Een wolkje als eens mans hand

In deze rubriek hebben diverse artikelen gestaan over zorgwekkende ontwikkelingen op het gebied van gender en (homo-)seksualiteit. Die zorg is nog onverminderd groot, maar we zien ook een aantal positieve ontwikkelingen. Zo bleek in de afgelopen maanden dat er in de Tweede Kamer geen meerderheid bestaat voor de Conversiewet, waarbij het verboden zou worden om iemand die in verwarring is over zijn of haar geslacht de helpende hand te bieden. Ook zien we dat de keiharde lobby rond de transgenderwetgeving een beetje luwt. Er is geen meerderheid meer voor deze wet in de Tweede Kamer. Er klinkt in die vergaderzaal zelfs openlijk verzet tegen de ‘genderkoek’ en de ‘Week van de lentekriebels’.

Er zijn heel wat openbare scholen waarvan ouders hebben aangegeven dat ze niet willen dat hun kinderen worden geconfronteerd met doorgeslagen lessen seksuele vorming. Hoewel veel Nederlanders vinden dat je helemaal ‘jezelf’ moet kunnen zijn, zijn er slechts weinig enthousiast over de woke-agenda. De werkwijze in ons land is nog wel van een andere orde dan de duidelijke aanpak van president Trump, die geen ander geslacht dan die van een man of vrouw wenst te erkennen. Ook is ons land nog niet zo ver als Engeland. Het Engelse ministerie van onderwijs stelt in een richtlijn dat sociale transitie geen neutrale daad is, dat scholen voorzichtigheid moeten betrachten en dat beslissingen niet overhaast of zonder betrokkenheid van ouders genomen mogen worden. Toch zien we de ontwikkelingen in ons land als een kleine wolk als eens mans hand (1 Kon. 18:44).

Wat is waarheid?

De vraag van onze tijd is: wat is waarheid? We belijden dat Gods Woord de Waarheid is, van kaft tot kaft. De Bijbel is helder en duidelijk over seksualiteit en huwelijk, zowel in haar positief spreken (bijvoorbeeld in Gen. 1:27; Mark. 10:6) als in haar negatief spreken (bijvoorbeeld in Deuteronomium 22:5; 1 Kor. 6:10). Toch weet men hier zelfs in christelijke kring een andere duiding aan te geven. In de seculiere wereld wil men van een Bijbelse norm niet weten. In dat geval kunnen we naast de ‘waarheidsvraag’ ook de ‘wijsheidsvraag’ stellen.

Wat is wijsheid?

De genderzorg, in de zin van medisch ingrijpen, is niet anders dan een doorgeschoten vorm van plastische chirurgie, soms nog in experimentele fase. Als je leest hoe die ‘constructies’ zich hebben ontwikkeld, dan kun je niet anders dan je afvragen: hoe is het mogelijk dat we dit zorg noemen? Er zijn inmiddels heel wat verhalen bekend van mensen die veel spijt hebben dat ze zich hebben laten behandelen. De gevolgen van medicijnen en operaties zijn desastreus. Deze feiten zijn inmiddels zo bekend dat de wal het schip lijkt te keren.

Luisterende houding

Het is nog steeds zoeken om een juiste houding aan te nemen richting mensen die aangeven in verwarring te zijn aangaande hun geslacht. Velen vinden dat de harde, afwijzende reactie richting jongeren die zich aangetrokken voelen tot personen van het zelfde geslacht in het verleden niet goed is geweest. Een onbarmhartige houding en een gebrek aan invoelingsvermogen leidde nogal eens tot kerkverlating en een verdrietige breuk met de familie. Het besef dat dit anders had gemoeten kan leiden tot een reactie die zich alleen maar beperkt tot een barmhartige, pastorale, luisterende, niet-oordelende rol. De menselijke nood leidt dan tot een verregaande vorm van compassie. Dan slaan we door naar de andere kant en dat is ook niet in lijn met wat de Bijbel van ons vraagt. Het is zeker goed om empathisch naast onze naaste te staan en invoelend te luisteren naar iemand met problemen op welk gebied dan ook, maar we mogen geen ruimte bieden aan ideeën en praktijken die ingaan tegen het heilzame Woord van God.

Pastorale houding is populair

Ik merk dat het pastorale geluid het over het algemeen goed doet: luisteren en vooral niet oordelen. Als hiertoe wordt opgeroepen wordt vaak enthousiast en opgelucht gerea - geerd. Gelukkig: we mogen luisteren, hoeven er niets van te vinden. Er is in reformatorische kringen in het verleden wellicht teveel sprake geweest van een zelfgenoegzame houding op dit gebied en te weinig van empathie. In onze tijd zijn scholen verplicht om te spreken over seksuele diversiteit. De overheid eist van de scholen dat ze dat op een bepaalde manier doen, liefst accepterend of zelfs vierend. Maar onze scholen kunnen en mogen niet accepteren wat in de Bijbel zonde wordt genoemd. We kunnen de mens accepteren, maar niet de zonde (iets wat in onze tijd steeds lastiger uit te leggen is).

Wat God veroordeelt kunnen we niet neutraal of zelfs als positief duiden. En als we het er dan over moeten hebben, moeten we er een Bijbelse duiding bij geven. En dat is precies wat niet geaccepteerd wordt. Ziedaar het dilemma: we moeten het erover hebben, maar mogen er eigenlijk niet vrij over spreken. In die zin zou je kunnen zeggen dat er rond seksuele diversiteit eigenlijk geen sprake van onderwijsvrijheid is. We hebben echter altijd de waarheid te spreken, dat kan ook op een manier die ‘raakt’ in plaats van ‘afrekent’. We hoeven niet hardvochtig te zijn, maar hebben een liefdevol, Bijbels getuigenis te geven.

Profetische houding

Spreken is zilver, zwijgen is goud, zegt het spreekwoord. Inderdaad is luisteren soms belangrijker dan spreken, we kunnen onze naaste veelal niet dwingen om een bepaald pad te volgen. Tegelijkertijd zouden we toch ook profetisch moeten spreken als onze naasten hun ondergang tegemoet gaan. Denk aan de woorden: Dwaalt niet; noch hoereerders, noch afgodendienaars, noch overspelers, noch ontuchtigen, noch die bij mannen liggen, noch dieven, noch gierigaards, noch dronkaards, geen lasteraars, geen rovers zullen het Koninkrijk Gods beërven (1 Kor. 6:10). Het is ook onze plicht om deze woorden te laten horen.

Omwille van de barmhartigheid blijft de Bijbelse boodschap nogal eens achterwege. Maar wat is barmhartig: onze naaste zijn of haar eigen weg laten kiezen of hem of haar waarschuwen? Dat laatste kan risicovol zijn. Het kan zomaar een vervelend krantenartikel opleveren. Daarom kan het aantrekkelijk zijn om barmhartigheid vooral uit te leggen als ruimte geven aan onze naaste.

Verantwoordelijkheid

Als christenen hebben we de op dracht een getuige, een zoutend zout en een lichtend licht te zijn. Op het gebied van seksuele diversiteit zien we echter vooral een voorzichtige, risico mijdende opstelling. En dat is ook wel te begrijpen. Maar we moeten beseffen dat als we slechts een luisterend oor bieden aan mensen in nood en hen geen Bijbelse weg wijzen, het risico dan groot is dat we zelf bijdragen aan de emancipatie rond dit onderwerp en ook bijdragen aan de ‘problematisering’ van de Bijbelse boodschap.

Laten we -net als Elia- bidden of het wolkje als eens mans hand uitmondt in een milde regen. Een regen die ons overdekt, verkwikt en ons tot zegen strekt (naar Psalm 84).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen