Een nieuw jaar

Het is een goede gewoonte een nieuw jaar in te zetten met elkaar een gelukkig nieuw jaar te wensen. Het geeft aan dat de jaarwisseling een markant punt is, een tijdstip om eens na te denken. Om eens na te denken over de verhouding tot familie, vrienden en bekenden. “Gelukkig nieuwjaar" of een variatie daarop. Wat zouden we anders moeten wensen?

Het is geen goede gewoonte om daarna tot de orde van de dag over te gaan. “Gelukkig Nieuwjaar" is dan een vrome wens, meer niet. We trekken ons weer terug in de sleur van de dag en vergeten een aanzienlijk percentage van hen die we zo enthousiast per kaart, mail; een, twee, drie kussen, of een stevige hand vertelden dat we hen het allerbeste toewensen. Dit is geen cynische constatering, maar praktijkervaring, zo wel wat betreft het wensen als het ontvangen.

Wat zou het een zegen zijn als we wat langer dan veertien dagen strooiden met onze beste wensen en als we zouden proberen ze van onze kant ook in de praktijk te brengen.

Dat geldt zeker als we het niet laten bij de ander het nodige geluk te wensen. Als we hem of haar veel heil en zegen in het nieuwe jaar gunnen. Dat is nog weer wat anders dan aards geluk. Dat veronderstelt een bron buiten ons: Gods heil, Gods zegen. Wie dat wenst, veronderstelt een gemeenschappelijke basis of wenst de ander die basis toe. Wie zich laaft aan die bron, wenst zijn naaste hetzelfde geluk toe.

Over de jaarwisseling lag een sluier van medeleven, verdriet, ongeloof, verbazing, niet begrijpen. Azië. Ineens was dat verre werelddeel zo dichtbij. Een gigantische ramp. Duizenden, tienduizenden, nu al over de honderdveertigduizend doden. Ontheemden, wezen, gespleten gezinnen, materiële schade. De macht van de grote getallen doet ons meeleven. Het is duidelijk, hier moet geholpen worden. En we geven royaal. Fijn zo, vooral doen.

Daarmee is het leed van de kleine getallen, van de enkelingen niet minder. Laten we daarin mededogen aan denken. Dat kind, die man, die vrouw... Achtergebleven, verdriet, leed, machteloze woede, lijdelijk aanvaarden. Ach.

Kleine getallen, grote getallen, schepselen van God. En nu, zomaar weg, dood, eeuwigheid. Hebben we daar ook over nagedacht, durven nadenken? Of hebben we een variant van een bekende psalmregel gegromd: Waar is God waarop u bouwde ? Hebben we gelijk geprobeerd Hem na te rekenen, of hebben we Zijn stappen in de wereldgeschiedenis herkend en huiverend erkend? Of hebben we als kinderen opgezien naar Hem, kinderen die niet begrijpen wat vader doet, maar wel een rotsvast geloof in hem en zijn daden hebben? Geloven betekent niet: alles is nu glad, er zijn geen vragen meer. De vragen krijgen wel een adres.

Misschien hebben we wel gedacht: Wij hebben geluk. Volgens de geleerden kan zoiets hier niet gebeuren. En volgens diezelfde geleerden is daar 'dat en dat' gebeurd. De kans dat het binnen een eeuw weer zal gebeuren, en de kans dat er naschokken komen (de eerste werd woensdag jongstleden gesignaleerd) en de kans dat....

Misschien hebben we in dankbaarheid omgezien naar al het goede wat wij hebben en wat nu extra onderstreept werd. Ach, we mopperen wel eens, maar eigenlijk hebben wij het in Nederland zo slecht nog niet. We hebben geluk. En daarom: Gelukkig Nieuwjaar.

De ene wens wordt niet minder oprecht bedoeld dan de andere. En toch: De ene wens is de andere niet. Veel heil en zegen in het pas begonnen jaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen