn God! waarom hebt Gij Mij verlaten? verre zijnde van Mijn verlossing, van de woorden Mijns brullens? "

En dan wordt voortgeschreden naar het onderscheid tussen de vromen van de oude dag, die uitgered zijn geworden, en Hem, als daar vervolgens gezegd wordt: „Maar Ik ben een worm en geen man". Die vaderen zijn juist uitgered en in het vertrouwen gesterkt geworden, omdat Hij een worm wilde worden in de volle diepte van Zijn dierbaar zoen- en kruislijden, zoals dat verder in de psalm nog nader wordt aangewezen.

„Ik ben een worm en geen man". Daar zit wat in.Dat „Ik" is Christus, de Gezalfde des Vaders. God en mens in één en dezelfde Persoon. Hij, Die het geen roof geacht heeft Gode even gelijk te zijn, zoals Paulus het in Filipp. 2 : 6—8 verklaart. „Maar Hij heeft Zichzelf vernietigd, de gestaltenis eens diensticnechts aangenomen hebbende, en is de mensen gelijk geworden. En in gedaante gevonden als een mens, heeft Hij Zich vernederd tot de dood, ja de dood des kruises". Dat „Ik" wijst Hem aan als de lijdende Knecht des Heeren, als de Middelaar Gods en der mensen. Die al in de eeuwige Vrederaad met Zijn hart Borg geworden is voor Zijn uitverkoren gunstvolk.

„Ik ben een worm en geen man". De worm is het beeld van geringheid, nietigheid, kleinheid en krachteloosheid. Het beeld ook van verachting en onwaardigheid. O, het drukt uit de ijdelheid, de nietigheid, de algehele onwaardigheid en vloekwaardigheid van de mens, zoals hij geworden is door de zo droeve val en bondsbreuk in het Paradij- Zo zegt Bildad de Subiet in Job 25 : 5 en 6: „En de sterren zijn niet zuiver in Zijn ogen. Hoeveel te min de mens, die een made is, en des mensen kind, die een worm is".

En zie, nu zegt dit woord, dat Hij plaatsbekledend voor Zijn volk, als het levenverwervend en levengevend Hoofd der Zijnen, de vloek in hun plaats op Zich heeft willen nemen en alzo ook een worm is willen worden, kronkelend in het stof onder de brandende toorn van Zijn lieve Vader, als Zijn Rechter, ter voldoening van de zonden der Zijnen. En als een worm, onder de verlating van God, Zijn Vader, heeft Hij Zich over willen laten in de macht van hel en wereldmachten, om op de meest weerloze wijze, en niet met de wederstand der mannelijke kracht, alles te ondergaan. Ja, als een verachte fakkel naar de mening desgenen, die gerust is, en als de onwaardigste onder de mensen, als de Man van smarten heeft Hij Zich naar de menselijke natuur laten vertrappen en vertreden, alsof Hij maar een worm ware. Ziet het in Gethsémané, maar inzonderheid in de rechtszaal en op Golgotha's vloekheuvel.

O, als een stomme worm is Hij vertrapt en vertreden, en als een lam is Hij ter slachting geleid, en als een schaap, dat stom is voor het aangezicht zijner scfieerders, alzo heeft Hij Zijn mond niet opengedaan. En zo, langs deze weg van de allerdiepste vernedering, versmading en angst der hel, heeft Hij Zijn ziel tot een schuldoffer gesteld, opdat Hij zaad zou zien. En dat heeft Hij, Gode zij dank voor Zijn onuitsprekelijke gave, ook gezien als een

dierbaar loon op Zijn gezegende arbeid. Dat zaad, dat Hij Zich verkreeg door als een worm en geen man het plaatsbekledend lijden en sterven te willen ondergaan, is nu het wormpje Jacobs, het bij de wereld zo verachte, maar bij God uitverkoren en dierbaar geachte wormpje Jacobs, waaraan Hij, de Heere Jezus, gelijk is willen worden, uitgenomen de zonde. Het wormpje Jacobs, waarvan zo dierbaar beschreven staat, dat zijn Verlosser de Heilige Israels is. En dat immers is dat arme, aan eig^^u. ellende en schuld recht ontdekte, aan eigeii kracht en gerechtigheid ontblote voUc, dat gebogen onder de last van eigen zonde en walgelijkheid voor God een berging vinden mag door genade in de zaligmakende kracht van die vloekdragende en verbrijzelde Worm Christus, Die echter in Zijn verbrijzeld worden overwon, en alzo in Zijn heerlijkheid inging. Dat is dan dat volk, voor hetwelk Hij sprak: „Indien gij dan Mij zoekt, zo laat dezen heengaan". Dat is dat volk, waarvan de dichter zeide:

Hij zal de armen en de kienen Genadig zijn en goed; Degenen, die schreien en wenen Wordt Hij vriendelijk en zoet. Hij zal ze voor 't geweld bewaren, En voor bedrog zeer kwaad; Hij zal ook 't bloed Zijner dienaren Hoog achten vroeg en spaad.

G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen