37. Het laatste gedeelte van de reis

We lezen in kanttekening 14: ‘Wat Paulus die drie maanden in Melíte verder gedaan heeft, wordt hier niet beschreven; maar het is zeker dat hij aldaar een gemeente heeft opgericht, die een van de standvastigste christelijke gemeenten altijd is geweest, gelijk de kerkelijke historiën getuigen.’

Het schip waarmee de reis werd voortgezet, kwam uit Alexandrië en had op Melíte overwinterd. Op de boeg van het schip prijkten de woorden: Castor en Pollux, twee heidense afgoden die dienen moesten om de zeelui voor rampen te bewaren, zoals die heidenen meenden. De eerste plaats die ze daarna bereikten was Syracuse, de oostelijke havenstad van Silicië en daar bleven ze drie dagen. Vandaar voeren ze verder naar het noorden en kwamen in de plaats Regium, een havenplaats in Zuid-Italië. Daarna gingen ze in één dag verder naar Putéoli, in de buurt van de bekende plaats Napels. In Putéoli wachtten Paulus en zijn twee vrienden een verrassing, want we lezen in vers 14: Alwaar wij broeders vonden, en werden gebeden zeven dagen bij hen te blijven. Er was hier dus al een christelijke gemeente en de christenen waren zeer ingenomen met de apostel, zodat ze hem smeekten zeven dagen in hun midden te blijven. Wat zullen de broeders van Putéoli een aangename onderbreking voor de apostel en zijn twee vrienden Lukas en Aristarchus zijn geweest.

Na zeven dagen gingen ze te voet verder. Volgens kanttekening 20 was er een ‘zeer bekwame en gebaande weg (van Putéoli) om te land naar Rome te reizen’. Het was de Via Appia, de Appia-weg, genoemd naar Appius Claudius Caecus die enige eeuwen voor Christus de weg had aangelegd dwars door de Pontijnse moerassen. Het was ‘een heerweg’ waarover soldaten zich snel van het noorden naar het zuiden van Italië konden verplaatsen. De reis naar Rome ging nu opschieten, want ze waren zo’n tweehonderd kilometer van de stad vandaan. De tocht ging eerst door een prachtige streek, maar daarna voerde die door de reeds genoemde Pontijnse moerassen, een gebied berucht vanwege de malariakoortsen.

Opnieuw wachtten Paulus en zijn twee gelovige metgezellen een verrassing, want we lezen in vers 15 dat er broeders uit Rome hen tegemoet reisden en hen ontmoetten bij Appiusmarkt en de Drie Tabernen of de drie taveernen. Appiusmarkt was zo’n 65 km. van Rome verwijderd en de Drie Tabernen zo’n vijftig kilometer. De broeders in Rome hadden vernomen dat Paulus, die drie jaar geleden vanuit Korinthe de Brief aan de Romeinen had geschreven, op weg was naar hun stad en omdat ze gehoord hadden van Paulus’ moeilijkheden met de Joden reisden zij hem tegemoet. Hieruit bleek dat er dus al een christelijke gemeente in Rome was, ook al lezen we in de Bijbel niets over het ontstaan van die gemeente.

Het deed Paulus heel goed de christenen uit Rome te ontmoeten, want we lezen: Welke Paulus ziende, dankte hij God en greep moed (vers 15). Wat heeft de Heere Zijn kinderen vaak ondersteund en getroost in hun moeilijk-heden. In alle omstandigheden blijft Zijn oog op hen gevestigd. Wat was Paulus blij dat hij de broeders uit Rome mocht ontmoeten. Hij dankte de Heere voor hun komst en greep moed, ‘ziende zo goeden ijver van zovele christenen, bij welke hij hulp en troost in deze zijn gevangenis zou vinden,’ zegt kanttekening 27. Zij hadden er een grote reis voor over om Gods knecht te ontmoeten en zij hebben hem begeleid in het laatste gedeelte van zijn tocht naar Rome.

Heel opmerkelijk dat de gevangen apostel omringd door volk van God de poort van Rome mocht ingaan. In de stad aangekomen, gaf de hoofdman de gevangenen over aan de prefect, commandant of overste van de keizerlijke garde en de apostel kreeg toestemming om op zichzelf te wonen. Hij had er een eigen gehuurde woning. Daar ontving hij allen die tot hem kwamen (vers 30). Waar het geld vandaan kwam om de huur te betalen, weten we niet. In het op zichzelf wonen mogen we Gods trouwe zorg voor de apostel opmerken. Maar al die voorrechten betekenden niet dat hij een vrij man was, want we lezen in vers 16: Maar Paulus werd toegelaten op zichzelf te wonen met den krijgsman die hem bewaarde. Hij bleef vastgekoppeld aan een soldaat zitten. Maar dat belette hem niet reeds drie dagen later het Woord van God aan de Joden te verkondigen.

(Volgende keer D.V. 38. De goede strijd gestreden - slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen