2. Gods uitredding in Mara

Mozes, de knecht van de Heere, was de leider van het volk en hij volgde de weg die de Heere door middel van de vuur-en wolkkolom aangaf. Blij en opgewekt ging het volk vol goede moed op Kanaän aan. Toch viel de tocht door de woestijn niet mee. Onder een brandende zon en hoge temperaturen viel het zeker de vrouwen en kinderen zwaar.

Toen ze drie dagen in de woestijn hadden doorgebracht, waren ze behoorlijk moe en afgemat geworden. Maar het allerergste was dat ze in de woestijn geen druppel water konden ontdekken. Moe en speurend naar water trok het volk verder. David wist wat het woestijnleven inhield, toen hij zong: ’O HEER’, mijn ziel en lichaam hijgen, En dorsten naar U in een land, Dat dor en mat, van droogte brandt, Waar niemand lafenis kan krijgen (Ps. 63:1). Ook de Israëlieten wisten zich op den duur geen raad meer van de dorst en wat was het een grote verrassing toen de blijde roep werd gehoord: ‘Water! We zien ginds water!’ Vlug begaven ze zich naar het water en de allereersten die aankwamen dronken gulzig de eerste slokken. Maar wat een teleurstelling! Het water was niet te drinken en heel bitter. Vanwege dat bittere water werd deze verblijfplaats ‘Mara’ genoemd, een naam die ‘bitterheid’ betekent.

Mara was de eerste pleisterplaats: een plaats om onderweg even uit te rusten. Wat werd het volk boos! Het begon te ‘murmureren’ en te mopperen tegen Mozes en zij zeiden: Wat zullen wij drinken? (Ex. 15:24). ‘Murmureren’ wil zeggen: ‘Kwalijk van God, Zijn woord en werken in zijn hart gevoelen, en met de tong onwaardig daarvan spreken’, zegt kanttekening 34. Wat was dát een groot kwaad! Slecht van de Heere denken én spreken! Terwijl ze pas enige dagen geleden de verslagen Egyptenaars dood aan de oever van de zee hadden zien liggen. Ze waren vooral boos op Mozes die in de Naam van God telkens tot hen sprak (kanttek. 42 op Ex. 14:31). Verwijtend spraken ze tot hem: Wat zullen wij drinken? (vers 24). Ze wilden zeggen: ‘Mozes, wij versmachten van dorst en hebben alleen dit bittere water. Hoe moet het nu verder? Wij zullen allemaal van dorst sterven en dat is uw schuld!’

Gods knecht werd de zondebok, terwijl het volk heel goed wist dat niet Mozes, maar uiteindelijk de Heere door Zijn vuur- en wolkkolom hen de weg wees. Daar stond Gods knecht aan het begin van de reis helemaal alleen, tegenover een woedend volk dat zich massaal tegen hem keerde! Wat moest hij doen? De zachtmoedige en godvrezende man riep in zijn grote nood de Heere aan en Hij wees hem op een hout dat hij op Gods bevel in het water moest werpen. Toen hij dat eenvoudige bevel opvolgde, veranderde het bittere water onmiddellijk in goed drinkwater en konden allen zich aan het heerlijke water te goed doen. In één ogenblijk was het gedaan met het murmurerende volk en mochten ze ondervinden: ‘d’ Allerhoogste maakt het goed; Na het zure geeft Hij ’t zoet’ (Ps. 77:6). Wat blijkt hieruit dat de Heere maar een heel eenvoudig middel kan gebruiken om iemand uit moeilijke omstandigheden te verlossen. Daar kan Hij een woord uit de Bijbel voor gebruiken of een psalmvers. Wat is het waar, wat we lezen in Psalm 30:6: Des avonds vernacht het geween, maar des morgens is er gejuich.

Na deze uitredding wilde de Heere Zijn volk een grote les leren. Hij zei dat Hij hen in Mara had willen beproeven om te kijken of zij onder alle omstandigheden op Hem zouden blijven vertrouwen. Of zij ondanks alle moeilijkheden toch zouden blijven zingen: ‘Die, hoe het ook moog’ tegenlopen, Gestadig op Zijn goedheid hopen’ (Ps. 147:6).

Toen het volk drie dagen in de woestijn had gelopen en er gebrek aan water was geweest, hadden ze immers de Heere kunnen smeken of Hij water zou geven! In Egypte had het verdrukte en geplaagde volk meer dan eens ondervonden wat er staat in Ps. 50:15: En roep Mij aan in de dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren. Had de Heere niet telkens getoond een vurige Muur rondom (Zach. 2:5) Zijn volk te zijn? Toen de Egyptenaars plaag na plaag ondervonden, had de Heere Zijn volk in Gosen genadig daarvan uitgezonderd. Hoe had de God van Israël het steeds voor Zijn volk opgenomen! Daarom was het zo’n grote zonde dat het volk in Mara, toen het geen drinkwater meer had, niet tot de Heere had geroepen, maar boos op Hem en Zijn knecht Mozes was geworden. Waarschuwend sprak de Heere tot Zijn volk: ‘Denk er toch steeds aan dat Ik u helpen zal en geen van de krankheden op u zal leggen, die Ik op Egypteland gelegd heb, want Ik ben de HEERE, uw Heelmeester (Ex. 15:26). Ik, de Heere, zal altijd voor u blijven zorgen!’

In God is al mijn heil, mijn eer,
Mijn sterke rots, mijn tegenweer;
God is mijn toevlucht in het lijden.
Vertrouw op Hem, o volk, in smart,
Stort voor Hem uit uw ganse hart;
God is een toevlucht t’allen tijde (Ps. 62:5).

(Volgende keer D.V. 3. Elim, een oase in de woestijn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen