Terzijde

Pinksteren

Pinksteren betekent letterlijk „vijftigste". Het is een woord uit de taal waarin de boeken van het Nieuwe Testament geschreven zijn, het Grieks. Driemaal komt het in het Nieuwe Testament voor. Hand. 2 : 1; 20 : 16 en 1 Kor. 16 : 8, steeds ter aanduiding van het feest dat in het Oude Testament genoemd wordt het , , feest des oogstes" (Ex. 23 : 16), of het „feest der weken" (Ex. 34 : 22. Deut. 16 : 10), of ook wel „de dag der eerstelingen" (Num. 28 : 26).

De Heere had Zelf ingesteld dat het Pinksterfeest zeven weken ofwel vijftig dagen (de eerste en de laatste dag meegerekend, naar de wijze van Israël) na het Paasfeest gevierd zou worden. Lev. 23:15, 16. Op het Pinksterfeest werden de eerstelingen van de tarweoogst den Heere gegeven (Lev. 23:15-21. Num. 28:26-31. Deut. 16 : 9-12). Op die dag zijn de eerstelingen van de oogst der Nieuwtestamentische kerk toegebracht.

Maar waarom is dit feest precies op de vijftigste dag na het Paasfeest ingesteld? Was dat alleen maar omdat de oogst dan rijp was? Neen, die vijftigste dag vinden we nog meer verklaard. Op de vijftigste dag na de uittocht der kinderen Israels uit Egypte, dus op de vijftigste dag na het eerste Paasfeest, heeft de Heere zo plechtig en majesteitelijk onder bijzondere tekenen en wonderen Zijn wet van Horeb gegeven. Zie Exodus 19, de kanttekeningen op de verzen 1 en 11 (Uittocht 15e van de Ie maand; aankomst Sinai Ie van de 3e maand).

Zoals vanaf de Sinai de Wet werd afgekondigd voor een volk dat verlost was uit het diensthuis van Egypte, zo bezegelde de uitstorting van de Heilige Geest op de Pinksterdag in Jeruzalem, dat Gods volk door de bloedstorting van Christus verlost is van de vloek der wet. Mozes heeft het bloed des verbonds bij de Sinai gesprengd op het volk. Zo is de Heilige Geest uitgestort als zegel van het bloed der besprenging dat betere dingen spreekt dan Abel. Daarom is het ook in wezen een Pinksterpredikatie, wanneer de apostel in datzelfde hoofdstuk Hebr. 12 tot het volk van de nieuwe dag spreekt: Gij zijt niet gekomen tot den tastelij ken berg, en het brandende vuur, en donkerheid, en duisternis, en onweder, en tot het geklank der bazuin, en de stem der woorden; welke die ze hoorden, baden dat het woord tot hen niet meer zou gedaan worden. Maar gij zijt gekomen tot den berg Sion en de stad des levenden Gods, tot het hemelse Jeruzalem.

Het zijn maar enkele trekken die wij hier naar voren brengen. Voldoende in elk g geval om de grote en rijke betekenis en de diepere verbanden te zien tussen het Oudtestamentische en het Nieuwtestamentische Pinksteren.

Vreemd eigenlijk dat er altijd mensen geweest zijn, voor wie wij overigens hoge achting kunnen hebben en moeten hebben, die van de viering der christelijke feestdagen niets wilden weten omdat zij daar paapse superstitie in zagen (zoals Calvijn, sommigen van onze Nederlandse vaderen en nu nog de Schotten). Voor hen heeft de Pinksterdag in de gang van het jaar geen bijzondere bete-5 kenis meer. De Heere heeft ons niet geboden de feestdagen te onderhouden, zeggen zij. Maar vinden wij in Hand. 20:16 en in 1 Kor. 16 : 8 niet duidelijke aanwijzingen, dat de jaarlijkse weerkerende Pinksterdag voor Paulus toch nog wel betekenis had?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen