Conflictbemiddeling (3)

Het is in dit verband nuttig om kennis te nemen van hetgeen Paulus schrijft over rechtszaken tussen broeders. Durft iemand van ulieden, die een zaak heeft tegen een ander, te rechte gaan voor de onrechtvaardigen, en niet voor de heiligen? Weet gij niet dat de heiligen de wereld oordelen zullen? En indien door u de wereld geoordeeld wordt, zijt gij onwaardig de minste gerechtszaken? Weet gij niet dat wij de engelen oordelen zullen? Hoeveel te meer de zaken die dit leven aangaan! Zo gij dan gerechtszaken hebt die dit leven aangaan, zet die daarover die in de gemeente minst geacht zijn. Ik zeg u dit tot schaamte. Is er dan alzo onder u geen die wijs is, ook niet een die zou kunnen oordelen tussen zijn broeders? Maar de ene broeder gaat met den anderen broeder te rechte, en dat voor ongelovigen. Zo is er dan nu ganselijk gebrek onder u, dat gij met elkander rechtszaken hebt. Waarom lijdt gij niet liever ongelijk? Waarom lijdt gij niet liever schade? Maar gijlieden doet ongelijk en doet schade, en dat den broederen. Of weet gij niet dat de onrechtvaardigen het Koninkrijk Gods niet zullen beërven? (1 Kor. 6:1-9).

Rechtszaken tussen christenen

Paulus stelt in dit Bijbelgedeelte aan de orde dat de gemeenteleden hun kwesties liever uitvechten voor de wereldlijke rechter. Men was kennelijk bang om onenigheid op te laten lossen door de ’heiligen’ in de gemeente. Dat bestraft Paulus. Heidense rechters zijn vreemd van het geloof in Christus en de ware gerechtigheid, en merendeels ook verdrukkers van de Christenen, zegt de kanttekening. De heiligen zullen in de jongste dag de wereld oordelen. Zij moeten het zich dan niet te min achten aardse zaken te behandelen. Er moet daarom in de gemeente omgekeken worden naar bemiddelaars. Er zijn er heus wel die wijs genoeg zijn daarvoor. En tot hun schaamte zegt Paulus dat ze daarvoor degenen moeten aanstellen die het minst geacht zijn. De kanttekening schrijft daarbij: naar het oordeel van sommigen onder ulieden. Paulus bedoelt niet dat iedereen bemiddelaar kan zijn, maar vindt ook dat mensen niet op voorhand onbekwaam geacht mogen worden om te bemiddelen.

Als het tot ergernis en aanstoot is, moet men elkaar niet voor ongelovige overheden dagen. In andere gevallen acht Paulus het niet verboden. Het feit dat er rechtszaken onder elkaar gehouden worden, is een teken van gebrek aan liefde, verdraagzaamheid en rechtvaardigheid. Men kan beter ongelijk en schade lijden, dan elkaar voor de rechter slepen. Zeg niet: Ik zal het kwaad vergelden. Wacht op den HEERE, en Hij zal u verlossen (Spr. 20:22). Ziet dat niemand kwaad voor kwaad iemand vergelde, maar jaagt allen tijd het goede na, zo jegens elkander als jegens allen (1 Thess. 5:15).

Vervolgens waarschuwt Paulus de gemeente ernstig. Degenen die anderen ongelijk of onrecht aandoen zullen het Koninkrijk Gods niet beërven! Ten slotte wijst Paulus op het wonder dat zij geheiligd en gerechtvaardigd zijn (vs. 11).

Rechtspraak

We mogen uit dit tekstgedeelte niet concluderen dat Paulus fundamentele bezwaren heeft tegen de wereldlijke rechtbank. Hij heeft zich immers zelf ook op de keizer beroepen (Hand. 25:11). In artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis belijden we dat de overheid de taak heeft recht te spreken: ’Wij geloven dat onze goede God, uit oorzaak van de verdorvenheid van het menselijke geslacht, koningen, prinsen en overheden ingesteld heeft; willende, dat de wereld geregeerd wordt door wetten en verordeningen, opdat de ongebondenheid van de mensen bedwongen wordt, en alles met goede orde onder de mensen toegaat.’

De kerkelijke tucht vervangt het burgerlijk strafrecht niet! Daar gaat het in 1 Kor. 6 dus niet om. Wat Paulus onder andere betoogt, is dat men als christenen onder elkaar niet op zijn recht moet staan, zeker niet als het gaat om kleinigheden en middelmatige zaken. Een wereldse rechter kan wel een eerlijk vonnis vellen, maar daar is de zaak niet mee afgedaan. Een rechtelijke uitspraak brengt meestal de partijen niet bij elkaar. Vaak leidt zo’n proces, waarbij de gemoederen flink verhit raken, tot onherstelbare schade van de onderlinge verstandhouding. Wat wint men ermee? Men verliest er een broeder mee! En dit werkt door in de verhouding van de wederzijdse families en van de gemeente. Daarom dient men slechts in het uiterste geval een beroep te doen op de wereldlijke rechter.

Regel voor christenen is dat men onderlinge verschillen in der minne tracht op te lossen, waarbij men een beroep kan doen op enkele wijze mannen of vrouwen uit de gemeente of, afhankelijk van de situatie, van buiten de kerkelijke gemeente. Niet om een rechtelijke uitspraak te doen - daar is de zaak vaak te ingewikkeld voor - maar om de partijen in de Geest van Christus bij elkaar te brengen. Dan winnen alle partijen. De Heere, Die ons geboden heeft zelfs onze vijanden lief te hebben, gebiedt ons elkaar met ootmoed, liefde en vergevingsgezindheid te benaderen.

Volgorde

Als we dit goed beseffen dan is - binnen de kerkelijke gemeente - een gang naar de wereldse rechter altijd een verloren zaak. Bij een conflict moet men altijd proberen het samen op te lossen. Bemiddeling kan daarbij nuttig zijn. Als dat niet helpt is het mogelijk arbitrage toe te passen. We hebben daarover in het vorige artikel iets geschreven. Lukt dat ook niet, dan is de gang naar de rechter een laatste middel om een conflict te beëindigen of in ieder geval duidelijkheid te scheppen. Van verzoening is dan nog geen sprake, terwijl dat toch nodig is. We hopen hier in een volgend artikel nog wat nader op in de gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen