ELISA’S TWEEDE SPIJSWONDER

En daar kwam een man van Baal-Salisa, en bracht den man Gods broaden der eerstelingen, twintig gerstebrooden en groene aren in hare hulzen; en hij zeide: Geef aan het volk dat zij eten. Doch zijn dienaar zeide: Wat zou ik dat aan honderd mannen voorzetten? En hij zeide: Geef aan het volk, dat zij eten; want alzoo zegt de HEERE: Men zal eten en overhouden. Zoo zette hij het hun voor, en zij aten en zij hielden over naar het woord des HEEREN.

2 Koningen 4:42—44

We lezen in vers 38 van dit hoofdstuk: Als nu EHsa weder te Gügal kwam, zo was er honger in dat land. Nu, naar uitwendige honger behoeft ge niet te verlangen, maar ge moogt van mij weten, dat ik wel gaarne zou willen dat er een geestelijke honger ontstond op velerlei plaatsen. Dan zou Elisa's spijswonder zeker ook niet uitblijven. Zijn eerste spijswonder niet, maar ook zijn tweede spijswonder niet. Een voorrecht als wij geen vreemdeling zijn van het eerste spijswonder. Daarover heb ik u de vorige stukjes geschreven, dus behoef ik hierop niet terug te komen. Ik heb verschillende weken niet kunnen schrijven.

Doch ik heb toch ook in die tussentijd vernomen, dat zo hier en daar nog een enkele hongerige ziel verborgen zit. En die zien uit naar zielespijs. Dat zijn mensen die hebben wel eens van die meerdere EKsa mogen eten, doch zij moeten opnieuw zielespijs ontvangen, zullen zij in het leven blijven. Er zijn nog enkelingen die slikken niet meer alles. Die hebben een andere smaak gekregen. Die kimnen met zuiver beschouwende kennis niet verzadigd worden.

Van de spijze der wereld hebben zij een walg gekregen. Van de leer dat de mens zelf aan het werk gezet wordt en het zelf grijpen kan, daar moet het van God schüldiggemaakte volk niets van hebben. Het eten van de Arminiaan en van de Pelagiaan d, aar moet Gods kind niets van hebben. Dat is voor hen de dood in de pot. Maar anderzijds kunnen wij een zuivere leer brengen met dogmatische stellingen, doch we mogen wel bedenken, dat de levende kerk daar spoedig genoeg van heeft en wat anders begeert.

Wat soort van eten begeert dan de levende kerk? Hebt u dat nooit gehoord? Hebt u dat nooit bemerkt? U mag van mij weten, ik wel. Daarom vrees ik wel eens om te schrijven.

We kunnen wel een blaadje vol schrijven, maar daar is het ons toch niet om te doen. Dan moogt ge van mij weten, dat ik gaarne spijs uitdeel die in van die meerdere Elisa zelf heb ontvangen om het anderen, hongerigen, door te geven. En ook nog wel uitziende of er door het schrijven nog een hongerige gemaakt zou mogen worden. Die geestelijke honger gun ik mijzelf, maar ook een ieder mens. Hadden wij maar meer honger, dan zou die Grote Elisa meer spijswonderen kunnen verrichten. Niet alleen éénmaal, maar telkenmale bij vernieuwing. Gelukkig, dat de Heere de honger bij de Zijnen zelf verwekt. Zowel bij - aan als bij voortgang.

Als dat niet waar was, zou er niemand zalig worden. Dan bleven wij ons dood eten aan de spijzen die vergaan. Dan zouden wij aan de uiterlijke vormendienst wel genoeg hebben. Een getrouwe kerkgang, een geregeld bijbellezen, een afgezonderd leven om niet met de openbare wereld'mee te doen, dat kan ons van ons zelf wel op de been houden. Dat smaakt ons nog wel. Maar om de spijze der genade te begeren, moet de Heere een, wonder aan ons verrichten. Dat is geen lust van ons zelf. Misschien hebt gij wel eens gemeend dat ge daar behoefte aan had, doch als de Heere u op de weg naar de honger komt te brengen, valt het niet mee voor zulk een vroom schepsel.

Ik wil u wel zeggen, dat er groot verschil is in honger. Zelfs in het natuiurUjk leven, zou het dan ook niet in het genadeleven zo zijn? Gewis In het natuurUjke leven kan er inderdaad bij een gezond mens een honger zijn. Een goed teken. Doch dat zegt nog niet dat ge in nood verkerende zijt. Dat als ge thuis komt voor u geen eten aanwezig is. Als u met honger thuiskomt, en er staat een lekkere maaltijd voor u gereed, dan zult ge er met smaak van gebruiken. Maar als u met honger thuis komt en er is niets, hoe moet het dan? Eet dan maar eens lekker, dat kan immers niet.

Hoe gaarne ge ook zoudt wiUen. En in het zieleleven is er ook groot verschil in honger. Zodra de Heere een ziel levend maakt, wordt zo een zeer begerig gemaakt naar de redelijke onvervalste melk. Die gaat niet meer naar de kerk zoals voorheen, neen, er is een honger ontstaan naar het levende woord van God. 's Maandags soms weer verlangende naar de volgende dienst.

Zulke hongerigen eten Gods woord op.

Die nemen Gods woord mede in de afzondering, naar hun slaapstede, of in verborgen plaatsen, om dat woord te onderzoeken, of er toch voor zulken spijze te vinden zijn in dat woord. Zulke hongeren dan niet meer naar sport en spel. De levend gemaakte ziel vindt geen voedsel op het sportterrein. Ook niet bij radio en T.V. Laten de predikanten die voor de radio en T.V. spreken niet denken, dat zij voedsel geven aan het van God hongerend gemaakte volk. Neen, zulk voedsel is voor een schuldig mens de dood in de pot. De boetvaardigen hebben genade nodig. Hun arme ziel moet gered worden.

R.

A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen