Ontevredenheid (I)

Weinig menschen zijn vergenoegd en tevreden met hun lot. Bij al het gevoel en bij al de drukte van het tegenwoordige leven is ontevredenheid de treurige openbaring, welke men schier overal verneemt. De arme klaagt, dat hij er niet komen kan, — de burger, dat de tijden zoo slecht zijn, de handelsman, dat de groote concurentie alles bederft. Ook onder de mannen van staat, van eer en van kapitaal zijn er veten ontevreden, omdat ook zij niet alles naar hun zin kannen krijgen. De kranke wil gezond, de dienstbare wil vrij, de knecht wil baas worden, de werkman wil, dat men zich. zijn lot meer aantrekke. Zoo klaagt de meid over haar mevrouw en mevrouw over haar meid; — de knecht over zijn heer en de heer over zijn knecht. De eene klager voegt zich bij den andere, en in plaats van elkander terecht te wijzen, dwaalt men, als het wier op het water, steeds verder af, met den geest des tijds, van het punt waar we zijn moeten. Het leven wordt op die wijs al vermoeiender en afmattender. Alles wordt eentoonig proza, zonder eenige opwekkende, vervroolijkende, hartverkwikkende poëzie, En wat hier nog bijkomt, en de zaak nog erger maakt: men wordt aan dat eindeloos klagen en jammeren zoo gewoon, dat men ten laatste niet beter weet of het behoort zoo. Er. zijn dan ook menschen, die men letterlijk nooit ontmoet zonder klachten, — nooit in een blijde en opgeruimde stemming, — nooit tevreden, — nooit dankbaar. Is het wonder, dat kinderen, die in het ouderlijk huis nooit anders hoorden, zoodra zij de straat op kunnen, het ouderlijk dak ontwijken, om elders, waar dan ook, aan uithuizigheid zich te gewennen en te zoeken wat zij te huis niet vinden kunnen? Menige vrouw bant derwijze haar eigen man de deur uit, en menig man is daardoor oorzaak, dat zijn eigene vrouw en kinderen aan allerlei verdriet en ellende ten prooi zijn. Lang kan somwijlen dit kwaad voortwoekeren, eer de vlam uitslaat. Komt het eenmaal zoover, dan is aan het vuur meestal geen blusschen meer. Vraagt men of er dan inderdaad niet veel stof is tot klagen,en of niet in vele gevallen redelijke gronden bestaan voor het ontevreden zijn der menschen, dan stemmen wij gaarne toe, dat er veel, zeer veel is, dat anders kan en behoorde te wezen, doch laat ons daarbij ook opmerken, dat die gewenschte verandering allerminst door deze ijdele en eindelijk verouderde klachten kan verkregen worden.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen