Meditatie

De apostel Paulus schrijft in de tweede zendbrief aan de Korinthiërs over zijn ambtelijke bediening, en verdedigt zijn leer en apostelschap tegenover degenen die zijn leer lasteren. Vrijmoedig getuigt hij een apostel van JEZUS CHRISTUS door den wil Gods te zijn (2 Kor. 1). Hoewel het ambt van apostel wel een ander ambt was dan het ambt van herder en leraar, toch zal iedere predikant hiervan overtuigd moeten zijn, een dienaar van het Goddelijke Woord en van Jezus Christus te zijn, niet naar eigen wil, maar door den wil Gods. Dat geeft Gods geroepen knechten vrijmoedigheid om in de grootste benauwdheden en zwakten tot de hemel te roepen om hulp en bediening: Heere, het is toch niet mijn wil geweest, maar Uw wil dat ik in dit ambt zou dienen?

Vervolgingen en verdrukkingen zullen niet uitblijven in het ambtelijke leven. Net zo min als in het leven van een ware Christen. Paulus schrijft in 2 Kor. 5:1 dat het lijden van Christus overvloedig is in ons. De ware gelovigen, voor wie het lijden van Christus dierbaar en onmisbaar geworden is, zullen in hun eigen leven ook moeten lijden. Het belijden van de Naam van Christus zal beproefd worden in een weg van lijden. Zij die in waarheid belijden, zullen om de waarheid lijden, opdat zij lijdzaamheid leren. Maar het lijden van de Zijnen rekent Christus voor Zijn eigen lijden. Daarom noemt Paulus dit ook het lijden van Christus. Dat heeft hij wel in een beschamende weg geleerd, want hij werd neergeveld door dit woord: Saul, Saul, wat vervolgt gij Mij? Het is Paulus tot grote schuld geworden dat hij de leden van het geestelijke lichaam van Christus vervolgd heeft, en lijden heeft aangedaan. Maar nu mag hij tot zijn troost ook weten dat zijn lijden voor Christus voor het lijden van Christus Zelf gerekend wordt. Zo kan Paulus zeggen: Die mij nu verblijd in mijn lijden voor u, en vervul in mijn vlees de overblijfselen van de verdrukkingen van Christus voor Zijn lichaam, hetwelk is de gemeente (Kol. 1:24).

Wat een werkelijkheid is dit! Het geldt voor ons allen, lezers: we zijn vervolgers van Christus, of we worden om Zijn Naam vervolgd. Het is werkelijk van tweeën een. Drong dat toch eens goed tot ons door, vooral tot u, die zichzelf met uitwendige godsdienst op de been kunt houden. U, die zegt dat u de hemel onwaardig bent, maar nog te goed bent voor de hel. Te slecht voor de hemel, maar te goed voor de hel. U, die belijdt geen kracht te hebben om tot Christus te gaan, maar genoeg kracht hebt om buiten Hem in leven te blijven. U, die zegt een te grote zondaar te zijn, maar nog niet zo’n grote zondaar bent dat u de noodzaak inleeft om met God verzoend te worden. U, die zegt te oud geworden te zijn, maar uw kostbare laatste genadetijd alsnog verspilt. Dat de Heere toch deze woorden zou bedauwen door Zijn Geest, opdat het hamerslagen worden die uw harde hart verbreken. Bekeert u, en gelooft het Evangelie, riep Christus tot de hoorders van Zijn Woord (Markus 1:15).

Wanneer nu door Gods Geest het harde hart verbroken wordt, de hoogmoed een doodsteek krijgt, het Godsgemis onhoudbaar wordt, het rechterlijke oordeel aanvaard wordt, zal de Geest ook gaan getuigen van Hem Die de enige Zaligmaker is van verloren, maar verkoren zondaren. O, wat een uitwerking heeft dat in het hart, als een verloren zondaar behoudenis vindt! Als een zondaar die de weg tot het verderf bewandelde, nu de weg der zaligheid in Christus leert kennen. Maar die weg der zaligheid is ook een weg die met doornen omtuind is. Een weg van smaad, vervolging en verdrukking, waarop ingeleefd wordt: Maar wij hebben dezen schat in aarden vaten, opdat de uitnemendheid der kracht zij Godes en niet uit ons (vers 7). Aarden vaten: zwak, veracht en teer, zoals de Kanttekeningen zeggen. Maar in die weg van kruis en tegenspoed kan Paulus toch getuigen: Twijfelmoedig, doch niet mismoedig.

Dat is het leven van de ware Christen: twijfelmoedig, doch niet mismoedig. Een wonderlijke tegenstelling. De betekenis van deze woorden is zoiets als: ‘in verlegenheid, maar niet wanhopig’. Of: ‘geen uitweg kunnen zien, maar toch niet alle hoop verloren’. Of: ‘Geen uitkomst in het zicht, maar niet overgegeven aan wanhoop.’ De Christen leert zichzelf kennen als een tweemens: twijfelmoedig, maar niet mismoedig. In verdriet, in moeite, in pijn: wel vaak twijfelmoedig, maar uiteindelijk niet mismoedig. Vaak grote onzekerheid en verlegenheid, maar geen uiterste wanhoop.

Hoe kan het ook anders? Wanneer de Christen op de wet ziet moet hij wel twijfelmoedig zijn. Wie kan dan zalig worden? Wie kan aan die eisen voldoen? Wie kan die straffen dragen? Maar mag het Evangelie opengaan, en Christus daarin geopenbaard worden: toch niet mismoedig onder de zwaarste verdrukking en in de grootste eenzaamheid. Als Hij gezegd heeft: Ik leef, en gij zult leven (Joh. 14:19), zou Hij Zijn Woord niet bestendig maken?

Als de Christen ziet op de zwakheid van zijn geloof, de lauwheid in de gebeden, en het gebrek aan kennis: twijfelmoedig! Maar mag de Christen zien op de herrezen Middelaar Die altijd leeft om voor Zijn Kerk te bidden: doch niet mismoedig! Zolang de Christen omdoolt in een verbroken werkverbond, en door zijn ploeteren tracht God te behagen: twijfelmoedig! Maar gaat de schatkamer van het genadeverbond open en klinkt uit die hemelse heerlijkheid: Het is volbracht, dan toch niet mismoedig!

Probeert de Christen zijn bevindingen op een rijtje te krijgen en op te tellen om te zien hoe ver hij mee kan komen: twijfelmoedig! Maar mag het Evangelie weer kracht doen: Zonder geld en zonder prijs, dan toch: niet mismoedig!

Komt de Christen in de oven van pijnlijke verdrukking, dan zucht het vlees en ondervindt de ziel: twijfelmoedig! Maar trekt Christus onze blik naar Hem toe, en zien we hoe Hij niet wederschold en niet dreigde: maar toch niet mismoedig! Maar ook in de tijd na Pasen: hoe twijfelmoedig waren de vrouwen en de discipelen na het sterven van Christus. We denken aan Petrus die gezworen had de Mens niet te kennen, wat was er een twijfelmoedigheid na die tijd. Maar toen Petrus bij het graf kwam waar de doeken liggen; en den zweetdoek, die op Zijn hoofd geweest was, zag hij niet bij de doeken liggen, maar in het bijzonder in een andere plaats samengerold (Joh. 20:6, 7), dan geldt het weer: doch niet mis moedig. Dan verwondert hij zich. Nee, alle raadsels zijn niet opgelost. Nee, de Persoon heeft Zich nog niet laten zien. Zelfs de stem van Christus is nog niet gehoord. Maar toch niet mismoedig, want de doeken in het graf zijn de stille getuigen van Christus’ opstanding.

Kind des Heeren, is het niet waar: twijfelmoedig, doch niet mismoedig? Wel in verlegenheid, maar niet rade loos? Wel vervolgd, doch daarin niet verlaten? Nedergeworpen, doch niet verdorven? Wonderlijk armoedig en toch rijk leven. Wie is van dit alles de Oorzaak, dan de levende, opgestane Jezus? O, heb toch goede moed, en stem in met de dichter van Psalm 138:4:

Als ik, omringd door tegenspoed,

Bezwijken moet,

Schenkt Gij mij leven;

Is ’t, dat mijns vijands gramschap brandt,

Uw rechterhand

Zal redding geven.

De HEER’ is zo getrouw als sterk;

Hij zal Zijn werk

Voor mij volen - den;

Verlaat niet wat Uw hand begon,

O Levensbron,

Wil bijstand zenden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen