Terzijde

Meeleven

Wat we nu willen gaan schrijven, zal discussie oproepen. Laten we bij voorbaat enkele dingen duidelijk vaststellen: We keuren niets af, we veroordelen niemand, en we hebben geen speciaal geval op het oog; we willen alleen tot nadenken brengen of we met een bepaald gebruik dat de laatste jaren sterk is toegenomen, wel op de goede weg zijn.

Het is hartverwarmend hoe mensen mee kunnen leven in dagen van rouw. Persoonlijk hebben we dat onlangs ondervonden bij het overlijden van onze schoonmoeder. Bij alle verdriet deed het goed dat zo velen de moeite namen om de begrafenis bij te wonen of te komen condoleren, of die schriftelijk hun deelneming betuigden. Bijna iedereen heeft bij het sterven van een geliefde betrekking behoefte aan meeleven. Hoe moeilijk het meestal ook is, om op de gezette tijd van het condoleren, schuifelend in een rij, iets zinnigs tot de nabestaanden te zeggen, toch merkt men dat alleen de handdruk al goed doet.

Maar iets anders is, dat we niet zelden met gemengde gevoelens de pagina met familieberichten opslaan in ons dagblad. Het is moeilijk om erover te schrijven, want we willen niemand kwetsen en we zijn overtuigd van de goede bedoelingen. Maar waar komt het toch vandaan, dat er soms wel vijf, zes, of zelfs nog veel meer rouwadvertenties onder elkaar kunnen staan van dezelfde persoon, en de volgende dagen nog meer?

Een rouwadvertentie van het gezin, dan soms twee daaronder van de familie van weerszijden, nog een van het werk, en van de kerk als de overledene ambtsdrager was, dat is allemaal te begrijpen. Maar moeten er daarnaast dan ook nog advertenties verschijnen van allerlei vriendengroepjes van de overledene, van de vrouwenvereniging waar ze lid van was, de buren uit de straat, de groep waarmee ze nog onlangs op vakantie geweest was, soms van complete schoolklassen ('we zijn heel verdrietig omdat de pappa van Erik gestorven is’).

We begrijpen best waarom dat gedaan wordt. Het gebeurt vooral bij een onverwacht sterven, bijvoorbeeld als gevolg van een ongeluk. De verslagenheid is groot en men gevoelt behoefte om zijn medeleven te laten blijken. Maar moet dat op die manier? Soms zien we namen van vrienden twee-of zelfs wel driemaal. Wanneer een predikant overlijdt, spreekt het vanzelf dat de kerkenraad een rouwadvertentie plaatst namens de gemeente. Maar moet er dan ook nog een komen 'namens de catechisanten', en ook een van de zendingskrans en nog een van de lidmatenkring zus of zo en van het schoolbestuur? Om dan nog maar te zwijgen van de gemeenten waar hij consulent geweest is, en van de gemeenten waar hij vroeger gestaan heeft, plus al de organisaties waar hij in het bestuur zat?

We hebben aan dat gebruik zelf ook wel meegedaan, omdat het nu eenmaal zo de gewoonte is geworden. Maar het is goed er eens over na te denken of we daarmee wel op de goede weg zijn. Het breidt zich namelijk steeds verder uit. Als het iemand betreft die in veel besturen en dergelijke gezeten heeft, kan het ene bestuur voor het andere niet achterblijven, want de mensen mochten eens denken dat er iets was, en zo gaat het verder.

We herinneren ons een predikant, die zijn familie had laten weten dat hij bij zijn sterven geen rij van zulke advertenties in de krant wilde. Het kostte de besturen waar hij in zat, veel werk om aan de ach-terban uit te leggen waarom ze geen advertenties hadden geplaatst.

We moeten niet altijd het verleden verheerlijken, maar vroeger ging het er in dit opzicht onder ons veel eenvoudiger en soberder aan toe.

Nogmaals, we verwijten niemand iets. We zeggen ook niet dat zo'n stroom van advertenties verkeerd is. Maar we doen het maar, zonder erover na te denken, omdat het inmiddels al lijkt dat het zo hoort. Ik weet wel, de bedoeling is goed. Men heeft er behoefte aan, zijn of haar medeleven te betuigen aan de rouwende familie. Maar moet dat door middel van een advertentie in de krant?

Het zit ook wel in de tijd waarin wij leven. Mensen geven tegenwoordig gemakkelijker in het openbaar uitdrukking aan hun emoties, hun woede of hun verdriet. Dat uit zich ook in nieuwe r ouwgebr uiken.

We houden ons ervan overtuigd, dat de mensen die zulke advertenties plaatsen, hun meeleven aan de nabestaanden ook persoonlijk betuigen. Maar is dan een advertentie feitelijk nog wel nodig?

Is het niet beter, onderscheid te maken? De pagina in de krant is voor familieberichten. De familie maakt bekend dat deze of die is overleden. Zoals daar ook melding wordt gemaakt van geboorte, huwelijk, huwelijksjubileum, enzovoort. Bij de bekendmaking van het overlijden door de familie kan ook een advertentie van het werk gevoegd worden, of van de kerk.

En betuigingen van meeleven met de rouwende familie houden we persoonlijk, door middel van bezoek, of een kaartje of een brief of via de telefoon, maar niet zozeer in de vorm van een advertentie in de krant. Laat in deze ook Mattheüs 6:3 maar gelden.

(Er zit ook nog een financiële kant aan de zaak, maar die hebben we bewust buiten beschouwing gelaten, omdat die hier niet van invloed mag zijn.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen