Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wat wij begraven

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wat wij begraven

4 minuten leestijd

Het is niet eenvoudig om over een begrafenis te schrijven. Wat is sterven en begraven toch teer en aangrijpend. Wie kan echt recht doen aan de werkelijkheid van het begraven van een geliefde?

Vorige week donderdag stonden we in Franklin Lakes met een bedroefde familie Vogelaar rondom het geopende graf van hun zozeer geliefde vader, opa, broer, maar in dit geval ook een broeder. Met zijn arbeid in Gods Koninkrijk had hij velen bereikt en geraakt, als pastor, vriend, theologisch docent enzovoorts. Ondanks al het verdriet en alle gemengde gevoelens rond het heengaan van broeder C. Vogelaar menen we dat het op z’n plaats is om aan deze begrafenis sober aandacht te geven in De Saambinder. Bijzonder gaat ons meeleven en deelneming ook uit naar mevrouw Vogelaar. Vanwege de ziekte van Alzheimer is ze zich er niet van bewust dat ze weduwe werd. Ze kon ook niet aanwezig zijn. De God aller genade zij haar in deze moeilijke omstandigheden nabij en in Christus een vriendelijk Ontfermer.

De slaap des doods

Aangrijpend. Het is de mens immers gezet om te sterven! En daarna het oordeel. Wie leeft er die de slaap des doods niet eens zal slapen? Wie redt zijn ziel van het graf? Wie put er troost uit het graf? Niemand toch? Het is zoals de Schrift zegt: ‘De bezoldiging van de zonde is de dood’.

Zo stonden we met velen - ook uit Nederland overgekomen - alsmede een aantal broeders in de bediening rond het geopende graf van Cornelis Vogelaar. Onze broeder ds. H. de Leeuw leidde de rouwdienst op gevoelvolle en eerlijke wijze. Hij sprak vanuit Amos 4:12 en Filippenzen 1:8. De ernst van het God ontmoeten werd alle hoorders op het hart gedrukt. Ook werd benoemd waarin de troost van een goed heengaan ligt, in het goede werk dat God begint en volbracht wordt tot op de dag van Jezus Christus.

Ds. A.A. Brugge sprak namens de gemeenten in Nederland, een hartelijk gebaar waar we - samen met de rouwdragende familie - dankbaar voor waren. Namens de familie sprak de oudste zoon Rens een dankwoord uit. Ondergetekende sprak op het graf over 2 Korinthe 5. We bepaalden de bedroefde schare bij drie zaken aangaande het begraven van een kind van God.

Een Adamskind

Als eerste was dat: wat of wie wij dan begraven. Dat is: geen dominee, geen ambtsdrager, maar een Adamskind. Dat zegt nogal wat! Als genade werkelijk genade wordt of is, dan moet dat ook zo blijven, ook in het sterven. Nee, juist dán. We doen niet aan mensverheerlijking, maar zijn wel erkentelijk voor wat de Heere in dit leven gaf.

Als tweede mocht er ook iets gezegd worden van: wat wij níet begraven. We begraven geen herinneringen bijvoorbeeld, geen herinneringen aan vader, grootvader, man, vriend, en pastor. Wat ligt dit teer en gevoelig voor ieder die veel in Cornelis Vogelaar is kwijtgeraakt. Onze gevoelens van meeleven gaan dan allereerst uit naar zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hij was hun man, vader en opa. We waren getuige van een innige liefdesband, die nu door de dood is verbroken. Wat mag het een troost zijn als ook geweten mag worden dat het níet de genade Gods is die begraven werd. Moge dat een troost én aansporing zijn voor het nageslacht, om die genade te zoeken en te bekomen nu het nog het heden der genade is.

Ten slotte spraken we over: wat en wie er zal opstaan. Dat is een verborgenheid, maar naar wij belijden en geloven is dat ook een werkelijkheid! Een verheerlijkt lichaam, dat wil zeggen ‘vereeuwigd’, zal nodig zijn om de genade Gods eeuwig te bewonderen en te aanbidden. En dat alles om Christus’ wil, Die het met Zijn zoen- en kruisverdienste heeft verworven.

Aanbidding

Zo mocht er getuigenis zijn. Dan hoeft er niet geëindigd te worden in de mens. Dat is de les die Gods kinderen hier op aarde gedurig moeten leren. En als het dan zo ver is, dan mag alles zijn vergeven en vergeten wat hier op aarde gedaan en verkeerd gedaan is. Gode zij lof, en de dank en de aanbidding in alle eeuwigheid.

Geliefde lezer, mag ik u vragen of het er bij u en mij ook zó voor staat?

Dit artikel werd u aangeboden door: De Saambinder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 januari 2025

De Saambinder | 20 Pagina's

Wat wij begraven

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 januari 2025

De Saambinder | 20 Pagina's