Oliezacht spreken omwille van de olie

KOL-OMMETJE

Vorige week was het hier nog een vermoeden. We spraken af dat conflicten op wereldschaal voorlopig tot het verleden zijn gaan behoren. De wedloop is gericht op ontwapening. Landen en werelddelen koersen aan op vereniging. Een schone kans voor locale conflicten en voor „kleinere" machthebbers, die „grotere" willen worden, veronderstelde ik. Nu voel ik me allerminst op mijn wenken bediend wanneer inmiddels de meest militaire Arabische staat Irak het kleine maar puissant rijke Koeweit bruut onder de laars liep. De groten doen er niet meer zo aan, thans is het onze beurt, denken wellicht heersers als de Irakese Saddam Hussein. Hij heeft het bovendien hard nodig, want na de uitputtende Golf-oorlog met Iran wankelt zijn land op de rand van bankroet. Een brute schatkistroof. Bovendien een stevige pas in de richting van de machtigste man van een machtige Arabische staat en - als het meezit - leider van een pan-Arabisch rijk, waarmee de wereld rekenen moet.

Onwillekeurig gingen onze gedachten naar goed vijftig jaar geleden. Toen Hit-Ier beloften schond en welwillende bemiddelaars bruskeerde door telkens opnieuw, na plechtige verklaringen dat het echt de laatste keer was dat hij territoriale eisen realiseerde, andermaal buurlanden binnentrok. Hoe wezen we toen elkaar op het twaalfde vers en de eerste regels van vers dertien van de berijmde - vijfenvijftigste psalm. Geen vreêgenootschap kon binden en verbonden werden geschonden. Een mond gladder dan boter. Zo ook hier en nu. „Zondag trek ik mijn troepen weer terug". Begin vers dertien: „Zo zacht als olie is zijn spreken, maar spies noch zwaard kan scherper steken". Het lijkt erop geschreven. Op toen en op nu. Dat in een lofzang Israëls; bijzonder Israël ziet zich gesteld voor een nieuwe bedreiging, nadat onlangs al zulke weinig goeds voorspellende taal over een superkanon en gifzaaiend verderf door diezelfde Saddam gesproken was aan het adres van Jeruzalem. Zou het apocalyptisch gaan spannen in het midden-oosten nu heel de wereld, Zuid-Afrika incluis, met uitzondering van een enkel Liberia en een paar eilandjes Trinidad en Tobago, zich opmaakt zich te vernieuwen tot een groot reservaat van vrede en veiligheid? Eens zal door de grootste crisis heen onder een nieuwe hemel de nieuwe aarde daar zijn. Gods grote hand besluit.

Intussen wordt die hele overige wereld op enkele Arabische uitzonderingen na gemobiliseerd tot een ongekend unaniem embargo-en boycotoffensief. Ook dit roept een vraag op. Lukt wat talloze eeuwen en gevallen nooit lukte? Maar, indien een eventueel gewenst succes zich aftekent, kan het uur slaan van een wanhoopsavontuur. Zegt de wachter in de nacht: Er is best iets gaande, maar het blijft onzeker en donker. U hoeft het vragen niet op te geven en u mocht gerust langs komen. Vraagt waar de antwoorden zijn. Want het komt beslist.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen