KOLONNETJE

In de kerk

waren we in lang niet. Ik bedoel dat we in dit ons hoekje geruime tijd niet eens bleven stilstaan bij wat in kerkelijk leven heinde of over een heel einde, aan voor een kroniek vermeldenswaardigs, zich toedroeg. Dat terwijl in kerkelijke boezems en vijvers de geesten van de tijd, die ons omzweven, in weerspiegelingen zich treffend laten betrappen. Maar wat voel ik? Een trekrukje aan mijn mouw. Voor veertien dagen toefden we toch in Gaasterlands kerkje en verlangden we tussen enkele regels over het heugend, juist zo kerkse, Friese Réveil naar teken van opleving ook nu in huidige zo dorre dagen? Trouwe lezers hebben gelijk en het doe mij werkelijk deugd ongelijk te hebben.

Naar Canterbury's kathedraal

de wereldberoemde, van Gaasterlands klein dorpsbedehuisje is echter een hele stap. Daar ben je in gedachten eigenlijk niet zonder een paar , , kolonnetjes" overheen. Juist kroniekschrijverij verkeert bestendig in tijdnood. Als we over gelegenheid beschikken kunnen we er in Hebreeën elf vers tweeëndertig over lezen. Toen en daar deed het zich al voor. Naar onze kathedraal dus. Hier werd vorige week de nieuwe Anglicaanse aartsbisschop ingehuldigd. Een plechtigheid van wereldnieuws-formaat. Immers deze herder telt zijn miljoenen schapen in honderdvierenzestig landen. Bij name kennen lijkt niet mogelijk. Deze dr. George Carey is lichamelijk en mentaal van andere kwantiteiten en kwaliteiten dan zijn tengere voorganger, de bekende dr. Robert Runcie, die zich - bene emeritus - gaat toeleggen op zijn voor een zieleherder niet zo gebruikelijke liefhebberij, namelijk het fokken van zwart-gevlekte biggetjes. Lammetjes of schapen van dat uiterlijk was iets meer in de lijn, gezien de bezigheden van aartsvader en schaapherder Jacob in Paddam Aram. De nieuwe aartsbisschop beschikt op zijn beurt over een stem, die, zo niet door het klankvolume dan wel door de inhoud van wat hij uitspreekt, gezapige kudden in verwarring en protesten opjaagt. Niet alzo dr. Runcie. Maar Engels stof weet van opwaaien in vlagen. Andere figuren in allerhoogste rang, als prins Philip en kroonprins Charles - de laatste heel pas nog over wat kinderen op school behoren te lezen - verstaan de kunst om verontwaardigde reakties op te roepen.

„Een oudere dame"

noemde dr. Carey nota bene zijn kerk. En wat hij er niet bij zei. , , Een oudere dame die met een tandeloos bekje versleten platitudes mompelt". Elk woord zo ongeveer commandeert de brave kerkganger, die voorop, in protesthouding. Presenteerrr verweerrr. Voor we verder de regelpaadjes aflopen even de vraag wat dat moeilijke woord platitudes betekent. Platheid, zegt het woordenboek, platte, zeer alledaagse opmerkingen. Afgesleten gemeenplaatsen. Wij plegen van de preken van onze dominees - vergeef me - wel eens te beweren: termen, allemaal termen. Termen die in andere volgorden en verbanden telkens weer over je heen komen. Ja, de nieuwe aartsbisschop, behorend bij de evangelische vleugel in zijn kerk, prefereert getuigenis-religie en heeft voorliefde voor de charismatische beweging. Als deze aanduidingen ons iets zeggen voor wat ook in kerkelijke kringen bij ons gaande is. Dr. Garey wil 'n levende kerk, die iets te zeggen heeft voor mensen, speciaal ook jongeren, die helaas de kerk voorbijgaan.

Het bekende liedje

tenslotte. Wat doen wij hiermee? Kennen wij tot in eigen gelid helemaal niets van euvels, waarover de nieuwe aartsbisschop klaagt. We zijn dan ook benieuwd wat hij in die hoge en uiterst kwetsbare positie ervan terecht brengt. Kenmerken? Nee, zegt de ander, beloften moeten gepreekt worden. Beloften, kenmerken, maar waar is het volk? Waar de jongeren? Appèl vanuit het evangelie in alle bewogenheid, luidt de leus. Maar komen wet en evangelie, wedergeboorte, bekering, uitverkiezing en alle punten op de i wel voldoende uit de grijze verf? Zo discussiëren we voort. Na de zondag lees je meer in de krant over al die vermoeiende discussies, die op alle mogelijke dagen, samenkomsten en vergaderingen gehouden zijn dan over wat, zoals op de eerste Pinksterdag, onder het gehoor gebeurde. Er werden toegedaan, lezen we. De senaat beraadslaagde, beraadslaagde, beraadslaagde en Saguntum viel. Al delibererend gaat te gronde wat we door ons beraad wilde behouden. Dan is het:

, , Varus, geef mij mijn legioenen terug". Uitroep van keizer Augustus aan het adres van zijn generaal Varus, toen het Romeinse leger in het Teutoburgerwoud verpletterend was verslagen. Waar zijn de schapen Mijner weide, ontrouwe herders?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen