Rust

Geliefde lezer,

De mens is sinds zijn diepe val een ‘rusteloze’ zoeker geworden. Nergens kan de mens meer de ware rust hier op aarde vinden. We hebben ons van God, onze Schepper, de ware Rust, afgescheurd om nooit meer terug te gaan. De breuk is bij ons niet meer te helen. Maar nu dat wonder dat er Een gekomen is Die rusteloos gearbeid heeft om de enige rust voor Zijn volk te verwerven. Wat een heilige ijver en vuur toonde Hij in het huis van Zijn Vader in het uitdrijven van alle kopers en verkopers. Zijn discipelen werden indachtig dat er geschreven is: De ijver van Uw huis heeft Mij verslonden (Joh. 2:17). Rust noch duur heeft Jezus gehad op aarde totdat Hij inging in de rust. Er blijft dan een rust over voor het volk Gods. Want die ingegaan is in Zijn rust, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, gelijk God van de Zijne (Hebr. 4:9-10).

Zo zendt Hij tot op vandaag toe Zijn knechten continu uit over de gehele aarde opdat Zijn huis vol zal worden. Ze zijn gezanten van Hem om krachtig op te roepen alsof God door hen bade: Laat u met God verzoenen (2 Kor. 5:20). Ze zijn de zaaiers van Zijn Woord. Dat Woord zal doen hetgeen Hem behaagt. In het uitdragen en bedienen van Zijn Woord mogen Zijn knechten gedurig ervaren dat Hij hen heeft gezonden. We lezen dat ook van de discipelen die nog maar zo kortgeleden twee aan twee waren uitgezonden in Zijn Koninkrijk. Verblijd en ongetwijfeld ook lichamelijk vermoeid staan ze nu om Hem heen. En dan lezen we: En de apostelen kwamen weder tezamen tot Jezus, en boodschapten Hem alles, beide wat zij gedaan hadden en wat zij geleerd hadden (Mark. 6:30).

Och, Jezus weet wat van Zijn maaksel zij te wachten. We zijn door onze diepe val zo broos en vergankelijk geworden. We zingen vaak zo achteloos dat we ‘zwak van moed en klein van krachten zijn, ja nietig stof van jongsaf aan.’ Zo konden de discipelen ook alleen maar dienen ‘uit de kracht die hun Meester hen gaf.’ Hij, Die ook waarachtig en rechtvaardig Mens is, in ons vergankelijke en broze vlees, kent alle zwakheden van Zijn schapen. Hij is de grote en goede Herder. Hij alleen is de Getrouwe en Waarachtige, Die nooit laat varen het werk dat Zijn hand begon.

Die dag kwamen er zovelen met allerlei ziekten en kwalen en andere ernstige zaken tot Jezus. Scharen van mensen in nood omstuwden Hem en Zijn discipelen. Niet aflatend ging het werk door. We lezen zelfs in vers 31b: Want er waren velen die kwamen en die gingen, en zij hadden zelfs geen gelegen tijd om te eten. Af en aan passeerden zoveel medereizigers naar de eeuwigheid. Een stroom van ellendigen, vermoeiden, zieken en mogelijk ook bestreden zielen opziende tot Jezus de Nazarener, tot verlossing uit hun nood. Het zijn allemaal de bittere gevolgen van onze diepe val. Wij zijn van het heilspoor afgegaan.

Dan klinkt ineens de liefelijke en persoonlijke nodiging tot de apostelen: Komt gijlieden in een woeste plaats hier alleen, en rust een weinig. Wat zal dat een verademing geweest zijn voor de ware discipelen die konden getuigen waar God hen te sterk werd en de ontdekking aan hun verloren staat voor God plaats vond. Vooral mochten ze allen op onderscheiden wijze verslag afleggen hoe ze het leven in zichzelf mochten verliezen en in Hem alles mochten vinden tot hun zaligheid. Ook nu in het apart nemen is er de belijdenis: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods (Matth. 16:16).

Is er ook zo’n volk zoals de discipelen van Jezus onder de lezers? Alles wat in de ziel is ondervonden kan dan weer zo onder de as liggen door al de duisternissen, bestrijdingen en aanvechtingen. De vele zorgen, de moeite en het verdriet hier op aarde kunnen zo het hart bezetten dat bij tijden de moed ons ontzinkt. Juist dan is het zo noodzakelijk dat we door Hem apart genomen worden.

De woorden die Hij spreekt: ‘..en rust een weinig’ betekenen zoveel als ‘rust nu voor een kleine tijd’. En dan niet alleen om gelegenheid te krijgen om te eten en dus ter versterking van het lichaam, maar temeer in geestelijk opzicht. Het is voor een korte tijd hier op aarde omdat de strijd doorgaat. Het is de continue strijd tegen de drie-hoofdige vijand: de satan, de wereld en het eigen boze vlees.

Wat mogen ze dan toch in de stilte van de natuur om hen heen, tot Hem komen. Dan wordt het voor hen: ‘Hier wordt de rust geschonken.’ Hier nodigt Hij hen: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Matth. 11:28. Dan mogen ze in Zijn schaduw rusten van de arbeid der liefde.

Evenals Ruth in het verleden aan Boaz’ tafel verkwikt mocht worden, zo mogen Zijn knechten eveneens ervaren: De HEERE is mijn Herder, mij zal niets ontbreken. Hij doet mij nederliggen in grazige weiden; Hij voert mij zachtkens aan zeer stille wateren (Ps. 23:1-2). Zo mag juist ook de bestredene die rust noch duur heeft voor het hol van de zielevoet Zijn stem hier horen: Mijn duive, zijnde in de kloven der steenrots, in het verborgene ener steile plaats, toon Mij uw gedaante, doe Mij uw stem horen; want uw stem is zoet en uw gedaante is lieflijk (Hoogl. 2:14). Evenals het duifje van Noach mogen ze dan rust vinden in een ‘woeste plaats’. Midden in de ambtelijke bediening met de vele ontmoedigende zorgen kan de Heere Zijn vaak zo bestreden en aangevochten knechten verkwikken met Zijn vertroostend aangezicht. Hier in het eenzame mag het zijn ‘met God gemeenzaam’. Juist daar wordt van de daken gepredikt wat in de ‘binnenkamer geschiedt’. Zo neemt Hij tot op vandaag Zijn schapen apart in de bediening van Zijn Woord en sacramenten. Daar mag men dan eten en drinken in het ‘woeste’, opdat de weg die gegaan moet worden niet teveel worde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen