STEEDS VERDER...

Deze weken wordt door velen van ons, en dat niet alleen door de schoolkinderen, uitgekeken naar de vakantie. In een zeer vroeg stadium reeds worden uitgebreide voorbereidingen getroffen, zodat men zo spoedig mogelijk vertrekken kan. In het begin van het jaar zijn er al fraaie folders verkrijgbaar met prachtige foto's van (verre) vakantiebestemmingen. Menige avond wordt er vaak in het gezin aan besteed om tot een keus te komen. Maar is de vakantiebestemming ook verantwoord?

Vakantie komt van een latijns woord dat 'leeg zijn' of 'onbezet zijn' betekent. Sedert de tweede wereldoorlog heeft in de westerse landen vakantie een hoge vlucht genomen. Het toenemend aantal vrije dagen en de stijgende welvaart hebben hieraan bijgedragen. Laten we voorop stellen dat in onze gejaagde maatschappij een onderbreking van de dagelijkse arbeid ten doel hebbend rust en ontspanning en om enige afstand van de problemen van iedere dag te nemen, zeer gezond kan zijn. Hoe brengen we echter onze 'ledige tijd' door? Het bekende spreekwoord zegt 'ledigheid is des duivels oorkussen'. Het is in Nederland gewoon geworden om één of ook steeds vaker twee keer per jaar op vakantie te gaan. Men wordt voor zielig of ouderwets versleten wanneer men hier niet zo'n behoefte aan heeft en liever thuis zijn vrije dagen doorbrengt.

Laten we als gezin zorgen voor een verantwoorde en zinvolle besteding van de vakantie. Het is alleszins begrijpelijk dat men er eens 'even uit wil' en elders in het land een huisje huurt en daar bijvoorbeeld van de natuur wil genieten. Gelukkig zijn er nog gezinnen die beseffen dat ook binnen Nederland het niet meer mogelijk is om overal op vakantie te gaan. Er zijn (vooral kust)-plaatsen waar men in de vakantietijd met goed fatsoen niet meer komen kan. Hoofdvoorwaarde dient echter altijd te zijn dat men 's zondags zich onder Gods zuivere Woord kan begeven. Helaas neemt onder ons ook de opvatting steeds meer toe dat het voor één of twee keer per jaar met een beetje lichter ook wel kan...

De zondagse kerkgang dient een belangrijk punt te zijn, wanneer men meent in het buitenland op vakantie te gaan. Helaas zijn er maar weinig buitenlandse vakantiebestemmingen waar een verantwoorde kerkgang mogelijk is. Bovendien dient men dan de taal machtig te zijn. En de interkerkelijke, nederlandstalige diensten dan waar een op vakantiezijnde predikant of ouderling voorgaat? De reacties die na de vakantietijd in verschillende bladen verschijnen dat het toch zo fijn en gezellig was, de kerkmuren vielen weg, enz., dienen bij ons reeds de nodige reserves op te roepen. Maar..., zullen sommigen zeggen, daarom lezen we 's zondags onder elkaar een goede preek of beluisteren een bandje van één van onze predikanten. We zijn van me­ ning dat wanneer men zich vrijwillig aan de eredienst onttrekt, er de zegen des Heeren niet op kan rusten.

Hoe zijn onze normen wanneer we op vakantie zijn? Mogen en kunnen er bij ons dan ook meer dingen dan wanneer we thuis zijn? Is dan ook onze christelijke levensopenbaring zichtbaar? Het is erg verlijdelijk om te experimenteren met een aanwezige TV. Helaas blijken onze opvattingen over de kleding wat ruimer te zijn. We zijn immers ver van huis... Vrouwen en meisjes mogen 'alleen dan' in broek en mannen zijn 'alleen in vakantietijd' in korte broek... Denkt u dat we als ouders later thuis nog geloofwaardig overkomen wanneer voor bepaalde zaken dan geen toestemming wordt gegeven? Hoe is de omgang tussen jongens en meisjes in vakantietijd? Het zou onder ons niet zo mogen zijn dan een jongen en een meisje die verkering hebben samen op vakantie gaan, al beloven ze de ouders nog zo veel. Leer en leven dienen in overeenstemming te zijn, ook wanneer we op vakantie zijn.

Mag er dan bij ons helemaal niets? U moet ons goed begrijpen. We gunnen ieder van harte enige tijd van ontspanning. Toen de discipelen erg druk waren en zelfs geen tijd hadden om te eten, heeft de Heere Jezus tot hen gezegd "en rust een weinig" (Markus 6 : 31b). Helaas zien we ook onder ons dat er steeds meer in de ban komen van de 'vakantie-ziekte'. Weken voor en na de

vakantie is men ermee bezig en is het het onderwerp van gesprek, thuis en op het werk. De bestemming is zelden meer ver genoeg. Velen zijn volledig vervuld met de wereldse begeerlijkheden. Hoewel de werkweek steeds korter is geworden, blijkt er in onze gezinnen steeds minder tijd te zijn voor het onderzoek van Gods Woord en de hierop gegronde geschriften. Zou dan de vakantie niet een goede gelegenheid zijn voor tijd van bezinning om ons af te vragen hoe het met ons gesteld is op weg en reis naar de eeuwigheid? Ik haast me om eraan toe te voegen dat dat natuurlijk niet beperkt dient te blijven tot de vakantietijd.

Als er enig besef van was, dat de dood geen vakantie houdt en er meer indrukken waren van dood en eeuwigheid, zou onze vakantie er ongetwijfeld anders uitzien. Mocht de oproep van de apostel Johannes ter harte genomen worden: "Hebt de wereld niet lief, noch hetgeen in de wereld is; zo iemand de wereld liefheeft, de liefde des Vaders is niet in hem.

Want al wat in de wereld is, namelijk de begeerlijkheid des vleses en de begeerlijkheid der ogen en de grootsheid des levens, is niet uit de Vader, maar is uit de wereld. En de wereld gaat voorbij, en haar begeerlijkheid; maar die de wil van God doet, blijft in der eeuwigheid" (1 Joh. 2 : 15-17).

We hebben echter te vrezen, steeds verdere vakanties maar steeds verder van God af...

V.

V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen