Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Stelten

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Stelten

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Moeilijk woord: polarisatie. Voor wie het niet weet: het betekent zoiets als het benadrukken van tegenstellingen. Moeilijk woord of niet: polariseren zelf is vrij eenvoudig. Wie met jongeren om gaat, zal dan herkennen. Het is niet zo moeilijk om de tegenstellingen te vinden en uit te vergroten. Een jongere die zegt: ‘Ja maar bij mij thuis zeggen ze dit of dat van die ouderling.’ Of een medeleidinggevende die net even wat anders over dingen denkt, kan heel makkelijk in zijn gevoel worden bevestigd. Of juist het idee krijgen dat-ie in de hoek wordt gezet. Dat gebeurt in het klein in het jeugdwerk. Maar ook in het groot in de kerk. Natuurlijk is het goed en belangrijk duidelijkheid te scheppen. Om dingen die Bijbels zijn te onderstrepen en dingen die dat niet zijn aan te wijzen. Dat is het probleem niet. Maar wie zomaar twijfelt aan de intenties van een ander gaat een gevaarlijk spoor op. Een jongere die twijfelt aan de goede bedoelingen van een kerkenraad zit op het verkeerde spoor, ook al ziet hij misschien nog zoveel redenen om te denken dat er iets niet goed gaat. Een leidinggevende die betwijfelt of zijn medeleidinggevende wel het goede voor heeft met jongere, zou toch eens op z’n hoofd moeten krabbelen. En een predikant die twijfelt aan zijn collega doet er goed aan 1 Korinthe 13 te lezen. Nee, ik geloof niet dat iedereen altijd het goede bedoelt. De zonde trekt ook – of misschien wel: juist – diepe sporen in de kerk. En juist dat besef zou mensen klein moeten maken. Onlangs werd er een preek gelezen in mijn thuisgemeente van een predikant die al jaren juicht voor Gods troon. Het trof me wat er stond: Gods kinderen lopen niet op stelten. Of zoals mijn oud-predikant keer op keer zei: “De vrucht van genade is ootmoed, ootmoed en nog eens ootmoed.” Dat heb ik, dat hebben jongeren, dat hebben ouderen heel hard nodig.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 22 oktober 2009

Daniel | 36 Pagina's

Stelten

Bekijk de hele uitgave van donderdag 22 oktober 2009

Daniel | 36 Pagina's