Willen we oud worden maar niet oud zijn?

Men spreekt tegenwoordig van drie levensperioden: hetjong-zijn (tot 40 jaar); de middelbare leeftijd (40-65 jaar) en hetoudzijn. Dat zijn de 65-plussers. Velen willen niet oud zijn (wel worden). Men bezoekt geen bejaardenmiddagen en men gaat beslist niet mee met een bejaardenreis. Zij willen niet onder de ouderen gerekend worden. Maar of je eraan wilt of niet: je bent het. Als je met pensioen gaat (sommigen al met 62 jaar in de vut) voel je: ik sta aan de zijlijn. Aan de kant. De een heeft daar grote moeite mee. Dat zullen de meesten wel zijn denk ik. De ander zegt: ach, je leeft ernaartoe. Maar het is toch vernederend te ervaren: de maatschappij heeft mij niet meer nodig. Jongeren nemen mijn plaats in. Niemand is onmisbaar. Alles gaat door. Ook zonder mij. En soms nog beter! Daar blijft van een mens niets over, of je nu een vergeten staatsburger bent, president van Amerika of hoogleraar. Van presidenten een paar regels in een geschiedenisboek en van hoogleraren een voetnoot in een proefschrift. Misschien is het u gelukt carrière te maken. Maar als het u gegeven wordt erg oud te worden, zult u zichzelf overleven! Het erge is: er is niets aan te doen. Wij kunnen de tijd niet stilzetten. Voor oud worden hoef je niets te doen. Dat gaat vanzelf. De tijd is de moordenaar van ons lichaam.

Aangrijpend
Op bezoek bij een mevrouw die 90 werd, kreeg de predikant te horen: ,,Eén hoopje heb ik dominee." Met enige verwachting vraagt de herder en leraar: ,,Endatis?" ,,Mijn moeder is 95 geworden.'' Het is te vrezen dat deze vrouw een groot gedeelte van onze trouwe kerkgangers vertegenwoordigt. Wie daartegenin gaat antwoord ik: ik hoop van harte dat u gelijk hebt en dat ik ongelijk heb. Maar ik vrees. Of loopt u met oogkleppen op? In bejaardentehuizen wordt door de meesten weinig gesproken over hun naderende levenseinde. Predikanten die in weeksluitingen daarop wijzen, worden gekritiseerd. ,,Die dominees preken die oude mensen maar het graf in'' (historisch). Het antwoord van de vrouw die 90 werd vind ik aangrijpend. En zo is het toch. Want als u goed nadenkt over deze "toekomstverwachting", dan begeert zij nog vijf jaar haar doodsstaat uit te kunnen leven. En zegt u alstublieft niet: wat scherp! Want het is de waarheid. Het is alleen jammer dat u die waarheid blijkbaar niet kunt verdragen! Nogmaals: aangrijpend! Zo dicht bij de eindstreep! Zo dichtbij de eeuwigheid! En zo'n antwoord! Dood voor de dood. Midden in de dood! En binnenkort (hetgeen God genadiglijk verhoede) de eeuwige dood.

Wonder
Maar het kan nog anders worden. Ook al is het vijf voor twaalf. Maar denk erom: heden! heden! Het kan geen uitstel lijden. U moet als een vuurbrand uit het vuur worden gerukt. Dat geldt trouwens op elke leeftijd, daar we voor de dood allemaal even oud zijn! Op de vraag naar zijn leeftijd gaf een kind van God als antwoord: ik ben 65 jaar; ik ben 32 jaar en ik ben net zo oud als God! 65 jaar ben ik op deze wereld, 32 jaar ben ik het eigendom van Christus. En ik ben net zo oud als God, Die mij liefgehad heeft met een eeuwige liefde! Dit is een wonder. Een eeuwig wonder. Dit is genade. Een onuitsprekelijk voorrecht. Het is een eenzijdig werk van de Drieënige God! Enkel te drijven op genade. In Christus een vervulde wet. ,, Dat ik sterve opdat ik niet sterve" (Augustinus).

Reizen
Sommigen willen van de derde levensfase wat proberen te maken door het maken van verre reizen. Stonden zij er maar bij stil dat we sinds onze geboorte al op reis zijn! En de eindbestemming kan niet dan vreselijk zijn als het vertrekpunt niet goed is! Wat een verschil. De een reist als een door de zonde vermoeide pelgrim door de woestijn van dit leven naar Immanuëlsland en de ander zit in een eerste-klascoupé in de sneltrein naar de eeuwige ondergang. Het is alleen genade dat onderscheid maakt en daarom is het bij God vandaan nog mogelijk om van richting te veranderen.

Rijpingsproces
Is het waar dat een kind van God oud worden niet erg vindt? Deze vraag stelde ik aan een begenadigd man die 78 werd. (Hij is inmiddels afgereisd naar het hemelse Jeruzalem). ,, Dat ligt eraan hoe ik gesteld ben", antwoordde hij. Een eerlijk antwoord. ,,Als er geen genade in beoefening is ben ik zo aardsgezind, zo wereldgelijkvormig, zo verdorven, zo onbekeerd! En diep ongelukkig. De strijd tegen Adam is nog nooit zo hevig geweest." Maar toch, zij hebben de eerstelingen des Geestes, die de Heere wel eens in rijke mate schenkt: de Heere geeft in het hart van Zijn kinderen een blijdschap in God, een lust in heiligheid en een verlangen naar de volle bezitting. Die dicht bij de Heere leeft zal meer zijn verdorvenheden leren kennen. Persoonlijke godzaligheid en zondedoding vormen de beste voorbereiding op de dood en op de wederkomst. Dan vind ik het niet erg om oud te zijn. In de overdenking van het toekomende leven weetje dat het beste nog moet komen. Dan is het voor Gods volk wel eens persoonlijk waar dat zij met blijdschap denken aan de laatste dag van hun leven. En in de hemel zijn geen levensfasen. Daar zal geen tijd meer zijn. Dan is het de eeuwigheidsfase. Ds. W.H. Blaak (2 1957) sprak enkele uren voor zijn sterven met grote geloofsvrijmoedigheid:,,Heere, wanneer komt U mij halen, wanneer komt U mij halen, wanneer mag ik komen.''

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen