Zijn voetstappen …

Geliefde lezer(s),
Het is de gewoonte in deze tijd van het kerkelijk jaar stil te staan bij het driejarig openbaar optreden van Christus, tijdens Zijn omwandeling op aarde. Na de doop door Johannes en de wegleiding in de woestijn is Hij begonnen te prediken: Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen.
Bovendien heeft Hij Zijn hemelse last en zending willen bevestigen door vele tekenen en wonderen, die Hij deed. Het grootste van alles is geweest dat door Hem verloren en verdoemelijke zondaren als een vuurbrand uit het vuur zijn gerukt. Maar ook dat Hij Zich in een rechte weg door gans verlorenen in zichzelf heeft doen kennen als de van God gezonden en gekomen Verlosser en Zaligmaker. Dan was het, zoals tot de Samaritaanse vrouw en tot de blindgeborene gezegd werd: Ik ben het, Die met u spreek. Waar Hij zo Zijn voetstappen zette, dropen ze van vettigheid.
Er werd in vervuld, wat thans de woorden van onze overdenking zijn. Gelukkig waar Hij zo Zijn wandelingen wil houden en gehouden heeft.
Psalm 65 bezingt de grootheid des Heeren.
Daar klimt werkelijk de lofzang in stilheid tot God op. De dichter bezingt in het tweede gedeelte van die Psalm de lof des Heeren in het rijk der natuur. Hij mocht in het boek der natuur zien liggen Wie de Heere is voor Zijn Kerk. Hij mocht in de natuur de hand van zijn God en Vader mocht zien, Die hem in Christus een verzoend God was geworden.
Als u dat mag zien in het rijk der natuur en u mag de almacht, de grootheid en de wijsheid opmerken die de Heere daarin geopenbaard heeft, dan wordt de mens klein. We kunnen dit echter niet los zien van het eerste gedeelte van deze Psalm. Hoe was het toch in het leven van de dichter? Hij moest uitroepen:
Een stroom van ongerechtigheden
Had d’ overhand op mij.
Maar hij mocht erachter zeggen:
Maar ons weerspannig overtreden
Verzoent en zuivert Gij.
Hij mocht twee stromen zien. U zult zeggen: welke twee stromen mocht hij zien? Ach, hij mocht de stroom van zonden en ongerechtigheid zien, maar hij mocht ook een andere stroom zien, de stroom van het verzoenend bloed van Christus. Hij mocht weten wat dit betekende in zijn leven. Dat had de Heere hem willen schenken, met het grote voorrecht dat hij tot het huis des Heeren mocht naderen. Er valt dan in het bijzonder licht op het tweede gedeelte van deze Psalm, waarin de dichter veel geestelijke lering ontvangt vanuit het rijk der natuur.
Geliefde lezers, het is thans nog winter en als de Heere het geeft zal de voorjaarstijd weer aanbreken. We kunnen dat zien in de Rijn, waar wij dichtbij wonen, hoe de Heere spreekt in het wassende water. Daarin kunnen we ook Zijn majesteit en grootheid aanschouwen. Maar wees eens eerlijk, wie mag er geestelijke lering uit trekken? Wie mag het geloven, dat God de Heere regeert? In de wintertijd, dan ligt de opgeploegde aarde schreeuwend te wachten op de zegen van boven. Het moet voorjaar worden om de zegen van boven te ontvangen. Maar dan komt openbaar wat zo bijzonder staat in Psalm 65:8 berijmd: Uw goedheid kroont de jaargetijen.
De dichter mag in het rijk der natuur de leidingen des Heeren zien. Hij mag er ook de leidingen des Heeren in zien in de toebrenging van Zijn uitverkoren Kerk. Wat schuilt er toch veel achter die woorden:
Waar Gij Uw voetstap zet,
Daar doet Gij ’t al ten zegen dijen,
Daar druipt het al van vet.
Het wijst erop dat de Heere Zich al van eeuwigheid een Kerk tot de zaligheid verkoren heeft, maar dat Hij Zelf moet komen en Zijn voetstappen moet zetten. Dat duidt op Zijn aanwezigheid. Dat geeft een heenwijzing wat Hij Zelf moet doen in de toebrenging van zijn uitverkoren Kerk.
Waar dat mag gebeuren, zal het al ten zegen gedijen, want daar druipt het al van vet. In Gods Woord is ’vet’ een teken, niet alleen van overvloed, maar ook van de zalving van de eeuwige Middelaar.
Als dat is, als die voetstappen zo druipen van vettigheid, dan zullen daar ook de getuigenissen niet van uitblijven. Als de Heere gaat werken en het wordt werkelijk een verloren zaak, dan is het zo groot als er zaligmakende kennis mag komen, niet alleen van de weg ter verlossing, maar ook van de Persoon des Middelaars. U dan, die gelooft, is Hij dierbaar.
Als dan die voetstappen ontdekt worden in de gangen van Zijn vernedering, hoe Hij troon en kroon heeft moeten verlaten om de Goddelijke deugden, onteerd en ontluisterd door de zonden, weer op te luisteren, maar ook de weg te openen hoe nu een rechtvaardig God in Christus Zijn genade kan geven op grond van recht… Het zijn die gangen, zo vol roem en eer. Dan wordt de Kerk de zalving van Christus deelachtig, zoals dat verklaard wordt in Zondag 12. Dan is Hij nabij, de ziel die naar Hem zucht. Hij troost Zijn Kerk met Zijn genadige tegenwoordigheid. Overal waar Hij Zijn voetstap zet, daar druipt het al van vet.
Geliefde lezer(s) kennen wij daar iets van?
Buiten Christus is alles de dood, maar in Hem is het leven en de gerechtigheid. Ach, hoe ver kan het niet wegzakken in het leven van een kind des Heeren. Dat ze dat nabije leven zo moeten missen. Het ergste van alles is, dat het vaak zo leefbaar is. Het is Christus Zelf, Die de Eerste en de Laatste is, Die elke keer maar weer opnieuw plaats moet maken voor Zichzelf. Als Hij zo op een verborgen wijze de ziel weer gaat bearbeiden, dan wordt het een onhoudbaar gemis. Het leven veert weer op en als de Zielenbruidegom Zich dan weer wil laten vinden, dan kan men het wonder niet op. Dan ’druppen’ Zijn voetstappen echt van vettigheid. Elke voetstap is er een. Zie, dan mogen de stromen van liefde in Hem openvallen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen