„Doe U zelven geen kwaad”

De stokbewaarder, de cipier van de gevangenis te Filippi, stond op het punt zich zelven kwaad, zeer groot kwaad te doen; — hij wil zich het zwaard, dat hij ijlings heeft gegrepen, in het hart stooten. Vreeselijk oogenblik! ’t Is nacht. In de stad Filippi is alles in rust. Alleen in de gevangenis is het nog geene gewone nachtelijke stilte geworden. Twee mannen, met name Paulus en Silas, dienstknechten des Heeren, vervolgd om de getuigenis van den Heere Jezus Christus, bidden te middernacht. Zij zingen lofzangen Gode gewijd, en de gevangenen luisteren, naar hen. Plotseling geschiedt er een geweldige aardbeving. De fondamenten des kerkers worden bewogen, de deuren der gevangenis springen open en aller banden worden los. De stokbewaarder, wien het opzicht over de gevangenen is toevertrouwd, ontwaakt. Verschrikt en ontsteld, ontwaart hij wat er is geschied. Wat zal hij beginnen? De gevangenen zullen ontvluchten. Niemand zal het gelooven, dat dit buiten zijne schuld is geschied. Zijne eer is niet te redden; — het leven zal het hem kosten. En daarom maar liever door......zelfmoord zijn eigen eer gered! Maar neen, of de cipier te Filippi al zoo dacht, de Heere had anders gedacht. De man wil zich zelven kwaad doen, maar de Heere wil hem goed doen; — hij wil zich verderven, maar de Heere wil hem behouden. Voor de stokbewaarder scheen alles verloren, maar naar den ondoorgrondelijken raad Gods is de tijd der verlossing voor hem aangebroken. De donkerheid van den nacht mag eene afbeelding zijn van de dikke duisternis, waarin zijne ziel is gehuld, maar de majesteit Gods, die de muren van den kerker deed beven, zal blijken machtig genoeg te zijn, om hem te redden uit allen nood. Juist in het hachelijkst oogenblik van zijn leven roept God zelf, door den mond van één Zijner dienaren hem toe: »doe uzelven geen kwaad”.
Ach, waartoe is de mensch al niet in staat, als God hem niet bewaart! Klonk dit woord ons toch altijd in de ooren, als eene ernstige waarschuwing des Heeren onzes Gods.
Zoovelen uit ons geslacht zijn heengegaan alsof zij deze waarschuwing nimmer hadden gehoord.
Zoo velen leven nog, die metterdaad toonen, dat zij deze waarschuwing niet achten. En hoe velen zullen zich voor eeuwig moeten beklagen, ook op dit woord geen acht geslagen te hebben. Zich zelven kwaad doen is een der grootste dwaasheden welke de mensch kan begaan. En toch maakt aan die dwaasheid, helaas, ieder mensch zich gedurig zoo schuldig. Iedere zonde, iedere afwijking van den weg des levens, alle ongehoorzaamheid aan God, wat is het anders, dan benadeelen van eigen belangen, — dan kwaad bedrijven niet alleen tegen God, maar ook tegen zich zelven.
Verbeuzel den tijd, — misbruik uwe krachten en de u geschonken gaven, — zet oor, oog en hart open voor de begeerlijkheid en bekoorlijkheid der wereld, — voedt de begeerlijkheid des vleesches, — tracht uw geweten tot zwijgen te brengen, — maar weet, dat ge door alle deze dingen u zelven kwaad, veel kwaad doet. Menig mensch houdt zich, zonder het zelf te vermoeden, alle dagen met dit vreeselijk misdrijf bezig. Dronkenschap, ontuchtigheid, kwaadspreken, lasteren van Gods heiligen Naam, zich onttrekken aan hetgeen heilige roeping en christelijke verplichting voorschrijven, — door dit alles doet de mensch zich zelven kwaad. Dat kunnen jonge, gezonde menschen, die in de kracht van hun leven zijn, meestal niet begrijpen. Daaraan zijn ouderen niet zelden zóó gewoon, dat zij het ten laatste volstrekt niet meer opmerken, Sommigen zijn oud en grijs geworden en moeten al de smartelijke gevolgen van dit misdrijf ondervinden, zonder dat men ook maar eenige verootmoediging of schuldbesef bij hen bespeurt.
Trouwens, er is ook zooveel in de wereld, dat voortdurend aanlokt en opwekt om zich zelven kwaad te doen! Denkt slechts aan zoovele ongelukkige voorbeelden. Denkt aan de macht van het ongeloof. Denkt aan de listen en wapenen van den Satan, Denkt aan de arglistigheid van het menschelijk hart. Denkt aan de kracht der gewoonte, die als eene heerschende macht zich in de wereld openbaart. De mensch moet, evenals de stokbewaarder, door hoo-ger macht weêrhouden worden, — hij moet intijds de waarschuwing van ’s Heeren wege ontvangen en behartigen, of hij is tot alles in staat.
’t Is Gods liefde en grondelooze barmhartigheid, dat wij ook daar tegen gewaarschuwd worden, ’t Is door het licht van het Evangelie, dat de mensch aan de duisternis, die in en om hem is, wordt ontdekt. Alleen door de genade en de kracht des H. Geestes leert de zondaar waken en bidden. En wat de genade Gods vermag, leert ons de verdere geschiedenis van den gevangenbewaarder te Filippi. Door hart-veranderende en vernieuwende genade kwam de stokbewaarder tot het geloof in den Heere Jezus Christus. De man, die de dienstknechten des Heeren had gegee-seld en het zwaard tegen zich zelven wilde keeren, werd in dien onvergetelijken nacht met geheel zijn huis aan God geloovig. Die te voren zijne vijanden waren, werden nu zijne vrienden. Hen, die hij te voren als eene verachtelijke secte beschouwde, daaronder schaart hij zelf zich nu vrijwillig. En inplaats van langer tegen God te strijden en zich zelven kwaad te doen, wordt hij van nu aan een oprecht en geloovig belijder van den Heere Jezus.
Lezer! doe U zelven geen kwaad! De zonde wreekt zich zelven. Alleen de genade Gods is tot alles genoeg, — ook om U te leeren, dat ge uzelven geen kwaad doet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen