De afgrond roept tot de afgrond …

Geliefde lezer(s), Psalm 42 is een bekende psalm. Er staat niet boven wie de dichter van deze psalm geweest is, maar de meesten denken toch dat het David is geweest, die deze psalm overgegeven heeft aan de opperzangmeester, onder de kinderen van Korach. In het eerste vers spreekt hij van een hert: Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God.

Wat is het een groot voorrecht als we deze zielsuitgangen mogen kennen en Christus alles geworden is voor onze schuldige ziel. In deze psalm komen de moeilijke omstandigheden, waarin de dichter verkeerde, naar voren. Zal het geweest zijn toen David nog jong was en hij vluchten moest voor koning Saul, als een veldhoen op de bergen? Of toen hij later moest vluchten voor zijn eigen kind Absalom naar het land over de Jordaan? Onze gedachten gaan meer naar dit laatste, als we zien hoe hij zijn beleving weergeeft in het achtste vers: De afgrond roept tot den afgrond, bij het gedruis Uwer watergoten. Het land over de Jordaan is een woest land, waar bergen en afgronden zijn. In het woord afgrond ligt iets afgebeeld van een dreigend levensgevaar. Hij heeft die afgronden gezien, hij heeft erin geblikt en geduizeld als hij de diepte ervan zag.

We zijn allen gevallen Adamskinderen en u weet dat we door onze zonden van God zijn afgevallen en onszelf en de vorst der duisternis zijn toegevallen. De afgrond van onze verlorenheid; wie beleeft dat? Wie mag dat geleerd hebben bij God vandaan? Bij wie is het geweest dat de ene afgrond tegen de andere afgrond is gaan roepen? Vreemd, als er dan zo staat: de afgrond roept tot de afgrond.

Als God een mens bekeert, dan leert hij iets kennen van de afgrond van onze gevallen staat in Adam. Dan zal de Heere geven dat hij ook gaat roepen. Het leven dat uit God is keert ook tot Hem weder. Dat roept om de gemeenschap met de levende God, van Wie hij zich zo gescheiden ziet.

Als het in de verdere weg meer en meer opengelegd wordt wat nu die afgronden zijn; die ene afgrond tegen die andere afgrond, dan worden we veel dieper ingeleid, want dan is het een afgrond van Gods heilige rechtvaardige toorn over de zonden en ook de afgrond van de wet, die de mens moet veroordelen. De éne afgrond roept tot de andere afgrond. Als dat zo is, dan wordt het een verloren zaak. De éne afgrond moet zo tot de andere afgrond gaan roepen, zodat die afgronden ons ook brengen op dat plaatsje dat de Heere geen kwaad meer kan doen.

Er komt in deze psalm ook een andere afgrond naar voren. Hoe kan dat bestaan, twee soorten afgronden, kunnen die daar zijn? Jazeker, want als de Heere een weg ontsluit bij Hem vandaan, dan roept er een andere afgrond. Dat is de afgrond van de eeuwige vrije zondaarsliefde, zoals die in Christus is geopenbaard voor de grootste der zondaren. Dan roept die afgrond tot de andere afgrond en als dat in de ziel open mag liggen, dan is dat een afgrond, waarvan de diepte niet te peilen is en waarvan de grootte niet is uit te meten. Dan ziet men ruimte in deze afgrond.

Wat hebben de afgronden van onze verlorenheid geroepen tegenover die dierbare Middelaar. Hij kroop als een Worm en geen Man en wat denkt u, toen Hij daar in die drie-urige duisternis hing in een totale Godsverlating?

Het is moeilijk uit te drukken, maar een afgrond, daar daal ik niet in, want dan kom ik er nooit meer uit. Maar Christus is deze afgrond ingedaald, tot op de grond toe en heeft hetgeen wat daar lag weggenomen door Zijn enige offerande.

O, wat groot als men dat mag ondervinden in dit leven. De ene afgrond roept tot de andere afgrond. Dan roept die afgrond die daar ligt in het vrije van Zijn welbehagen, om de zaligheid van verdoemelijke zondaren. Dan roept die afgrond om de verheerlijking van het Godde lijke recht. Wat is het gelukkig als we daar iets van zouden leren kennen, naar de mate des geloofs. Want in beginsel moet er toch zowel van die ene afgrond iets gekend worden, als van de andere afgrond, dat mag echt niet achterblijven.

Zo wil de Heere de Zijnen oefenen in het geestelijk leven. Als we oud zijn, zijn we geoefend in de wederwaardigheden van het leven, maar we zullen ook oefeningen moeten kennen in de wederwaardigheden van het geestelijke leven. David zegt hier iets, wat ons opvalt: Al Uw baren en Uw golven zijn over mij heen gegaan. David spreekt hier van baren en golven. Hier spreekt hij over de zee; van de afgronden en ravijnen komen we nu op zee terecht in een ontzaglijke storm.

Geliefde lezer(s), David spreekt hier van al Uw baren en Uw golven, die over hem heengegaan waren. Maar is dat zo geweest in het leven van David? Hierin komt immers iets naar voren van wat Christus heeft moeten lijden tijdens Zijn omwandeling op aarde en in al Zijn bitter lijden dat Hij heeft moeten ondergaan. Die lijdenskelk, die Hij heeft moeten drinken; al Uw baren en Uw golven zijn over Mij heen gegaan. Dat kan alleen van Christus gezegd worden. Ik hoop dat u de wezenlijke betekenis hiervan mag aanvoelen. Hij alleen, heeft een eenmanspad bewandeld, dat geen mens ooit bewandeld heeft. Hij ging onder in die golven. Hij kon er niet van weg, maar Hij moest er doorheen, om voor Zijn Kerk zo’n rijke troost te bereiden. Waar ze ook doorheen moeten, voor hen geldt: Geen golven zullen u overstromen.

Geliefde lezer(s), hebben we dit ook zo mogen ondervinden? Dan is er geen nood: Christus zal ons dan geleiden door de aardse woestijn, en éénmaal tot Zich nemen in de eeuwige heerlijkheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen