De positie van christenen in Israël

Israël
De vraag wat Israël is, kan men eigenlijk alleen met tegenvragen beantwoorden. Wat zijn de grenzen van Israël? Horen de Westbank, Gaza en de Golanhoogte bij Israël? Wie zijn Israëli? Worden alle Israëli’s op dezelfde wijze behandeld? Op de meeste vragen is geen eenduidig antwoord te geven. Bovendien zullen Joodse christenen op vele vragen een ander antwoord geven dan Palestijnse christenen. Aangezien deze antwoorden buiten het bestek van dit artikel vallen, zal hier alleen gebruik gemaakt worden van de geografische aanduidingen van Israël, Gaza en de Westbank, zonder hieraan een waardeoordeel toe te kennen.

Palestijnse christenen
Arabische christenen in Israël, Gaza en de Westbank noemen zichzelf Palestijnse christenen. Zij zijn verdeeld over vele kerkgenootschappen, waarvan de Grieks-orthodoxe kerk de oudste is. Deze voert terug op de Byzantijnse kerk, die ontstond vanuit de vele buitenlandse pelgrims die zich in Israël vestigden. De eerste Joodse gelovigen vormden eigen gemeenten onder leiding van Jacobus, de broeder des Heeren, en hielden vast aan hun eigen gewoonten.1 Onder de vloer van de basiliek in Nazareth is de mozaïekvloer van een zeer oude Joods-christelijke synagoge gevonden.2 De Joods-chistelijke kerk werd uiteindelijk door het concilie van Nicea veroordeeld, maar kleine groepen bleven hier en daar samenkomen. In de zevende eeuw veroverden de Arabieren het Heili ge Land. Hierbij werden de bewoners van het land, christenen en Joden, onder dwang gearabiseerd. Vele christenen vermengden zich niet met de binnengekomen Arabieren, maar bleven in aparte enclaves wonen, die veelal onderling trouwden en zo de bloedlijn vrij zuiver hielden. Een percentage Palestijnen, zowel van christelijke als van moslimzijde, claimt nu van Joodse afkomst te zijn. Recente bloedonderzoeken wijzen op zeer nauwe verwantschap. Ook Ben Goerion was de mening toegedaan dat een groot deel van de Palestijnen Joods bloed hadden. Deze theorie is verder onderzocht en uitgewerkt door de Joodse Tsvi Misinai.3 Het levert een heel interessant gezichtspunt op als vele oude Palestijnse families Joods zouden blijken te zijn.

Agressie
Palestijnse christenen hebben te maken met een toenemende agressie van de kant van de Islam. Ze leefden vroeger als dhimmi’s, inferieure niet-moslims, die extra belasting betaalden in ruil voor bescherming. Deze houding van stilzwijgende acceptatie blijkt ook nu het veiligst.

Nazareth bijvoorbeeld was voor 1948 overwegend christelijk. Bij een tegenoffensief van het Joodse leger werden vooral moslimdorpen aangevallen. De bewo - ners vluchtten naar de christelijke dorpen en steden, waardoor Nazareth voor de helft moslim werd. Tegenwoordig is de verdeling 75% moslim en 25% christen. In Nazareth hangen voor de rooms-katholieke basiliek grote moslimspandoeken, die benadrukken dat Naza - reth een moslimstad is. Wie niet in de Islam gelooft, is in het hiernamaals een looser. De christenen zwijgen. Moslims hangen bij een christelijke kapper een tekst uit de Koran in zijn zaak. Hij zwijgt. Spreken is te gevaarlijk. Hij probeert naar Australië te emigreren. Chris te nen uit het Arabische Nazareth verhuizen naar het Joodse Nazareth-Illit, om aan de druk van de Islam te ontkomen. Velen emigreren naar Canada of Australië. Hun plaats wordt door een moslim ingenomen. Naamchristenen kiezen ervoor om te zwijgen. Wie wel spreekt, loopt gevaar. Dit geldt vooral voor protestantse gelovigen die actief evangeliseren. George Khalil uit Nazareth is vanwege evangelisatie in moslimdorpen met de dood bedreigd. Hij kreeg drie Molotovcocktails naar zijn kerkgebouw. Hij zwijgt echter niet. “Ook moslims hebben een ziel voor de eeuwigheid.” Omdat hij door de intifada geen Bijbels en Bijbelcursus sen meer via de post naar Gaza en de Westbank kon zenden, heeft hij alles op internet gezet. Zijn online-Bijbelschool bereikt nu zelfs de gesloten Arabische landen. Maar regelmatig gaat hij er toch op uit om in dorpen te evangeliseren.

Gaza
De situatie van christenen in Gaza en de Westbank is echter veel ernstiger. Wie niet zwijgt, riskeert de dood, zoals Rami Ayyad, de manager van de Bible Society boekhandel in Gaza. Hij werd gemarteld en doodgeschoten. Zijn weduwe is naar Bethlehem gevlucht en zit daar in feite gevangen. Zij heeft geen visum. Zou zij zich buiten Bethlehem wagen en door het Israëlische leger gecheckt worden, dan wordt ze naar Gaza teruggebracht, waar haar de dood wacht. De Hamas heerst met ijzeren hand in Gaza. Hamasleden die iets afwijken van de norm, worden geliquideerd, laat staan dat men Fatah-aanhangers die van collaboratie met de Israëli’s beschuldigd worden, een eerlijk proces geeft. Zeker als een Fatah-aanhanger christen blijkt te zijn, maakt men op een gruwelijke wijze korte metten met hem, zonder dat dit christenvervolging genoemd wordt. In Gaza leven minder dan 2000 christenen. Er is een kleine Baptistengemeente die tot voor kort 150 leden had, maar waarvan velen nu naar Bethlehem of Jordanië gevlucht zijn.4

Westbank
De situatie in de Westbank lijkt iets beter. Hoge kerkleiders scharen zich in het koor dat de staat Israël veroordeelt. Israëlische agressie is volgens hen de oorzaak dat vele christenen emigreren. Maar over de werkelijke oorzaak, de moslimagressie, wordt gezwegen. Spreken is te gevaarlijk. Het is veiliger Israël te beschuldigen om niet de toorn van de moslims over zich heen te roepen.5 In het ontwerp van de grondwet van de Palestijnse Autoriteit wordt vrijheid van godsdienst gewaarborgd, maar tegelijkertijd wordt de Islam als officiële religie genoemd en de shari’a als bron voor rechtsspraak.6 Moslims die zich tot het christendom bekeren, verdienen volgens de shari’awet de doodstraf. Dit ondervond Ahmad El-Achwal, een ex-moslim die ondanks herhaalde gevangenisstraffen en martelingen doorging met Bijbelstudies in zijn huisgemeente. Hij werd met kogels doorzeefd.7 In Ramallah en Jenin zijn ondergrondse kerken van ex-moslims, waarover uit veiligheidsoverwegingen geen gegevens gepubliceerd kunnen worden. Christelijke meisjes worden verkracht, om zo hun huwelijkskansen te verkleinen. Winkeleigenaars moeten grote sommen geld betalen voor ‘bescherming’ van moslimzijde. Weigeren zij dit, dan worden ze zonder pardon neergeschoten. Onroerend goed wordt met valse documenten afhandig gemaakt. Er worden geen leningen verleend aan sommige christenen. Kortom, een ontmoedigingsbeleid, erop gericht om de christenminderheid totaal te laten verdwijnen.8 Bethlehem bijvoorbeeld, vanouds een christelijke stad, heeft nu nog minder dan 15% christenen.

Messiasbelijdende Joden
In 1948 waren er ongeveer 10 Messiasbelijdende Joden, nu lopen de schattingen uiteen van 10.000 to 15.000, varierend van reformatorisch, via charismatisch tot judaïserend, waarbij sommigen zelfs de Godheid van Christus loochenen. De meeste groepen komen, om niet op te vallen, in huizen of op fabrieksterreinen bij elkaar. Een enkele gemeente heeft een eigen kerkgebouw. Ook Israël heeft op papier vrijheid van godsdienst. Door de tegenwerking van de ultra-orthodoxen kon men in 1948 niet tot een grondwet komen. Deze ultraorthodoxen bepalen nog steeds welke wetten er wel of niet komen. Staat en religie zijn niet gescheiden. Alleen iemand met een Joodse moeder wordt door het opperrabbinaat als Joods erkend. Messiasbelijdende Joden komen dan ook niet in aanmerking voor immigratie naar Israël. Wie op zijn papieren invult dat hij christen is, wordt afgewezen. Wie overgegaan is tot het christendom, is volgens het rabbinaat geen Jood meer, maar een christen, wat bij jongeren tot een identiteitscrisis kan leiden.

Gevaar
Ook bij Messiasbelijdende Joden geldt dat wie spreekt, het meeste gevaar loopt. In Israël is de Yad le’Achim, een zeer actieve anti-zendingsorganisatie, erop gericht alle christelijke activiteit in de kiem te smoren. Leden van deze organisatie vindt men tot in de hoogste instanties, waardoor hun invloed groot is. Wie eenmaal op de zwarte liijst van de Yad le’Achim terecht gekomen is, krijgt met vervolging te maken. Omdat de macht van de orthodoxen erg groot is, grijpt de politie nauwelijks in. De Messiasbelijdende gemeente van Arad is een bekend voorbeeld. Zowel voorganger Yakim Figueras als andere gemeenteleden hebben te maken met wekelijkse demonstraties van ultra-orthodoxen voor hun huis. Vele demonstranten in Arad worden door de Yad le’Achim betaald. Ook voor het kerkgebouw werden de kerkgangers wekelijks lastig gevallen en vervloekt door ultra-orthodoxen. Zij brachten zelf stoelen mee met het opschrift Yad le’Achim. De Russische, Hebreeuwse en Sudanese gemeenten van Arad hebben onlangs te horen gekregen dat het enige toegestane bedehuis in Arad een synagoge is.9 De gemeente van ds. Figueras huurt nu elke week een bus om in de openlucht een kerkdienst te houden. De schaakclub van een Messiasbelijdende Jood in Arad werd door brandstichting verwoest. Mensen verliezen hun baan of hun huis, waarna zij door ultraorthodoxen worden nageroepen dat dit hun werk is.

Een doopdienst in Be’er-Sheva werd door honderden orthodoxen verstoord. De gemeente spande hierop een proces aan tegen de rabbi van Be’er-Sheva en de Yad le’Achim, wegens het oproepen tot verstoring, maar zij zijn zelf veroordeeld door de rechter. Ami Ortiz, de 15-jarige zoon van voorganger David Ortiz van de gemeente van Ariel, raakte levensgevaar - lijk gewond, toen er een bom in een Purimpakket in zijn handen ontplofte. De dader bleek later een orthodoxe Jood te zijn. Penina Conforty, een Messiasbelijdende Jodin met een eigen taartenbakkerij, Penina Pie, verloor het kashrutcertificaat van haar beide winkels, alleen omdat ze Messiasbelijdend is10. De lijst is met vele voorbeelden aan te vullen.

Gebed en steun
Het is goed dat in het Westen regelmatig wordt opgeroepen tot gebed en steun voor de vervolgde Messiasbelijdende Joden. Maar helaas zijn Palestijnse christenen een vergeten groep, ook in de reformatorische gezindte. Zij zijn echter ook huisgenoten des geloofs. Wie bidt om de vrede van Jeruzalem, mag niet vergeten wat psalm 87 zegt: “Ziet, de Filistijn, en de Tyriër, met den Moor, deze is aldaar geboren.” Palestijnse Christen en Messiasbelijdende Jood zijn broeders van hetzelfde huisgezin. Zij hebben beiden uw gebed en steun nodig.



Noten
1 Reuven Efraim Schmalz and Raymond Robert Fischer, The Messianic Seal of the Jerusalem Church, Tiberias 2004, p. 34-41.

2 Rivka Shpak Lissak, ‘Nazareth Was A Jewish Town for Hundreds of Years’ http://www.rslissak.com/content/nazareth-was-jewishtown-hundreds-years.

3 Tsvi Misinai, Brother shall not lift sword against brother, Tel Aviv 2008.

4 http://en.wikipedia.org/wiki/Gaza_Baptist_Church.

5 Justus Reid Weiner, ‘Human rights of Christians in Palestinian society’, http://www.jcpa.org/text/Christian-Persecution- Weiner.pdf, p. 5,6.

6 ‘Draft Palestine Constitution’, http://www.mideastweb.org/palconstitution.htm.

7 Justus Reid Weiner, ‘Human rights of Christians in Palestinian society’, http://www.jcpa.org/text/Christian-Persecution- Weiner.pdf, p. 28,29.

8 ‘Christians in the Holy Land: persecuted under the Palestinian Authority’, http://www.standwithus.com/pdfs/flyers/christianspersecuted.pdf.

9 ‘Messiaanse gemeente in Arad verdreven’, in: Reformatorisch Dagblad, 24-09-2010, http://kerkplein.refdag.nl/kerkplein/kerknieuws/messiaanse_gemeente_in_arad_verdreven_1_504576,

10 http://www.maozisrael.org/site/PageServer?pagename=maoz_projects_persecution.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen