Rumoer rond Paarse Vrijdag

In onze Nederlandse samenleving vindt een constante beïnvloeding plaats vanuit de zogenaamde homolobby. De publieke opinie wordt voortdurend beïnvloed. De aanvaarding van het uitleven van homoseksueel gedrag is een speerpunt. Onze reformatorische bevolkingsgroep wordt met het oog hierop van tijd tot tijd voor het voetlicht gebracht. Ook in de laatste maand van het vorige jaar werden we daarmee geconfronteerd. In dit artikel schets ik de confrontatie die plaatsvond en wil ik tegen deze achtergrond drie belangrijke aspecten uitlichten, namelijk (1) de omgang met deze jongeren, (2) het blijven staan voor onze Bijbelse opvattingen en (3) de vrijheid van meningsuiting.

Paarse Vrijdag

Vrijdag 13 december was het in Nederland Paarse Vrijdag. Op Paarse Vrijdag tonen scholen en universiteiten hun solidariteit met lhbtqia+’ers. De afkorting ‘lhbtqia+’ers’ duidt op een scala van seksuele levensstijlen die afwijken van het Bijbelse principe van het huwelijk tussen één man en één vrouw.

Drijvende krachten achter deze beweging zijn onder meer het COC en onze Nederlandse omroepen. Op de website van het COC lezen we: “Het COC zet zich actief in voor een diverse en inclusieve samenleving. We verbinden de regenboogbeweging en komen op voor emancipatie, acceptatie en gelijke rechten voor alle lhbtqia+ personen.” Het COC wordt voor het overgrote deel gesubsidieerd door de overheid en verspreidt jaarlijks in de aanloop naar Paarse Vrijdag duizenden lesbrieven onder scholen en universiteiten. Komende generaties worden geïndoctrineerd en vergiftigd met on-Bijbelse denkbeelden.

Aan de vooravond van Paarse Vrijdag werd een documentaire uitgezonden met ene Robbert Rodenburg in de hoofdrol, zo vermeldde het Reformatorisch Dagblad van 12 december 2024. Robbert Rodenburg is een bekende influencer (iemand met grote invloed) op onder andere Tiktok en zijn eigen YouTubekanaal. Rodenburg heeft een homoseksuele gerichtheid. Rodenburg is afkomstig uit de Gereformeerde gezindte: hij was ooit dooplid van de Hervormde Gemeente van Bergambacht, waar de bekende ds. P.J. Visser zijn predikant was. Hij ging naar school op het Driestar College in Gouda.

Iedere lezer begrijpt wat er in zo’n uitzending gaat gebeuren: een confrontatie tussen Rodenburg, ondersteund door de media, gericht tegen school en kerk. De conclusie ervan kunt u ook raden: een veroordeling van school en kerk. In tegenstelling tot eerdere incidenten (bijvoorbeeld rond de Gomarusschool in Gorinchem) veroorzaakte deze uitzending geen stroom van kritiek op onze gezindte, geen Kamervragen etc. Desondanks is het van betekenis om drie aandachtspunten voor het voetlicht te brengen.

Welke woorden spreken we?

Als oud-leerlingen in de buurt van hun vroegere school komen, kan dat soms grote emoties oproepen. Vooral als het gaat om leerlingen die in de periode dat ze op school gingen, een geheim met zich meedroegen. Een geheim, waarvan ze dachten dat er op geen enkele wijze plaats voor was. Een geheim over zaken, die in de lessen niet alleen werden afgekeurd, maar ook werden gelijkgesteld met ernstige misdaden. Daarom is het goed te begrijpen dat jongeren met een dergelijk geheim in de praktijk liever niet meer terug gaan naar de school die werd bezocht. Bij het terugkijken spreken ze soms over de ergste jaren van hun leven.

Wij trekken hieruit tenminste de conclusie hoe belangrijk het is welk taalgebruik door leraren en leerlingen wordt gebezigd. Het is maar al te bekend dat in de Nederlandse samenleving het woord ‘homo’ als scheldwoord wordt gebruikt. Elke vorm van schelden is af te keuren. Schelden met dit woord kan dubbel krenkend zijn.

Ook in onze vergelijkingen moeten we voorzichtig zijn. De puberteit is een periode van innerlijke worstelingen. Bij sommigen is er ook een worsteling omtrent hun seksuele gerichtheid. Wij helpen onze leerlingen niet door op een botte manier over bepaalde zaken te spreken en vergelijkingen te trekken die zo verkeerd kunnen overkomen. Zo is het voorgekomen dat op een van onze scholen homoseksualiteit werd vergeleken met pedofilie, een misdaad waarbij kinderen door volwassenen misbruikt worden. Dat is uitermate krenkend voor iemand die leeft met grote vragen op dit terrein. Op het moment dat iemand homoseksualiteit als zodanig meteen als zonde bestempelt, en zo iemand wil een vergelijking trekken, trek dan een vergelijking met je eigen zonde. “Ik ben weliswaar hetero, maar juist als hetero sta ik zo schuldig aan het zevende gebod. Jezus heeft ons geleerd dat indien iemand een vrouw aanziet om haar te begeren, deze reeds overspel in zijn hart heeft gepleegd. Dan is er niemand zo schuldig als dat ik ben.” Dan blijven we dicht bij de waarheid en staan we niet als een farizeeër gereed om anderen te veroordelen. Daarom zijt gij niet te verontschuldigen, o mens, wie gij zijt, die anderen oordeelt; want waarin gij een ander oordeelt, veroordeelt gij uzelven; want gij, die anderen oordeelt, doet dezelfde dingen (Rom. 2:1).

Ik moet in deze dagen nogal eens denken aan de maaltijd in het huis van Simon de Farizeeër (Lukas 7:37-40). De eigengerechtigde Farizeeër kon maar niet begrijpen dat Jezus te doen wilde hebben met een zondige vrouw. Hij voelde zich veel beter dan deze zondige vrouw. Maar Jezus wijst op het grote verschil tussen hen beiden als Hij op deze vrouw wijst. Ziet gij deze vrouw? Het grote verschil was niet de zóndigheid van deze vrouw, maar was de liefde die uitgestort was in haar hart, waardoor zij haar zonden met bittere tranen aan Jezus’ voeten uitweende. O, het wonder om dan uit Zijn mond de vrijspraak te horen: Uw zonden zijn u vergeven. Dan keuren we de zonde niet goed, maar kunnen we onder elke andere zondaar buigen.

Het Bijbelse geluid

De tweede kanttekening betreft het blijven staan voor onze Bijbelse opvattingen. De voorzichtige en ootmoedige benadering sluit niet uit, dat in scholen en kerken een onmiskenbaar Bijbels geluid moet

gehoord worden. De druk van buiten of de angst voor de omgeving mag niet leiden tot verloochening van onze Bijbelse uitgangspunten. Altijd maar weer hebben we op te komen voor het Bijbelse geluid. Het gaat niet om ónze mening of om ónze opvatting. Het gaat niet om iets wat inwisselbaar is en wat wijzigt in de loop van de eeuwen. Nee, we hebben te maken met het onveranderlijke, eeuwig blijvende Goddelijke getuigenis. Dat moet zoveel gezag voor ons hebben, dat we weigeren mee te gaan met de tendens om het goede kwaad en het kwade goed te noemen.

We hebben onze jongeren in liefde, voorzichtigheid en mededogen onverkort voor te houden dat wie de Bijbel eerlijk leest, tot geen andere conclusie kan komen dan dat er geen ruimte is voor homoseksuele praxis en dat God in Zijn onbegrijpelijke goedheid en wijsheid het huwelijk tussen één man en één vrouw heeft ingesteld. Dát is de samenlevingsvorm die Bijbels verantwoord is. Elke andere samenlevingsvorm is niet naar de Schrift en kan dus geen plaats krijgen in de christelijke gemeente. Dat is ook de boodschap die we in gesprekken met andersdenkenden in onze samenleving niet uit de weg moeten gaan. Of het nu gaat om je medestudent, je collega, je buren: wees altijd liefdevol, schrijf niemand af, wees vriendelijk, ga het contact niet uit de weg, maar verloochen op de juiste tijd en wijze niet wat de Schrift hierover leert.

Ik spits het nog even toe op een concreet gesprek met een jongere die worstelt met zijn gerichtheid. Wat moet ik nu heel concreet tegen zo’n jongen of meisje zeggen? Ik denk dat het goed is om met twee woorden te spreken. “Je mag zijn wie je bent, maar je mag niet doen wat je wilt. Dat geldt voor jou. Dat geldt voor mij. Dat geldt voor ieder mens. Want God zal ieder werk in het gericht brengen, met al wat verborgen is, hetzij goed of hetzij kwaad (Prediker 12:14).”

Die duidelijkheid is ook in deze tijd een Bijbelse eis. De beginselen van Gods Woord zijn nog nooit door de ‘wereld’ omarmd. Ze zijn nog nooit populair geweest. De apostel Paulus trad op in de totaal afgodische omgeving van het Romeinse rijk. En toch. Toch was hij vastberaden: Want ik schaam mij het Evangelie van Christus niet; want het is een kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft, eerst den Jood, en ook den Griek (Rom. 1:16).

Duidelijkheid en eerlijkheid, ingekaderd in de liefde, kan ook omgekeerd tot begrip leiden. In de confrontatie met de omgeving vatte de homoseksuele jongere die uit onze kringen kwam, het ongeveer als volgt samen: ‘De afstand is niet te overbruggen. Er zijn nu eenmaal mensen voor wie God altijd boven alles staat. Of het nu gaat over je kind, je broer of zus, je moeder, Hij staat bovenaan.’

Onbedoeld heeft hij gelijk. Laat dit ons uitgangspunt zijn.

De vrijheid van meningsuiting

De derde kanttekening heeft te maken met de vrijheid van meningsuiting. Voor de duidelijkheid: wij zijn geen strijders voor een onbegrensde vrijheid van meningsuiting. Godslasterlijke geluiden zouden bijvoorbeeld uit onze samenleving geweerd moeten worden.

Tegelijk leven we in een tijd waarin de vrijheid om uiting te geven aan het Woord van God en haar beginselen onder grote druk staat.

Alles wat in onze samenleving geschreven en gesproken wordt, wordt meer en meer getoetst aan artikel 1 van de Grondwet, waarin alle discriminatie veroordeeld wordt. Onze scholen en onze kerken komen steeds scherper onder het vergrootglas van het moderne denken te liggen. De controledwang dreigt van alle kanten.

Jongeren met een homoseksuele gerichtheid eisen van christelijke instellingen dat ze volkomen aanvaard worden, inclusief hun liefdesleven. Ze willen daarop niet geoordeeld worden, maar vrij worden gelaten door iedereen. Anders voelen ze zich afgewezen. Met deze opvatting dwingen ze ten diepste de ander om te denken zoals zij denken. Christenen worden pas aanvaard als zij op hetzelfde standpunt staan als allen die zich scharen bij de lhbtqia+-beweging. Dat is in de praktijk niet alleen onmogelijk, maar ook oneerlijk. Ze eisen een ruimte op, die ze aan een ander niet gunnen. Zíj mogen een opvatting hebben, en daar moet alle ruimte voor zijn, maar voor de ruimte en opvattingen van de ander is dan geen plaats.

Ieder die dit op zich in laat werken, ziet het ongerijmde, ja, het dwingende in deze opvatting. Opvattingen die helaas meer en meer in ons land opgeld doen. Opvattingen die uiteindelijk de vrijheid van scholen, kerken etc. onafwendbaar zullen bedreigen.

In deze moeten we niet meegaan. We moeten ons tegen deze gedachtegang weerbaar opstellen. Ons mag niet de vrijheid ontnomen worden om te denken en te handelen volgens Gods Woord! Integendeel.

Ik denk dat we soms best wel eens wat nadrukkelijker op mogen komen voor het recht om uit te komen voor de beginselen van Gods Woord. In dít tijdsgewricht moeten we ons ook scharen aan de zijde van hen die vanuit andere levensovertuigingen onverkort opkomen voor de vrijheid van meningsuiting in onze samenleving, in de goede zin van het woord. De nood dringt daartoe.

Laten we in deze seculiere samenleving onze rug recht houden en blijven strijden voor het recht om uiting te geven aan onze Bijbelse uitgangspunten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen