HOPENDE EN UITZIENDE.

Hopende: Als het mogelijk was, zouden we nu het laatste gedeelte van Openbaring 14 in één keer nog willen bespreken. Waar nu over dat bijzondere oordeel Gods dat onze aandacht heeft gevraagd, eerst gesproken is onder het beeld van de tarweoogst, daar wordt dat oordeel thans bij een wijnoogst vei'geleken.

We lezen in vers 17: En een andere engel kwam uit de tempel die in de hemel is, hebbende ook zeK een scherpe sikkel. Sommigen zeggen dat deze engel ook Christus is, maar anderen zien in deze engel een geschapen engel.

Christus zal in het laatste oordeel omringd zijn van Zijn heilige engelen. En die engelen zullen dan als gedienstige geesten Zijn oordeel over de goddelozen uitvoeren. Immers lezen we in Mattheus 13:41 en 42: De Zoon des mensen zal Zijn engelen uitzenden, en zij zullen uit Zijn koninkrijk vergaderen al de ergernissen, en degenen die de ongerechtigheid doen; en zullen dezelve in de vurige oven werpen; daar zal wening zijn en knersing der tanden. En in 2 Thess. 1:7 en 8 lezen wij: En u, die verdrukt wordt, verkwikking met ons, in de openbaring van de Heere Jezus van de hemel met de engelen Zijner kracht. Met vlammend vuiir wraak doende over degenen die God niet kennen en over degenen die het Evangelie van onze Heere Jezus Christus niet gehoorzaam zijn.

Uitziende: Het is opmerkelijk dat over dit oordeel dus steeds gesproken wordt, zoals dit zal plaatsvinden tot verlossing dergenen die de dag van Christus' verschijning in waarheid hebben lief gekregen. Daarop wijst ons ook het vologende vers, als we daar lezen: En een andere engel kwam uit van het altaar, die macht had over het vuur; en hij riep met een igroot geroep tot degene die de scherpe sikkel had, zeggende: Zend uw scherpe sikkel, en snijd af de druiftakken van de wijngaard der aarde, want zijn druiven zijn rijp. Deze engel 'kwam dus uit van het altaar.

Daar zijn de zielen der martelaren, zoals we bij de behandeling van hoofdstuk 6:9 gezien hebben. En zij riepen met grote stem: Hoe lang, o heilige en waarachtige Heerser, oordeelt, en

wreekt Gij ons bloed niet van degenen die op de aarde wonen? Htin gebed is verhoord, want hier lezen we dat een andere engel uitkwam van het altaar. Van deze engel wordt gezegd, dat hij maoht had over het vutir. Dat wil zeggen dat hij macht kreeg om het oordeel Gods over de goddelozen uit te voeren, die met het helse vuur eeuwig zullen gepijnigd worden.

De maat der goddeloosheid zal nu vol geworden zijn. We lezen dan ook, dat deze engel riep met een groot geroep tot degene die de scherpe sikkel had: Zend uwe sikkel, en snijd af de druiftakken van de wijngaard der aarde, want zijn druiven zijn rijp. Dat de druiven rijp zijn, wil zeggen dat Gods lankmoedigheid een einde heeft genomen, omdat de maat der ongerechtigheid vol geworden is.

Hopende: Zou daarin ook niet een ernstige waarschuwing liggen voor de tijd die wij beleven? Als we op de ongerechtigheden zien die bedreven worden, kunnen we niet anders denken dan dat we zeer kort bij het einde zijn gekomen. Wat is het toch een ontzettende tijd waarin wij leven! De tijd waarin het oordeel begint bij het huis Gods. Het is toch niet te zeggen hoe ver ook in de kerk alles van zijn plaats is. Wat wordt er over de zonden gemakkelijk heengeleefd. En dat soms nog onder een mom van Godzaligheid. Men spreekt dan nog wel over schuld, omdat men weet dat het er zo bij hoort, maar de vrucht openbaart het wel dat er geen schuldgevoel is. Als dat er was, dan zou er vernedering zijn. . Dan zou men niet meer weten waar men 't zoeken moest. Dan zou die mond die zo vol is van veroordelingen van een ander, wel gestopt zijn. Maar daar kunt ge nu juist niets van bespeuren. Als men de kans krijgt, zal men nog niet anders doen dan nog meer verwoesten dan dat men reeds door zijn zonden verwoest heeft.

En dat terwijl men reden heeft om wel onder de grond te kruipen van schaamte. Men heeft echter een hoerenvoorhoofd en weigert schaamrood te worden. Och vriend, als men zo op dat alles ziet, waar moet het dan toch heen?

Uitziende: Dit laatste gedeelte van Openbaring 14 zegt het ons wel waar het heengaat. De druiven zijn rijp geworden. We lezen in vers 19: En de engel zond zijn sikkel op de aarde, en sneed de druiven af van de wijngaard der aarde, en wierp ze in de grote wijnpersbak des toorns Gods. Als de druiven rijp geworden zijn, zal het oordeel niet langer meer uitgesteld worden. Het is tijd voor de Heere dat Hij werke, want zij hebben Uwe wet verbroken.

De druiven worden dan afgesneden.

God maakt een einde aan het bedrijf der zonde. Dat kan soms op aarde al gebeuren.

Zolang de mens gezond en krachtig is, en als er nog geen omstandigheden zijn die hem nederdrukken, kan hij de zonden nog met lust en vermaak bedrijven Maar als hij onder pijnen en smarten op zijn krankbed wordt neergelegd, wordt het wel anders. Ook als God hem met zware slagen bezoekt, zal de lust tot de zonde wel gaan ontbreken. En dan ziet ge veelal dat degenen die in hun gezonde en voorspoedige dagen de zonden met lust bedreven, in een nare wanhoop terechtkomen, daar de zonden nu terugkomen die ze gedaan hebben en ze nu als onvergefelijk voor ogen staan. Dat kan dus in het leven al gebeuren. Maar de dood snijdt zeker alles af. In de hel zal men eeuwig zijn tong moeten kauwen en zijn tanden moeten knersen. O hoe verschrikkelijk dan toch om dat gezonde lichaam dat men van God ontvangen heeft te verteren in de zonden en de ongerechtigheden!

De druiven die rijp geworden zijn, worden geworpen in de grote wijnpersbak van de toom Gods. Die wijnpersbak van, de toom Gods is de put des afgronds waar alle goddelozen ingeworpen zullen worden. Die wijnpersbak is de poel des vuurs die van sulfer brandt.

Hopende: En die wijnpersbak wordt buiten de stad getreden, zoals we in het laatste vers kunnen lezen.

Buiten de stad wil zeggen: buiten het nieuwe Jeruzalem. Hier in de strijdende kerk zijn de kwaden onder de goeden vermengd, maar iai de triumpherende kerk zal dat niet zo zijn. Hier zal het gelden: Maar buiten zijn de honden, en de tovenaars, en de hoereerders, en de doodslagers, en de afgodendienaars, en een iegelijk die de leugen liefheeft en doet. Het zal wat zijn om zo eeuwig van God en Zijn ware volk gescheiden te zijn. Het wil zeggen, eeuwig van de ge- •meenschap Gods en van het gezelschap der heiligen en daarmee dus van de ware zaligheid afgescheiden te 2njn.

En tegenover die gelukzaligheid waarvan men afgescheiden is, staat de onuitsprekelijke rampzaligheid waarin men zal verkeren. De wijnpersbak wordt buiten de stad getreden. En daar is bloed uit de wijnpersbak gekomen, zo staat er, tot aan de tomen der paarden, duizend zeshonderd stadiën ver.

Hiermee wordt 't verschrikkelijke van het oordeel te kennen gegeven.

Het bloed zal dus komen tot aan de tomen der paarden, en dat maar niet één of twee stadiën, maar duizend zeshonderd stadiën ver. Zulk een afslachting heeft er nog bij geen één oorlog plaats gevonden. Dit is dan ook een oordeel dat alle oordelen verre overtreft. Het is een eeuwig en onuitsprekelijk lijden dat het deel der verdoemden zal zijn. Eén ogenblik in de rampzaligheid te vertoeven, zal al onhoudbaar zijn.

Maar eeuwig zal men daarin moeten verkeren.

Nu vriend, zo zijn we dan aan het einde van dit 14e hoofdstuk gekomen. De volgende keer hopen we dus een begin te maken met het 15e hoofdstuk van 't boek der Openbaring.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen