Uit de Bron

Asa’s verdere reformatie en zijn zonde

(165)

“En zij traden in een verbond, dat zij den HEERE O zoeken zouden.” (2 Kronieken 15:12)

Toen Asa en zijn mannen als overwinnaars van de slag tegen de Moren en beladen met een rijke buit Jeruzalem binnentrokken, kwam er een profeet van de Heere aan. Deze keer waren het geen juichende mensen die het zegevierende leger binnenhaalden en toezongen, maar het was een knecht van de Heere die hen eerbiedig en rustig naderde. Hij kwam met een boodschap van de Heere tot de koning.

“Koning, ” sprak hij, "de Heere heeft u gezegend met een grote overwinning, omdat u op Hem vertrouwd hebt. U weet hoe het in de tijd van de Richteren ging. Toen keerde het volk zich telkens van de dienst van de Heere af en diende de afgoden. Daarom kwamen er tot straf steeds vijanden in het land. Toch gaf de Heere hen uit genade richters die het verdrukte volk verlosten. U bent, koning, begonnen met het land te hervormen. Ga nu met die reformatie door en zorg dat er niet één afgod meer in uw land gevonden wordt. Wek het volk op om voortaan alleen de Heere, de God van Israël, te dienen. Als u Hem dient, zal Hij u zegenen. Maar wanneer u Hem verlaat, zal Hij u verlaten en dan zult u en uw onderdanen geen voorspoed hebben.”

Na het horen van deze ernstige woorden, ging de koning meteen aan de slag.

In een plechtige vergadering riep hij alle mensen uit Juda en Benjamin samen. Intussen waren er ook heel veel mensen uit Israël naar Juda gekomen. Dat was ook al gebeurd onder Rehabeam, zoals we weten. Zij moesten niets hebben van Jerobeams kalverendienst. Maar onder koning Asa kwamen er nog veel meer men­ sen naar Juda. Ze vernamen hoe hij de Heere diende en alle afgoden uit zijn land wilde uitroeien. Voortaan wensten zij in Juda te wonen.

Daarom waren er in deze plechtige vergadering ook heel veel Israëlieten aanwezig. Zij voelden zich één met de mensen van Juda en samen luisterden zij naar wat de koning hen te vertellen had.

Daar het in de tijd van het pinksterfeest was, waren er heel veel mensen op de been. De koning vertelde het bijeengeroepen volk wat de profeet tot hem gesproken had. Opnieuw wekte Asa zijn volk op de Heere alleen te dienen en alle afgoden weg te doen. Er werd zelfs een verbond met de Heere gesloten. Zoals heel lang geleden bij de Sinaï het volk van Israël plechtig beloofd had: "Al wat de HEERE gesproken heeft, zullen wij doen, " zo beloofde het hele volk nu plechtig om voortaan alleen de Heere, de ware God van Israël, te dienen. De koning en het volk vernieuwde dus het verbond met de Heere. In de Bijbel staat: "En zij traden in een verbond, dat zij den HEERE, den God hunner vaderen, zoeken zouden met hun ganse hart en met hun ganse ziel." Met een eed werd gezworen dat wie de Heere niet zou zoeken, gedood zou worden.

Tijdens deze plechtige gelegenheid werden er zevenhonderd runderen en zevenduizend schapen geofferd. Deze beesten waren als oorlogsbuit van de Moren geroofd en werden nu als offer aan de Heere gegeven. Van blijdschap over het vernieuwde verbond werd er op deze feestdag gejuicht en op trompetten en bazuinen geblazen.

Opnieuw waren de nakomelingen van vader Abraham in een een plechtig verbond met de Heere getreden en beloofden zij voortaan alleen naar Hem te luisteren. Als het volk naar Zijn wetten zou luisteren, wilde Hij het zegenen.

Daar stond tegenover dat als het volk het verbond met de Heere zou verbreken en Hem zou verlaten en opnieuw de afgoden zou gaan dienen. Hij Zijn volk niet zegenen maar straffen zou.

In deze tijd was Baëza koning van het Tienstammenrijk. O, hij kon het niet uitstaan dat er steeds mensen zijn land verlieten om in Juda te gaan wonen. Wacht maar eens, daar zou hij iets aan doen. Aan dat overlopen van zijn onderdanen moest een einde komen. Met zijn soldaten trok hij op naar de grens van Juda en dicht bij de grens liet hij op een hoogte de sterke vesting Rama bouwen. Vanaf dat ogenblik was het met de uitstroom naar Juda gebeurd. Niemand werd toegestaan naar Juda te gaan. Vanuit de sterke burcht hielden de soldaten van koning Baësa toezicht en wie toch een poging waagde om de grens over te komen, werd gedwongen terug te keren.

Natuurlijk voelde koning Asa zich niet veilig met zo'n sterke vesting in de buurt van zijn land. Rama lag maar negen kilometer van Jeruzalem vandaan. Het was duidelijk dat die Baësa op oorlog uit was, Misschien zou hij op zekere dag Juda binnenvallen. Koning Asa voelde zich erg bedreigd. Wat moest hij doen?

Toen gebeurde er iets ergs. Hij, die in zijn strijd tegen de Moren op de Heere vertrouwd had, zocht nu de toevlucht bij een mens. Door enkele gezanten liet hij Benhadad, de koning van S5Tië, vragen of hij hem helpen wilde. Met zilver en goud wist hij Benhadad om te kopen, zodat de Syrische koning de stam Naftali binnenviel en daar een aantal vestingsteden belegerde.

Terwijl koning Baësa nog steeds bezig was met de vesting Rama nog groter en sterker te maken, hoorde hij van de inval van Benhadad. Meteen trok hij met zijn soldaten van Rama weg om de Syriërs te verjagen. Van dat ogenblik maakte koning Asa een dankbaar gebruik. Alle mannen van Juda moesten optrekken naar Rama en die sterke vesting afbreken. In korte tijd was er van de hele vesting niets meer over. Alle stenen en al het hout werden meegenomen naar Juda en gebruikt tot versterking van enkele plaatsen.

(vervolg op blz. 181)

(Vervolg ‘Uit de Bron’)

Na deze gebeurtenis kwam de profeet Hanani tot Asa. Deze trouwe knecht van de Heere sprak: "Koning, wat hebt u nu toch gedaan? Toen het grote leger van de Moren u bedreigde, zocht u hulp bij de Heere, maar nu het veel kleinere leger van Baësa u heeft bedreigd, hebt u hulp gezocht bij Benhadad. Waarom hebt u zo dwaas gedaan? U hebt hiermee tegen de Heere gezondigd en Hij zal het toelaten dat uw rijk voortaan steeds lastig gevallen wordt door de koningen van Israël en Syrië.”

Asa hoorde de woorden van de profeet aan en toen gebeurde er weer iets ergs.

Koning Asa werd boos. In plaats van zich te vernederen en zijn zonde te belijden, sprak hij: "Grijp die man en werp hem in de gevangenis. Waar bemoeit hij zich mee!”

Zo verdween in het land dat zo kort geleden een verbond met de Heere gesloten had een trouwe profeet van de Heere achter slot en grendel. Zo iets vreselijks was nog nooit in Juda voorgekomen. En daar bleef het niet bij. Toen godvrezende mensen hiertegen protesteerden en duidelijk te kennen gaven het voor Hanani op te nemen, werden ook zij in de gevangenis geworpen en zelfs gepijnigd.

Natuurlijk kon de Heere dit niet ongestraft laten. Hij bezocht de koning met een ernstige ziekte aan zijn voeten. Maar ook deze ernstige ziekte dreef de koning niet uit tot de Heere. Hij zocht ook nu alleen maar zijn toevlucht bij de dokters en de medicijnen. Natuurlijk was het niet verkeerd dat hij de dokters raadpleegde, maar het erge was dat hij tijdens zijn ziekte de Heere niet zocht.

Toen Gods bestraffende hand niet opgemerkt werd, ging het met de koning snel bergafwaarts.

Na drie jaar kwam er een einde aan het leven van een koning, die zo geijverd had voor de dienst van de Heere en met wie het zo droevig afliep.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen