Herodias en Herodes beledigd

Geen wet schijnt er in deze zedeloze tijden meer nodig te zijn, dan een zogenaamde anti-discriminatiewet. De voorstanders wijzen als om strijd op de hoogstaande en edele motieven, die aan hun streven ten grondslag liggen. Het is immers, zo zeggen ze, een onverdragelijke liefdeloosheid, als men kiezen kan uit personen van gelijke bekwaamheid, om dan een Nederlander te kiezen in plaats van een buitenlander. Of iemand met een blanke huidskleur in plaats van iemand met een zwarte huidskleur. En wat te denken als iemand een gelijkwaardige medesollicitant zou voorbijgaan, omdat de ander een gezin heeft te onderhouden? Of als men als leerlingstratenmaker een jongen kiest in plaats van een meisje. Een anti-discriminatiewet zal daaraan volgens hen definitief een einde maken. Een sollicitant mag dus ook niet meer worden afgewezen om zijn nauwgezette godsdienstige opvattingen of omdat hij bijvoorbeeld tegen dansen en andere wereldse vermaken is. Als die wet er eenmaal is, zal dat niet meer voorkomen. Of vergis ik mij nu?

In elk geval lijkt het er op, dat geheel andere drijfveren de voorstanders van de anti-discriminatiewet beheersen. De processen van de laatste tijd wijzen dit, meen ik, duidelijk uit. Het betreft weliswaar een roomse bisschop, maar wel komt in de aanklacht openbaar, waar het de aanklagers om te doen is. In de grond der zaak willen zij, dat niemand straks meer enige aanmerking maakt op een verfoeilijke wijze van leven. Hoe men daarbij te werk gaat, is opmerkenswaardig. Eerst moest het kwaad bespreekbaar worden gemaakt. Daarna moest liefde en verdraagzaamheid betoond worden. Vervolgens eist men erkenning van het kwaad als een deugdzame levenswijs. Nu volgt de laatste stap: uitroeiing van elk protest of getuigenis.

Ook moet worden gezwegen over het feit, dat de zogenaamde feministische theologie een gruwelijke aanranding is van Gods heilig Woord. De hedendaagse wetgeving biedt sommigen nog te weinig gelegenheid om door de sterke arm van de overheid het christelijk getuigenis het zwijgen op te leggen. Het feit, dat een eenvoudig boek, waarin een Jood vertelt hoe hij de beloofde Messias leerde kennen, door Justitie al lange tijd geleden in beslag is genomen, zonder dat er een behoorlijke beschuldiging bekend is, spreekt boekdelen. Ons inziens zien we in zulke feiten iets van de werkelijke reden van de roep om een antidiscriminatie-wet.

De veroordeling van onze boze daden door Gods Wet is een onverdragelijke belediging voor ons hoogmoedig bestaan. Dat vinden we reeds duidelijk in Gods Woord beschreven. Herodes, bijgenaamd Antipas, was viervorst over Galilea en het land over de Jordaan (Perea). Hij was een zoon van Herodes de Grote. Zijn vader was een Idumeër, een nakomeling van Ezau, een heerser dus uit een ander volk. De wetgever begon reeds van Juda te wijken. Herodes de Grote is de koning, die de kinderen te Bethlehem liet vermoorden.

Zijn zoon Herodus kreeg slechts een vierde deel van zijns vaders rijk. Daarom werd hij een viervorst genoemd, hoewel men hem met Koning aansprak. Het is deze Herodus, voor wie de Heere Jezus gebracht is en die vanaf die tijd met Pilatus bevriend is geworden. Van deze Herodus staat beschreven, dat hij zijn ogen sloeg op Herodias, de huisvrouw van zijn stiefbroeder Filippus. Laatstgenoemde was viervorst over Iturea en Trachonites. Volgens de kanttekening heeft Herodus Herodias verleid. En zij heeft zich maar al te graag laten verleiden.

Hij huwde dus de wettige huisvrouw van de zoon van zijn vader. Dit was één van de boze stukken, die Herodus deed. Luk. 3:16. Maar in die tijd was er een getrouwe getuige in Israël. Eén, die duidelijk was in het bestraffen van de zonden. Dat was Johannes de Doper. Herodus wist, dat dit een heilig en rechtvaardig man was. Hij hoorde hem gaarne, Matth. 6 : 20 en deed daarop zelfs vele dingen. Johannes bestrafte hem echter over zijn boze stukken en zei met betrekking tot Herodias: Het is u niet geoorloofd haar te hebben". Matth. 14 : 4. Toen ging in vervulling, wat de Spreukendichter schreef (15:10): De tucht is onaangenaam voor degene, die het pad verlaat". Herodus kon niet verdragen, dat Gods Wet zijn wijze van leven veroordeelde. Hij liet Johannes binden en in de gevangenis werpen. Daar had hij geen anti-discriminatiewet voor nodig, want hij bepaalde zelf wat recht was. Als het maar geen oproer verwekte. En Herodias legde er op toe om Johannes te doden. De stem van Gods heilige wet moest in bloed worden gesmoord.

Menselijke wijsheid zal nu mogelijk beredeneren, dat Johannes er verstandig aan gedaan had te zwijgen. Tenslotte werd hem overigens nog de vrijheid verleend zijn arbeid te verrichten en op te roepen tot bekering. Het is toch niet goed om zich met eens anders doen te bemoeien, 1 Petr. 4:15. De liefde tussen Herodus en Herodias was misschien wel een zeer reine en heilige liefde en wie mag dan de zedenmeester zijn om daar iets van te zeggen. Het moest toch wel voor een ieder duidelijk zijn, dat Herodus, zowel als Herodias, zich door zulk een aantijging diep beledigd en gekrenkt gevoelden. Geluiden, die ook in deze tijd worden gehoord en soms zelfs uit de mond van Jeruzalems profeten.

Maar we doen er goed aan ons te houden aan Gods Woord en ons niet te laten betoveren door een schijn van wijsheid en bescheidenheid. Volgens dat Woord sloeg Herodus zijn wellustige en onkuise ogen op de huisvrouw van zijn naaste. Daarmee zondigde hij tegen het zevende gebod. Hij benadeelde ook zijn eigen broeder en vergat daarbij alle betamelijke naasten-

liefde. Hij wist door verleiding de zondige begeerten in het hart van Herodias te ontsteken, zodat zij het verbond van haar jeugd brak en haar wettige man verliet. Ze volgde haar lusten om in overspel met een ander te gaan leven. Daarbij zal ongetwijfeld ook de hoogmoed des harten een oorzaak zijn geweest, want Herodus had meer aanzien en macht dan Filippus.

Johannes gehoorzaamde in getrouwheid zijn Zender. Hij kocht niet met toegeeflijkheid en zwijgen de gunst van hooggeplaatste personen, maar wees de overtreding van Gods Wet aan. Terecht kon hij vrezen, dat de zoon van de wrede Herodes de Grote hem niet zou sparen als hij hem tegenkwam. Ook kon hij van de zijde van de goddeloze Herodias slechts de diepste haat verwachten. Lezen we in Gods Woord niet van de moeder der hoererijen, die dronken was van het bloed der heiligen en van het bloed van de getuigen van Jezus? Openb. 17 : 5 en 6.

Herodias heeft niet gerust voordat zij het tastbare bewijs zag dat de bestraffende man in de poort gedood was. De wegen, die zij daartoe bewandelde getuigen opnieuw van het diepe verderf van ons zondige vlees. Zo zullen we ook niets goeds kunnen verwachten van de mens der zonde, die zich in onze dagen in volle kracht openbaart. Wie zal nog getrouw bevonden worden? Dat zal alleen kunnen als de Heere opstaat over een schuldig en nalatig volk. Als de ere Gods meer waarde voor ons krijgt als de rust van ons bestaan. Ons boze vlees heeft altijd liever, dat er maar niet meer wordt gewaarschuwd. En maar weinigen geloven dat nog. Dat maakt mede de benauwdheid der tijden uit. De Heere mocht ons gedenken, inzonderheid onze jonge mensen, want er kon wel eens een bange tijd aanstaande zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen