Een brief uit Babylon

Petrus schrijft een brief uit Babylon aan de verstrooiden. Wie zijn deze verstrooiden? En aan welke plaats moeten we denken bij de plaats van verzenden? En… wat kunnen we hieruit leren?

Diaspora

Het woord verstrooid (diasporas) moeten we uitleggen tegen de achtergrond van de oordelen van God over Zijn volk. Door hun zonden zijn de tien stammen door het Assyrische rijk verwoest en in ballingschap gevoerd. Enige tijd later gebeurde dit ook met de overige twee stammen die door Babel werden gedeporteerd. Van de twee stammen is een gedeelte teruggekeerd. Van de tien stammen horen we, op een enkeling na, niets meer. Een groot deel van Israël woonde sindsdien buiten het eigen land.

Zo is de stand van zaken in de vier eeuwen tussen het Oude en Nieuwe testament.

De verstrooiing of diaspora is echter niet alleen een verhaal van zonde en oordeel. Juist bij de komst van Christus en de doorwerking van het Woord in de volheid des tijds, blijkt dat de diaspora Gods raad moest dienen. De verstrooiing heeft, net als Johannes de Doper, als een wegbereider gefunctioneerd. Israël onder de heidenen heeft ingewerkt op de heidenwereld, ter voorbereiding van de komst van de Heere en de verbreiding van Zijn Woord.

God vervult Zijn Woord

Maar dat niet alleen. De verstrooiden van Israël worden ook genadig opgezocht mét het Woord. God zoekt het ‘weggedrevene’ en vervult daardoor juist Zijn Woord (vgl. I Petrus 2 vs 10 met Hosea 1 vs 6, 12 en Hosea 2 vs 22).

De vervulling van deze beloften van geestelijk herstel voor Israël, wordt gerealiseerd door de komst van de Heilige Geest. We zien hoe dit zich voltrekt wanneer de Heere de Heilige Geest zendt. Petrus gaat preken. Met name tot de verloren schapen van het huis van Israël. Ze worden zelfs met hun specifieke afkomst genoemd.

Dezelfde provincies worden opgesomd als in I Petrus 1 vs 1. De Heilige Geest doorsteekt de harten van deze verstrooiden die naar Jeruzalem waren gekomen voor het pinksterfeest. Al hun heiligmaking door de wet en door de werken kan hen nu niet meer zalig maken. ‘Wat moeten we doen?’, zo roepen ze. Door de heiligmaking des Geestes buigen ze onder het woord van Petrus dat zij de Christus gekruisigd hebben. Ze buigen onder het hele woord waarin ook de Christus tot verlossing wordt aangeboden. Ze geloven ‘tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Jezus Christus’.

Teruggekeerd in de noordelijke delen van Klein-Azië wordt het al spoedig duidelijk: hun wandel is niet meer op de aarde maar in de hemelen. Dan ben je al snel een vreemdeling, een buitenstaander (I Petrus 4 vs 3, 4). Dat geldt dan ook voor de christenen uit de heidenen die zich bij hen voegen.

De verbreiding van Gods Woord

We leren uit de brief van Petrus dat God Zijn belofte geeft én houdt. De eenheid van Gods Woord straalt ons tegemoet wanneer we in het Evangelie lezen dat de Heere Jezus Zijn discipelen opdraagt om te gaan tot de verloren schapen van het huis van Israël. Inderdaad, dat zijn nu die verstrooiden… Petrus, trouw aan zijn opdracht schrijft aan deze verloren schapen (vgl. Matth. 10:6).

De verbreiding van Gods Woord geschiedt binnen de bedding van het Woord. Het zal ermee in overeenstemming moeten zijn. Het zal de vervulling van het spreken Gods moeten zijn. God alleen Die Zijn Woord vervult, krijgt zo de eer. Om deze reden is zending niet alleen gericht op de heidenen (Markus 16 vs 15) maar juist ook op Israël (Romeinen 11).

Babylon

Bovenstaande wordt onderstreept door de plaats van verzending. De brief is verzonden uit de stad Babylon. Sommigen denken dat hiermee Rome wordt bedoeld. Maar dat is niet te funderen in de Schrift. Het is zelfs onmogelijk. De kanttekening op de Statenvertaling zegt terecht dat ‘het geen wijze van doen is, dat in de onderschiften anders dan eigenlijk wordt gesproken, gelijk ook Paulus in verscheidene brieven niet minder de naam van de stad Rome noemt gelijk van andere steden’. Rome valt dus af!

De Statenvertalers noemen als mogelijkheid het ons bekende Babylon gelegen in het gebied tussen de Eufraat en de Tigris. Sommige moderne uitleggers gaan hier in mee. Een complicerende factor is dat Silvanus (Silas) en Marcus, die in I Petrus 5 worden genoemd dan ook bij Petrus moeten zijn. Hier is echter geen enkele aanwijzing voor te vinden in de geschiedenis. En ook over een verblijf van Petrus in Babylon zwijgt de geschiedenis in alle talen.

Echter, wat betreft de naam Babylon hoeven we niet alleen te denken aan de stad tussen de Eufraat en de Tigris. In Egypte was namelijk ook een stad met deze naam. Deze stad is in de zesde eeuw vóór Christus gesticht door mensen uit het oude Babylon en daarom naar deze stad genoemd. Zouden we aan deze stad kunnen denken voor de plaats van verzending?

Om bovenstaande vraag te beantwoorden, vraag ik aandacht voor de persoon van Marcus. Over Marcus wordt verteld dat hij al heel vroeg het Evangelie heeft gebracht in Egypte. Het is dan ook goed mogelijk dat Petrus na zijn vlucht voor Herodes (Handelingen 12) naar Babylon in Egypte is gegaan (‘En hij uitgegaan zijnde, reisde naar een andere plaats’, Handelingen 12 vs 17), en daar een tijd gebleven is. En zo namens Marcus, die ook in Egypte is, de groeten doorgeeft in zijn brief die met behulp van Silvanus is geschreven.

Daarbij komt dat Egypte als toevluchtsoord beslist geen nieuw fenomeen is. Al vanaf de dagen van Jeremia was er een joodse gemeenschap in Egypte. We weten dat Egypte wel meer als toevluchtsoord is uitgekozen door mensen die moesten vluchten voor de autoriteit van een Herodes, denk aan Jozef en Maria.

Een uitverkoren gemeente in Babylon

Babylon in Egypte als plaats van verzending van deze brief… Maar dan zien we ook iets van de vervulling van Gods beloften oplichten. In Jesaja 19 vs 19 lezen we: ‘Te dien dage zal de HEERE een altaar hebben in het midden van Egypteland.’ De kanttekening op de Statenvertaling zegt hierbij: ‘Dat is, de ware godsdienst zal aldaar verricht worden.’ God vervult Zijn Woord! Een uitverkoren gemeente in Egypte! Ook de plaats van verzending maakt duidelijk dat de verbreiding van Gods Woord ons confronteert met de vervulling van datzelfde Woord.

Laten we toch de aansporing van Petrus ter harte nemen: ‘En wij hebben het profetische woord dat zeer vast is; en gij doet wel dat gij daarop acht hebt, als op een licht schijnende in een duistere plaats, totdat de dag aanlichte, en de morgenster opga in uw harten.’ (II Petrus 1 vs 19).

Ds. A. Hoekman, predikant van de Christelijke Gereformeerde kerk te Rotterdam-Kralingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen