Een wonderlijke kerstzang

Geliefde lezer(s),

Maria heeft haar lofzang gezongen in het huis van Zacharias en Elisabet. Ze was met haast afgereisd naar het gebergte, in een stad van Judea. De engel had haar immers een teken gegeven: En zie, Elisabet, uw nicht, is ook zelve bevrucht met een zoon in haar ouderdom; en deze maand is haar, die onvruchtbaar genaamd was, de zesde.

Dat gegeven teken is voor Maria aanleiding geweest met haast daarheen te gaan. Het wonder aan haar geschied kon ze niet loochenen, en toch is ze uitgedreven om ook deze zaak met haar nicht Elisabet te bespreken.

Maar zie, dan laat ons Gods Woord ook weten het wonderlijke dat plaatsvond, toen Maria dat huis binnentrad. Ze behoefde niet te spreken. De Heere gaf Zelf getuigenis door Zijn Geest. O, ze behoefde het Elisabet niet zelf mee te delen. Voordat ze haar mond opendeed, bleek dat de hemel er getuigenis aan gaf. Wat kan dat een ziel ontroeren, als er het meerdere getuigenis mag zijn. In de mond van twee of drie getuigen zal alle woord bestaan.

Elisabet begint niet te spreken over het wonder aan haar geschied, maar over dat aan Maria. Daar, over dat wonder ging het toch. Door een buitengewone en bovennatuurlijke beweging des Heiligen Geestes, zo schrijft de kanttekening, sprong het kindeke op in haar buik. Elisabet werd vervuld met de Heilige Geest. Ze riep uit met grote stem en zeide: Gezegend zijt gij onder de vrouwen en gezegend is de Vrucht uws buiks. En vanwaar komt mij dit, dat de moeder mijns Heeren tot mij komt? (vers 42).

Wat ziet ze groot op Maria. Op Maria? Zeker, zeker, maar zien we het recht: ze noemt Maria: de moeder mijns Heeren. Daar ligt voor haar en ook voor haar kind, dat op een bovennatuurlijke wijze daaraan uiting gaf, de enige verwachting en blijdschap der Kerk. Elisabet mag tegen Maria zeggen: ‘Zalig is zij, die geloofd heeft’, terwijl ze op dat ogenblik datzelfde geloof in oefening mag hebben. Daarvan spreken, daarvan getuigen.

Dat is het waar zaligmakend geloof, dat verenigt met Christus. Het is in deze weg het oog der ziel. Het ziet door het geloof op het grote Voorwerp des geloofs. Dan mag er een toevluchtneming zijn in de aanschouwing van Hem, Die Zich aan de ziel openbaart. Als dat er is … het is niet onder woorden te brengen. Dan ziet men alles, alles in Hem liggen. O, zulk een gepaste Zaligmaker, voor een gans verdoemelijke zondaar.

Maar in dit zien, proeven en smaken van Zijn liefde, ligt ook zekerheid. Die is in elke geloofsoefening te vinden. Dan is het zeggen van Elisabet te verklaren: ‘Vanwaar komt mij dit, dat de moeder mijns Heeren tot mij komt?’ Dit ging aan Maria’s lofzang vooraf. Maar, hoe wonderlijk toch, het ene kooltje mag hier het andere aansteken. Het is een zingen bij beurten.

We zouden zeggen: Zongen deze vrouwen niet te vroeg? Immers het Kindeke moest nog geboren worden. Zou het misschien nog niet anders kunnen gaan? Was er dan niet de minste twijfel? Die was er niet. We doen een vreemde uitdrukking: Voor deze vrouwen was het Kindeke in de geest reeds geboren. Dat is het toch wat zo sprekend is uit heel Maria’s lofzang; het profetische, wat eruit klinkt. Zoals dat ook was bij Jesaja … en hij vergiste zich echt niet: Een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven. Het is hier een omhelzen door het geloof. Daar getuigde Maria van.

Mijn ziel maakt groot den Heere, en mijn geest verheugt zich in God mijn Zaligmaker. Mijn ziel …mijn geest. Hier is Maria zelf vervuld geweest met de Heilige Geest, zoals dat ook bij Elisabet het geval was. Ze mag erin delen. Het is: in de geest te zijn, zoals Johannes dat was op het eiland Patmos op de dag des Heeren (Openb. 1:10a). De godsdienst weet niet wat dit is, net zomin ze weten wat het is om als een stomme over de aarde te gaan. Met een veroordeelde consciëntie, gekluisterd te liggen in de banden van het ongeloof, onmachtig zichzelf daaruit te verlossen. Dat men niet anders dan schuld en ellende bij zichzelf gewaar wordt. Maar zie, als er dan verandering mag zijn: vreugdeolie voor treurigheid; het gewaad des lofs voor een benauwde geest.

Maria toch, waar mag je je in verblijden? Zeker, ze kan het niet bevatten dat de Heere haar in haar nederige en geringe staat heeft willen gedenken. Zij, een vrouw zo arm, zo veracht. Uit dat Nazareth, waar nooit iets goeds uit te verwachten was. En toch, daar wortelt haar blijdschap niet in. Ze geeft in onze tekst aan waar ze zich in mag verheugen: in God, mijn Zaligmaker.

Eerst spreekt ze over: Heere. Hoewel het Kindeke haar Kind zou zijn, naar Zijn Godheid is Hij haar Heere. In onze tekst getuigt ze verder over: God mijn Zaligmaker. Waar blijft men toch, die de Godheid van de Heere Jezus willen ontkennen?

Wat zie ik nu: Dat hierin het hele werk der zaligheid zich ontsluit. We komen in de eeuwigheid terecht. Maar ook hoe hieruit de zaligheid vloeit voor de ziel en men mag zeggen: mijn geest verheugt zich in God, mijn Zaligmaker.

Maria mag inleidingen krijgen in het werk der zaligheid. God … mijn Zaligmaker. Het wijst in de eerste plaats op de oorsprong der zaligheid. Ze ligt in God. God … mijn Zaligmaker, daar wordt dan in de eerste plaats zeker God de Vader mee bedoeld. Hem wordt in het bijzonder de verkiezing toegeschreven. Maria mocht zich erin verheugen: Het vrije van Gods eeuwig welbehagen. En met haar zal ook in onze tijd nog de hele uitverkoren en toegebrachte Kerk instemmen: Het is door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen.

Geliefde lezer(s), kennen we hier wat van. Denk erom, buiten Christus komt niemand tot de zaligheid. Geve de Heere ons deze bevinding.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen