Het bewaren van onze identiteit (3)

(Verslag van de lezing, gehouden voor de VBSOvergadering op zaterdag 8 juni j.1. in de Ger. Gem. in Ned. te Barneveld, door C. v. Rijswijk)

De oproep tot bekering en het geloof in de Heere Jezus komen tot alle hoorders.

Maar de belofte-toezegging en de toezegging van de verbondsgoederen, als o.a. vergeving der zonden, worden beperkt tot de gebrokenen van hart en de verslagenen van geest. Eerst moet het voorbereidend plaatsmakend werk van de wet door de Heilige Geest zijn werk hebben gedaan om de ziel vervolgens te troosten met en vatbaar te maken voor de genade van Christus.

Juist dit plaatsmakende werk wordt op min of meer bedekte wijze aangevallen. Men spreekt dan over hen die een voorwaardelijk evangelie brengen. Wij zouden dan leren dat de mens eerst zichzelf in een bepaalde gemoedsgesteldheid moet brengen, eer de Heere genade verheerlijkt.

Een mens moet zichzelf eerst in de schuld brengen en dan zal de Heere vergeving schenken. Eerst moet de mens in eigen kracht zichzelf vernederen en dan zal de Heere hem verhogen! Dus de mens wat en God wat. Daarom: Weg met dat voorwaardelijk evangelie, want er hoeft niets van de mens bij! Weg met die voorwaarden. Kom direct tot Jezus! Zo brengt met het dan.

Het is echter ronduit onbegrip of laster als men het plaatsmakende werk verwerpt met de opmerking: "Er wordt een bepaald vermogen in de mens gelegd, waaraan hij eerst moet voldoen. Hij moet eerst zichzelf in een bepaalde conditie brengen, eer de Heere hem genadig zal zijn!”

Het is een blaam van onrechtzinnigheid op de rechtzinnige leer leggen.

In zijn "Zegepraal des geloofs" zegt Rutherford dat wij onder "voorwaarden" moeten verstaan de vereisten die de Heere in ons gewerkt heeft. Hij noemt dit een voorbereiding van orde en niet, zoals de roomsen zeggen, een voorbereiding van verdienste.

Een citaat van hem: "De ziel moet eerst zondekrank om Christus zijn, eer Hij zielerust belooft, want Hij opent eerst de ader voor Hij het geneesmiddel toedient, eerst wondt en dan geneest Hij.”

Laat onder ons het plaatsmakende werk voor Christus een wezenlijk onderdeel zijn in prediking en vertelling. In een preek van Philpot staat het zo: "Wie ging er ooit tot Christus heen, voor niet zijn eigen hoop verdween!”

2. Verbondsbeloften en de evangeliebeloften

Als tweede belangrijke punt vraag ik uw aandacht voor de beloftenprediking. De laatste jaren maakt men onderscheid tussen verbondsbeloften en evangeliebeloften. Onder verbondsbeloften verstaat men die beloften die de Heere Zelf in het hart werkt. Bijv.: "Ik zal Mijn wet in hun binnenste geven en zal die in hun hart schrijven; en Ik zal hun tot een God zijn, en zij zullen Mij tot een volk zijn!" Dergelijke beloften spreken dus van: Ik zal geven. Ik zal doen, en zijn duidelijk bestemd voor en beperkt tot de uitverkorenen.

Evangeliebeloften zijn beloften die een oproep tot bekering inhouden en bestemd zijn voor alle mensen, zoals "Klopt en u zal opengedaan worden", "Zoekt en gij zult vinden", "Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden" enz. Dergelijke beloften worden wel "beloften voor algemeen gebruik" genoemd.

Deze evangeliebeloften, die dus een oproep van bekering en tevens een toezegging inhouden, gelden alle hoorders. De Heere belooft te zullen geven wat hij eist, als die eis in geloofsgehoorzaamheid wordt ingewilligd.

Het verschil tussen de verbondsbeloften en de evangeliebeloften is dus dat de eerstgenoemde beloften betrekking hebben op de uitverkorenen en onfeilbaar worden vervuld door de Heere Zelf De evangeliebeloften feilen wel, want alleen als voldaan wordt aan de eis, aan de inwilliging: "Klopt!", wordt pas opengedaan! Ds. Kersten wil van deze onderscheiding niet weten en spreekt nu eens over verbondsbeloften en dan weer over evangelische beloften die vermaakt zijn aan de uitverkorenen en aan hen alleen. Ook, om een voorbeeld te noemen, zegt Van der Groe dat de beloften des evangelies voor arme, verslagen zondaren zijn.

”Evangeliebeloften", "verbondsbeloften" en "zaligmakende beloften" zijn allemaal benamingen die door elkaar gebruikt worden, maar betrekking hebben op de uitverkorenen. Het zijn alle geestelijke beloften die alleen het volk van God toekomen.

De Dordtse Leerregels spreken in H. 2 punt 5: "Voorts is de belofte des evangelies, dat een iegelijk die in de gekruiste

Christus gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe; welke belofte alle volkeren en mensen, tot dewelke God naar Zijn welbehagen het evangelie zendt, zonder onderscheid moet verkondigd en voorgesteld worden, met bevel van bekering en geloof" Heel eenvoudig staat hier dat de evangelische beloften iedereen moeten worden gepredikt. Maar de inhoud van de evangelische beloften is beperkt tot hen die in Christus geloven. De verkondiging is algemeen, maar de toezegging van het eeuwige leven is beperkt tot de gelovigen. De voorstanders van de evangeliebeloften voor alle hoorders redeneren als volgt:

De teksten: "Klopt en u zal opengedaan worden", "Zoekt en gij zult vinden" komen zakelijk overeen met een tekst als: "Die in Mij gelooft heeft het eeuwige leven.”

Wij leren met ds. Kersten dat in deze tekst het eeuwige leven beloofd wordt aan hen die geloven, de gelovigen dus. "Die in Mij gelooft", dat is de gelovige, wordt het eeuwige leven toegezegd.

Nee, zeggen de voorstanders van de algemene belofteprediking, in de toezegging wordt ieder het eeuwige leven beloofd. Elke hoorder wordt het eeuwige leven in de belofte toegezegd. Dat is de zgn. schenking van de beloften. Maar daarmee is men nog niet behouden. Want om het eeuwige leven deelachtig te worden, moet men daadwerkelijk geloven. "Die in Mij gelooft, heeft het eeuwige leven.”

God zegt het eeuwige leven in de belofte elke hoorder toe, maar de gelovige hoorder wordt die toezegging deelachtig. De Heere belooft elke hoorder in de belofte of toezegging het eeuwige leven, maar Hij vervult die belofte niet, omdat de hoorder geen gelovig gebruik maakt van de belofte. Door het gelovig gebruikmaken komt men in het bezit van de beloofde zaak, het eeuwige leven.

Om nog een ander voorbeeld te noemen: een evangelische belofte is ook: "Gelooft in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden.”

”Gij zult zalig worden" is de algemene belofte en toezegging die iedere hoorder gedaan wordt. Alleen in de weg van het ware geloof wordt die belofte vervuld. Zo ook in de tekst: "Die in Mij gelooft, zal leven." Elke hoorder wordt het leven onvoorwaardelijk toegezegd. In de schenking van de belofte heeft men het leven, maar om in het bezit te komen van dit leven, moet in Christus geloofd worden. Het is dus een onvoorwaardelijke schenking en een voorwaardelijke deelachtigmaking: alleen wie gelooft, ontvangt het leven.

Het heil wordt dus allen toegezegd en beloofd in de evangelische beloften, maar die toezeggingen van Godswege worden niet vervuld, want de deelachtigmaking heeft niet plaats, daar niet iedereen gelooft. En het geloof is de voorwaarde om de zaak in bezit te nemen. Alleen de ware gelovigen zullen werkelijk in het bezit gesteld worden. Wij zijn het daarmee niet eens, maar houden het met o.a. Richard Hille, die zegt: "Alle evangeliebeloften zijn aan kloppende, zoekende en vragende zielen beloofd." Duidelijk leert ds. Kersten ons dat toezegging en vervulling gedaan en verwezenlijkt worden door de Heere in Zijn uitverkoren volk.

Kortom: alle geestelijke beloften zijn voor de uitverkorenen. Aan de kloppenden, zoekenden en ware gelovigen wordt de belofte van het eeuwige leven gedaan en verwezenlijkt. Voor al die beloften geldt: "Zal Ik het zeggen en niet doen? Spreken en niet bestendigen? ”

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen