Makelaar Odar Alblas:

Nadat ik mijn havodiploma had gehaald aan de reformatorische Gomarusschool in Gorinchem, ging ik naar de openbare detailhandelsschool in Utrecht. Daar viel ik van de ene verbazing in de andere. Ik werd geconfronteerd met zaken waarmee ik niet eerder in aanraking was gekomen. Diverse lottos, drugs, wapenbezit en zulke zaken meer. Qua kennis had ik voldoende meegekregen, maar maatschappelijk gezien was ik slecht voorbereid. Dat is een nadeel als je in een beschermd milieu opgroeit.
Merkwaardig genoeg heb ik juist in Utrecht veel diepgaande gesprekken gevoerd met medeleerlingen. Zij vroegen vaak waarom ik bepaalde dingen niet of juist wel deed. Soms schaamde ik me als anderen me wezen op inconsequent gedrag. Je leert op die manier wel bewuster nadenken over de principes die je voorstaat. Het viel mij op dat ik gemakkelijker met buitenstaanders over geloofszaken praatte dan met mensen uit eigen kring. Je denkt dat refos je al gauw vroom vinden.
Na mijn schoolperiode heb ik een poosje in de groentewinkel van mn zus gewerkt en vervolgens als bedrijfsleider in de groentezaak van een vriend. Maar ik had al gauw door dat ik daar niet mijn hele leven zou blijven. Ik wilde de wereld verkennen. Mijn vriend Kees-Jan Westveer, zelf makelaar, attendeerde mij op de makelaardij. Dat leek me wel wat. Na een introductiecursus om me te oriënteren, haalde ik het vereiste diploma. Daarna kon ik direct aan de slag bij een bedrijfsmakelaar in campings en jachthavens. De man was rooms-katholiek, maar ook met hem heb ik heel goede en lange gesprekken gehad. Dat heb ik later nooit meer zo meegemaakt. We gingen respectvol met elkaar om, al besef ik dat dat te mager is. Je hoort immers je standpunten uit te dragen.
De les die ik op de openbare school in Utrecht had geleerd, bleek ook hier nuttig: kom eerlijk voor je mening uit en ga niet schipperen met principes. Het personeelsuitje dat altijd op zondag plaatshad, werd speciaal voor mij, ik was toen 21 jaar, naar een andere dag verschoven.

Eigenwijs
De behoefte om voor mezelf te beginnen, had ik al langer. Dat veranderde niet toen ik bij een makelaar van reformatorischen huize kwam te werken. t Heeft denk ik vooral te maken met het feit dat ik eigenwijs ben. Ik heb duidelijke ideeën over het makelaarsvak en die wilde ik in praktijk gaan brengen. De zaak kwam in een stroomversnelling toen we tegen dit historische pand aan een winkelstraat in het centrum van Hardinxveld-Giessendam aanliepen. Een leuke plek, vonden we meteen. Bovendien een gebouw met veel etalageruiten, ideaal voor een makelaardij. We besloten de stap te wagen. Na een gigantische verbouwing konden we op 1 januari 2002 de deuren openen. Op dat moment hadden we nul huizen in de verkoop.
We hebben best geworsteld met de vraag of dit wel de weg was die we moesten inslaan. Die zorg heb ik aan de Heere voorgelegd, maar er kwam geen duidelijk ja of nee als antwoord. Ondertussen ontwikkelden de plannen zich wel verder. Je weet dat je afhankelijk van God bent, maar je hebt ook je eigen verantwoordelijkheid.
Al gauw namen de werkzaamheden toe. In april hadden we tien huizen verkocht en hadden we er nog eens tien in de verkoop. Nu draait de zaak op volle toeren en hebben we handen vol werk. We zien daarin een bevestiging van de juistheid van onze keus. Al ging het niet meteen van een leien dakje. Hardinxveld-Giessendam telt zon 17.500 inwoners en had tot voor kort maar twee makelaars, van wie één hier al meer dan veertig jaar zn werk doet. Hij is een begrip tot in de wijde omgeving. Je zag dat ook makelaars uit andere plaatsen actief waren in Hardinxveld-Giessendam. Er was dus best ruimte voor een derde makelaar, dachten we. Een paar weken nadat we de sleutel van dit pand hadden gekregen, opende een vierde collega de deuren van zijn onderneming. Daar schrokken we wel even van, maar de praktijk is meegevallen: er is voldoende werk voor ons allemaal. Daarbij komt dat wij met onze onderscheidende werkwijze de hele Alblasserwaard tot werkgebied willen maken.

Opdracht
Ik besef dat de makelaardij een slecht imago heeft. Mensen denken dat er veel gesjoemeld wordt omdat er zo veel geld in omgaat en niet altijd duidelijk is wat er achter de schermen gebeurt. Er zijn verhalen genoeg bekend die dat beeld bevestigen. De mistige sfeer die lange tijd om de makelaardij heeft gehangen, werd mede veroorzaakt door het feit dat makelaar tot voor kort een beschermd beroep was. Je moest worden beëdigd en een commissie van de Kamer van Koophandel beoordeelde of je je in een bepaalde plaats mocht vestigen. Maar het waren wel je toekomstige collegas die in de commissies zaten en aan de touwtjes trokken. Gelukkig is de markt nu opengegooid en hopelijk trekt de mist op.
Ik zie mijn werk als een opdracht om duidelijk te maken dat ook een makelaar zijn brood op een eerlijke manier kan verdienen. Ons motto is: eerlijk en duidelijk. Er zijn veel kleine verleidingen als het erom gaat een opdracht binnen te halen. Het is niet moeilijk om de verkoper een hoge vraagprijs voor te stellen en zo een opdracht binnen te halen. Maar als die prijs ver boven de reële waarde ligt, ben je niet eerlijk bezig. Nog zon voorbeeld: de tweede beller die belangstelling voor een woning heeft, bezit een eigen huis. De kans bestaat dat je dat mag verkopen als de koop doorgaat. Passeer je dan de eerste beller, die misschien op een huurflatje woont? Niemand die er ooit achter komt. Toch willen we hierin voor honderd procent zuiver zijn. De eerste beller is ook werkelijk de eerste.

Handtekening
Een makelaar heeft altijd te maken met een koper en een verkoper, die tegengestelde belangen hebben. De koper wil een lage prijs, de verkoper een zo hoog mogelijke. Dan is het van groot belang dat je je positie als makelaar helder maakt naar twee kanten toe. Soms zeggen mensen: Als je dat huis voor dat bedrag voor mij koopt, dan mag je mijn huis ook verkopen. Ik maak vooraf altijd duidelijk dat ik werk voor degene die ons de opdracht heeft gegeven en daarvoor zijn handtekening heeft gezet. Als dat de verkoper is, zal ik proberen de woning of het bedrijfspand tegen een zo goed mogelijke prijs te verkopen.
Als makelaar kom je uiteraard met veel mensen in aanraking. Niet altijd zijn de omstandigheden even plezierig. Het komt voor dat kinderen het ouderlijk huis moeten verkopen omdat vader en moeder zijn overleden. Of er is sprake van een huwelijk dat op de klippen loopt. Hoe triest het ook is, een flink deel van onze opdrachten komt voort uit echtscheidingen. Ook in de gereformeerde gezindte komen ze voor, tegenwoordig veel vaker dan vroeger. Het confronteert je met de gebrokenheid van het leven. Je weet dat scheiden in de meeste gevallen niet is geoorloofd, maar je dankt er wel een deel van je inkomsten aan. Dat is een spanningsveld.
In zulke gevallen ben je betrokken bij heel emotionele gebeurtenissen en soms krijgen de gesprekken juist dan meer diepgang. Maar ik stuur nooit zelf aan op een geestelijk gesprek, dat levert meestal niets op. Mensen uit eigen kring kun je soms een stukje ondersteuning bieden.
Een makelaar is maar een klein schakeltje in een groter geheel. Dat maakt het moeilijk om als christen de lijnen precies te trekken. Ons kantoor onderscheidt zich door de manier waarop we werken, ons kleden en praten. Daarin zijn we reformatorisch. Maar mag ik een huis verkopen aan een stel dat gaat samenwonen? Ben ik voor hun gedrag verantwoordelijk? Opvallend is overigens dat 90 procent van de opdrachtgevers uit de gereformeerde gezindte aangeeft er geen moeite mee te hebben dat hun huis wordt verkocht aan een samenwonend stel. Buitenlanders zijn wat dat betreft een veel groter probleem. Opdrachtgevers die hun huis alleen aan gelijkgezinden willen verkopen, lopen trouwens het risico van discriminatie. Als ik het gevoel heb dat ik een bewuste bijdrage lever aan iets verkeerds, haak ik af. Een discotheek zal ik bijvoorbeeld niet gauw verkopen. Maar zulke gevallen ben ik tot nog toe niet tegengekomen.

Tijd en wijze
Natuurlijk heb ik wel de christelijke verantwoordelijkheid om mensen te wijzen op dingen die strijden met het bijbelse gebod. Net als ieder ander. Maar dan moet zich de gelegenheid wel voordoen. Tijd en wijze zijn ook hierin van belang. Mijn ervaring is dat God Zelf de juiste momenten wel aangeeft. In ieder geval dien je bij zulke gelegenheden zelf de mindere positie in te nemen. Dat is de enige houding die past om anderen aan te spreken. Aan onszelf mankeert genoeg. Niet-christenen verwachten vaak dat je denkt beter te zijn. Maar we zijn hetzelfde. Het verschil is dat we proberen dat wat we geloven tot leidraad te gebruiken. Door open en eerlijk te werken, kunnen we vertrouwen wekken bij onze opdrachtgevers en iets uitdragen van onze levensovertuiging. Eerst willen wij dat mensen in ons en onze werkwijze hun vertouwen uitspreken, pas daarna bekijken we of we prijstechnisch tot overeenstemming kunnen komen. Tot nu toe blijkt dit, zeker ook niet-christenen, aan te spreken.
We hoeven met de waarschuwende vinger overigens niet altijd naar de wereld te wijzen. De secularisatie gaat onze kring niet voorbij. In mijn vak zie ik vaak geen verschil tussen christenen en niet-christenen. Kijk alleen maar naar het materialisme dat de gereformeerde gezindte in zijn greep heeft. Heel veel reformatorische mensen sluiten gewoon een beleggingshypotheek af of steken zich diep in de schulden. Wij hebben er bewust voor gekozen om vanuit dit bedrijf geen onmogelijk zware hypotheken te verstrekken. Mensen mogen wat ons betreft geen slaaf van hun huis worden. Ik ben wel eens jaloers op rijken die in eenvoud leven.
Gelukkig maak je in dit vak ook heel mooie dingen mee, al leveren die zakelijk gezien soms niets op. Een van de eerste opdrachten die ik kreeg, kwam van een man die in verband met de gezondheid van zijn vrouw het huis moest verkopen. Hij wilde er niet al te veel ruchtbaarheid aan geven en het huis kwam in de stille verkoop. Dus zonder bord in de tuin en zo. Potentiële kopers konden bij ons op kantoor informatie krijgen. Na een paar maanden was er nog steeds niemand op dat huis gekomen. Helemaal niemand. De man liep over van blijdschap. Diep in zijn hart kon hij helemaal geen afstand doen van zijn woning. Voor hem was het een teken van God dat hij er mocht blijven wonen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen