DE VALSE LEER VAN DE ALGEMENE VERZOENING. (vervolg)

Ik gis dan, zo vervolgt hij, p. 33, dat men zich daarom zo duister en ingewikkeld uitdrukt, en zo algemeen spreekt en schrijft, om daardoor de weg zoetvoerig te banen tot een volstrekte algemene aanbieding van zaUgheid. Want elk redelijk mens voelt vanzelven, dat al wat volstrekt wordt aangeboden, moet bij den Aanbieder voorhanden zijn, en de Aanbieder verklaart door zijn aanbod hetgeen bij hem voorhanden is te kuimen niet alleen, maar ook te willen geven. Dit behoeft geen bewijs. Dan, door het schenden van de Goddelijke deugden door de zonden, zijn wij de aanspraak op Gods gemeenschap kwijt geworden, en het recht op de zaligheid, daarin gelegen, is voor een redelijk schepsel uit Adam geboren, verloren.

Nu kon de hoogste en heiligste Majesteit, ponder voldoening aan haar geschonden recht, geen zaligheid aan 'n zondaar schenken, of die moest door een eeuwige en goddelijke Gerechtigheid verworven worden. Maar deze, verworven zijnde, eist ook diezelfde Rechtvaardigheid, dat zij, voor wie ze verworven is, er ook de uitwerking of vrucht van genieten. Maar voor wie is ze toch verworven?

Op hervormde gronden, zo wij denken, alleen voor de uitverkorenen: gevolgelijk alleen ook maar voor dezen voorhanden; en die genieten er ook allen, doch ook dezen maar alleen, de uitwerksels van. Is nu het verworven heil alleen maar voor dezen bij God voorhanden: Hoe geeft dan God last, volstrekt (dus gans onvoorwaardelijk, en zonder enige voorwaarde) aan te bieden, dat bij Hem (niet eens) voorhanden is? Maar ik voorzie, dat men zal zeggen: Die voldoening is oneindig in waardij, en dat is de grond van het onvoorwaardelijk aanbod aan allen. Het eerste is waahheid (dat Chrisus voldoening van oneindige waardij is), maar volgt daar uit het tweede (dat ze nu ook uitgestrekt is tot alle mensen)?

Kan een onveranderlijk God in de tijd geven, wat Hij van eeuwigheid besloten heeft vrijmachtig te onthouden? Wil een onveranderlijk God in de tijd zijn zalige gemeenschap geven aan de vaten des tooms, ten verderve toebetreid? Op. p. 40 wijst hij op het verschil in de uitvoering van de drie ambten van Christus.

Want als Koning is Zijn heerschappij óf volstrekt over alles óf meer bepaald ovte|t Zijn Kerk, en hier wederom, of uitgebreider over derzelver Uitwendige Belijdjeirs, doende zelfs vele groten der aarde, zich geveinsdelijk aan Hem onderwerpen, en allerbijzonderst over Zijn Zion, de Berg Zijner heiligheid. Psalm 2.

Als Profeet wederom, of meerder uitgebreid, is Zijn ambtsuitoefening, of meer uitgebreid over allen, die onder het Evangelie leven, of meer bepaald over Zijn gegevenen, die Hij niet leert als Schriftgeleerde maar als Machthebbende. Maar als Hogepriester (en dit moet wel opgemerkt worden) is alles alleen bepaald tot de uitverkorenen èn Zijn verzoenende Offerande, èn onafslaanbare voorbede, èn eeuwig blijvende zegen. Hier is niets algemeens te vinden. Want overal waar van de uitvoering van dit Ambt in de Bijbel gesproken wordt, is het altijd bepaald in uitdrukkingen als van Zijn volk. Zijn schapen. Kudde, Gevangenen, ziet Joh. 10; Matth. 20; Joh. 17; Joh. 15.

Lees en herlees deze plaatsen, en ge zult overreed worden, dat de Offerende, Biddende en Zegenendje Hogepriester in dit werk alleen voor de Zijnen is werkzaam geweest, en nog is in de hemel. En, is het Priesterwerk van Christus alleen de enige grond van Bevrediging en Wederaanneming bij de eeuwige Rechter voor de vloekschuldige zondaar, zo volgt daaruit dan, dat deze Bevrediging en Wederaanne-

ming niet voor allen mogelijk gemaakt is, aan de zijde Gods, zoals de anders denkende broeders ( de voorstanders van dat algemene aanbod) vooronderstellen, zo ze geen woorden zonder zin willen gebruiken, enz.

Op p. 59 vervolgens, vraagt hij over het geval van de Schriftgeleerde uit Matth. 8:19, die Jezus wilde volgen: aar wat was toch de ware reden waarom de Heere Jezus deze mens met zoveel omzichtigheid behandelt, en geen enkel woord van de rechte weg om zahg te worden aan hem door de Heiland toegedeeld wordt? Wat zal men toch al anders antwoorden, dan omdat deze niet behoorde tot de gege venen des Vaders. Is hier ook een volstrekt algemeen aanbod van zaligheid in des HeUands handelwijze te ontdekken? Ik kan het niet vinden, maar wel het tegendeel.

Nochtans zal deze niets in te brengen hebben in de grote dag; want hij had Mozes en de Profeten en zijn verplichting was die te horen, alsook de prediking van Johannes en Christus, (t) In de aantekening hieronder waarschuwt hij: Laten zij, die hun hoorders verzekeren, dat, zo zij als natuurlijke mensen maar tot Chrisus komen, ze aangenomen zullen worden, hier zien op welke zandgrond hun belofte steunt, en daarom is het onvoorzichtig zich zo uit te drukken in het openbaar, omdat dit gelegenheid geven kan tot zielverdervend zelfbedrog." Tegen het algemeen aanbod kan ook gelden, dat de Heere Jezus de enige reden van het volharden der Joden in hun ongeloof niet verborgen houdt, als hij bij Joh. 10:26, zo vervolgt Woltering op p. 59 met de allerduidelijkste woorden zegt: ijlieden gelooft niet, want gij zijt niet van Mijne schapen, bij gevolg aUen, die onder de uitwendige roeping onbekeerd blijven, behoren niet tot de aan Christus gegevenen, noch tot Zijne schapen, of tot Zijn volk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen