HOPENDE EN UITZIENDE

Hopende: Vorige keer mochten we dus reeds een begin maken met de overdenking van het 13e vers van Hooglied I, waar we de bruid horen zeggen: Mijn Liefste is mij een bundeltje mirre, dat tussen mijn borsten vernacht. Over mirre, wordt er nogal veel in de Schrift gesproken. De mirre was een soort gom uit een zekere plant of boompje, die een aangename geur verspreidde. En als er hier over een bundeltje mirre wordt gesproken, denkt men wel dat dit takjes, of anders een zakje met mirre als inhoud zal zijn geweest. In ieder geval, we kunnen uit de Schrift weten, dat de mirre een Hefelijke geur verspreidde. De dichter zegt in Psalm 45:

Hoe ruikt de mirre' en kassie wijd en zijd, E d'aloë, wier geur uw ziel verblijdt!

Uitziende: De bruid zegt hier, dat Christus

haar als een bundeltje mirre is, dat tussen haar borsten vernacht. Wat die mirre precies geweest is, doet er voor ons dan weinig aan toe. We kuimen wel aanvoelen wat de bedoeling van de bruid hier is. Toch kunnen we natuurlijk nooit het beeld loslaten om tot een juiste verklaring te komen. De bruid zegt hier dat Christus als een bundeltje mirre tussen haar borsten vernacht.

De Oosterlingen hielden er nogal van om zich welriekende te maken. En de vrouwspersonen in het bijzonder waren er op gesteld, om zulke welriekende specerijen bij zich te dragen en die zelfs ook bij nacht bij zich te hebben. Voor de bruid is Christus echter als een bundeltje mirre tussen haar borsten.

Hopende: Ze mag dus hier Christus dichtbij zich hebben. In het vorige vers hebben we haar ook horen zeggen, dat als de Koning aan Zijn ronde tafel is, dat dan de nardus zijn reuk verspreidt. De Koning is dus aan de ronde tafel. Hij is niet ver bij de bruid vandaan. De bruid kent ook wel andere tijden. Dan ziet ze geen gedaante of heerlijkheid aan Christus. O, wat is Hij dan toch ver bij haar vandaan! Naar de waarneming der ziel vanzelf. Ze proeft dan Zijn Kefde niet en kan niets van Zijn schoonheid en dierbaarheid in het oog krijgen. Het is voor haar dan niet anders dan de dood bij zichzelf vinden.

Uitziende: Dat is dan toch het bewijs ervan, dat het leven voor haar in Christus is. En dat is dan toch het onderscheid weer tussen haar en de natuurlijke mens. Als Christus zover bij haar vandaan is, kan ze geen onderscheid zien tussen haar en een onbekeerd mens. Zoals de onbekeerde mens zonder Christus leeft, zo ziet ze zich ook buiten Hem haar weg gaan. Maar toch is er een groot verschil. De onbekeerde mens heeft zijn leven buiten Christus. En dat is bij de bruid toch niet zo. Wel kan ze het dikwijls lange tijd zo goed buiten Zijn gemeenschap stellen. Och, welke dorre en geesteloze tijden kunnen er niet komen ia het leven van de bruid.

En toch kan het lichaam niet leven buiten gemeenschap aan het Hoofd. Die gemeenschap ligt er en wordt nooit verbroken. De bruid is Christus door een oprecht geloof ingelijfd. Maar de gemeenschapsoefeningen zijn er altijd niet. Als de bruid die altijd had, dan had ze ook wel een goed leven. Toch kan het niet anders, of de bruid zal het in haar meest geesteloze tijden wel gevoelen, dat ze alleen maar recht leven kan, als ze in Christus als haar Hoofd zich mag verblijden.

Hopende: Daar is oog nog wel wat van te zeggen. We moeten het onderscheid voor ogen houden dat er is tussen een dadelijk delen in de gevoeUge hefde van Christus en in de blijdschap des geloofs die de ziel in Christus vindt, ook al is de Koning nu niet zozeer in Zijn gevoehge tegenwoordigheid bij haar. Het Hooglied spreekt van een geestelijk huwelijk tussen Christus en Zijn bruid. Door dat huwelijk is dus de bruid met Christus verenigd. Nu is Christus echter in de hemel en de bruid is op de aarde.

De gemeenschap die ze met Christus heeft, is dus een geloofsgemeenschap. De Heere Jezus heeft er Zijn discipelen altijd op voorbereid, dat Hij in Zijn gevoelige tegenwoordigheid niet altijd bij hen, zou bhjven. De rechtvaardige moet uit zijn geloof Ieren leven. Door het geloof echter moet hij toch het leven voor zijn ziel zoeken in de gemeenschap met die verhoogde Middelaar.

Zo wekt de apostel er toe op, om te zoeken de dingen die boven zijn en niet die op de aarde zijn. En hij spreekt ook over een bedenken van de dingen die boven zijn. Daar is Christus, gezeten aan de rechterhand Gods. In dat bedenken van de dingen die boven zijn, is Christus reeds als een bundeltje mirre tussen de borsten van de bruid. Haar leven is dan met Christus, verborgen in God. Maar och, er komen toch ook tijden waarin de bruid zo niet Christus tussen haar borsten doet vernachten. Dat hopen we uit het Hooglied nog wel te beluisteren.

Echter is het nog weer wat anders, om in de gevoelige liefde van Christus te delen. En nu moeten we niet uit het oog verliezen, dat het lied waaraan we thans onze gedachten geven, een Hooglied is. Het is een hed dat van een nauwe gemeenschap der hefde tussen Christus en Zijn bruid getuigt. De bruid is in de binnenkameren des Konings gebracht en de Koning zit thans aan Zijn ronde tafel. En zo mag nu de braid haar Liefste als een bundeltje mirre tussen haar borsten hebben.

De volgende keer hopen we daar nog wel wat van te mogen zeggen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen