De beloften door het geloof omhelsd

Geliefde lezer(s),

Onze tekst spreekt van een wonderlijke zaak: De aartsvaders hebben wel de beloften gekregen, maar niet de daadwerkelijke vervulling. Ze woonden in tenten in het land Kanaän en hadden geen vaste verblijfplaats. Steeds moesten de pinnen weer uit de grond getrokken worden. Ze waren in de belofte reeds eigenaar van het aardse Kanaän, maar hadden er geen meter grond van in bezit (behalve het stuk land met de spelonk van Machpéla, die Abraham had gekocht tot een erfbegrafenis). Het was dus alles: door het geloof. Ze hebben door de oefeningen van het geloof moeten leren dat de Heere de beloften altijd vervult op Zijn tijd. Dat de vervulling gewoonlijk door de onmogelijkheid heen gaat. Het land Kanaän was onderpand van hetgeen de Heere in Christus bereid heeft voor de Zijnen; de hemelse erfenis, die eens Gods kind deelachtig zal worden door het Zaad Abrahams.

In Adams diepe val heeft de mens, u en ik, er alles doorgebracht. Op het doen van de wet was het eeuwige leven beloofd. De hemelpoort stond voor de mens open. Maar we weten wat er gebeurd is: U en ik zijn in Adam van God afgevallen en hebben de hemelse erfenis verspeeld.

Wat gebeurde echter na de zondeval: Daar zocht de Heere de mens, die bevende van Hem weggevlucht was, weer op, maakte hem een verloren mens voor God en schonk hem toen de moederbelofte. Daarin werd de komst beloofd van Hem, Die in de volheid des tijds komen zou.

Deze belofte werd aan Abraham vernieuwd. Het Zaad der vrouw zou ook het Zaad Abrahams worden. Wat een gedachte. Alles loopt in onze tekst over deze zaak.

Welnu, dan hebben de aartsvaders ook moeten beleven dat de Heere een afgesneden zaak op de aarde doet. Wat zeg ik? Pas na jaren is de daadwerkelijke vervulling gekomen. Toen Christus kwam, brak het moment daarvan aan. Het leidt geen twijfel dat de aartsvaders daar door het geloof op hebben mogen zien; zich vastklemmende, als ziende de Onzienlijke. Het geloofsleven van hen richtte zich op Christus. Hij woonde in hun harten en wilde Zich ook aan hen reeds openbaren en bekendmaken.

Zie dit alles verklaard in de Geborene in Bethlehems stal. Voor Hem was geen plaats in de herberg en als een Vreemdeling werd Hij gelegd in de kribbe. Hij, Die was de Schepper van hemel en aarde, had in onze menselijke natuur niets waar Hij het hoofd op kon nederleggen. Hij kroop over de aarde als een Worm en geen Man. Hij hing aan het vloekhout der schande, tussen hemel en aarde, als een Uitgeworpene. Hij onderwierp Zich de tijdelijke, geestelijke en eeuwige dood. Hij heeft de helse angsten en pijnen in Zijn ziel geleden. …. Dit alles zou er toe nodig zijn, om het aardse Kanaän een onderpand te doen zijn van het hemelse. Zullen dan de aartsvaders onwetend gebleven zijn van deze zaken? O nee, ze hebben door het geloof hier wetenschap van bekomen.

Als de mens inwendig meer en meer zijn afkomst en onwaarde moet inleven, dan zal het wonder van de belofte steeds groter worden. Wat: een belofte van God aan zo’n mens als ik, die de vloek en de hel waardig is. Dan wordt er met zoveel liefde en aandrang in de ziel gewacht op de komst van het Zaad Abrahams.

Voelen we hier iets van aan, wat een onuitsprekelijk voorrecht het was dat de aartsvaders mochten bezitten? Ze mochten Christus kennen als het Zaad Abrahams, maar ook geloven dat eens het hemelse Kanaän hun deel zou zijn.

Gods kind is hier op aarde ook een gast en een vreemdeling. Het is iemand wiens hart ergens anders ligt. Dan zal het Zaad Abrahams alles voor onze ziel zijn. Onze harten zullen dan door Gods genade gericht zijn op Zijn Persoon en weldaden. Daarmee vergeleken valt al het aardse in het niet. Zeker als er nadere kennis mag zijn van de vervulling der belofte in Hem. Hij is het grote Middelpunt.

Er staat in vers 13 dat ze de beloften niet verkregen hebben. Maar wat hebben ze wel mogen ontvangen: Ze hebben de vervulling van verre gezien, geloofd en omhelsd. Van verre gezien, of zoals ook wel vertaald kan worden: vanuit de verte. Het zien waar hier van gesproken wordt, is het zien des geloofs. Wat mag het geloofsoog zien? Naar Jesaja 33:17: De Koning in Zijn schoonheid. Het is Christus te aanschouwen als een Goddelijk Persoon, vol van genade en waarheid. Wat dat geeft, is niet te zeggen.

Er volgt achter: geloofd. Dan mag het zeker geloofd worden dat men daar eens zal mogen komen waar Christus reeds is. Dit ‘geloofd’ wortelt in Christus en geeft het inwendige getuigenis dat het eens op Gods tijd vervuld zal worden. Het breekt door alle bezwaren heen. Wat voor een kruis- en drukwegen er nog aanstaande zijn. Het geeft zo’n vast vertrouwen op Christus, dat Deze niet zal rusten totdat we eens bij Hem mogen zijn, in de eeuwige gelukzaligheid.

Dan volgt er: omhelsd. Eigenlijk staat er: begroet. Het is de groet des geloofs. Het welkom heten. De vervulling van de belofte ligt zo vast in de ziel, dat ze door het geloof reeds aanwezig is: dat ze de belofte begroeten mag. Het geeft dan zulk een zielsdoortinteling.

Alles trek zich samen in de ziel en is gericht op God in Christus. Volkomen heil in Hem, volkomen zaligheid in Hem, volkomen deel aan Hem. Als het zo omhelsd mag worden, dan heeft men het aangenomen als bezit. Het is dan van Godswege geschonken en toegerekend. Dan mag ik reeds bezitter zijn van zo’n schone erfenis. Dan mag men het raadsel verstaan: Niets te hebben en nochtans alles te bezitten. In zichzelf niets te zijn, maar toch in Christus een mede-erfgenaam van deze belofte te zijn.

Geliefde lezer(s), kennen we de beleving van deze zaken ook? Dan zal het voor ons zeker een gezegende Kerstherdenking worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen