Dit stroeve land

Ook dit jaar zullen weer velen richting Veluwe gaan. Met vakantie namelijk. Enkele weken de bossen in of de zandverstuiving op. Of naar de grote, stille heide. Die in deze tijd van het jaar echter zo stil niet meer is en ook zo groot niet meer lijkt. Maar goed, op naar de Veluwe. Of misschien wel juist terug van de Veluwe.

Hieraan gedachtig wist ik nog een fraai boek over die Veluwe in mijn boekenkast te staan. 'Dit stroeve land', zo is de titel. Een bloemlezing van poëzie over de Veluwe. Mede opge-nomen zijn prachtige afdrukken van foto’s, gemaakt door Brand Overeem, de zoon van wijlen Jakob Overeem, ooit het schrijvend hart van de Veluwe, overleden op 22 maart vorig jaar.

Het boek zal hier en daar nog wel antiquarisch te verkrijgen zijn. Het is de moeite van aanschaf waard. Om ook in andere seizoenen nog eens op de Veluwe te vertoeven. In gedachten dan. En met enig heimwee misschien.

Ik neem hieronder enkele gedichten over. Twee heel verschillende gedichten.

Op de Veluwe

In de donkerte van dit bos waarin de stammen langzaam-aan-vervagen, de sporen overgroeid met hei en mos, de eindeloze velden struikgewas dat ritselt altijd-door,

is een geheim, een angst, niet te verdragen, alsof een ziel dwaalt door de schemering en zich zoekt uit te spreken, maar nergens is gehoor, alleen de stammen en de struiken staan van angst bevangen,

de kaarsen van de sparren zwart rechtop, grillig verwrongen ied’re denne-top. en antwoord kunnen zij niet geven op dit smeken

dat rondwaart door de schemer van het bos waarin de stammen langzaam-aan vervagen.

Willem Hessels

Johnnie

Een jochie in de trein op weg naar tante, zijn neus een witte vlek tegen de ruit. Bij Amersfoort ziet hij al dennebossen, in Apeldoorn mag hij er eind’lijk uit. Nu nog dat hele half uur met de bus, een lange weg met bomen langs de kant. Nog steeds een beetje bang dat het een droom is,

knijpt hij zijn nagels zwetend in zijn hand.

Maar bij de halte staat ze al te wachten, ‘Dag Johnnie’, zegt ze en ze streelt zijn haar.

Het huis en de garage zijn geschilderd, de bomen zijn nog net als vorig jaar. Als hij zijn koffer boven heeft gezet, zijn spullen netjes in de kast gelegd, dan rent hij door de achterdeur het bos in en ziet na twee minuten al een specht.

Vier weken echt gelukkig alle dagen, ziet hij konijnen, één keer zelfs een hert. En hoeft zich nergens over druk te maken dan dat het steeds weer zo vroeg donker werd.

Aan bosbessen plukt hij zich bont en blauw, bekijkt de paddestoelen van dichtbij. Soms loopt hij tot voorbij de zandverstuiving

en ligt dan uren in de warme hei.

Wanneer hij weer naar huis toe gaat dan huilt hij,

heel zachtjes in een hoekje van de trein. De krassen en de schrammen op zijn knieën doen voor het eerst in al die weken pijn. Maar het is echt niet daarom dat hij jankt, ’t is omdat het voorbij is voor een jaar, de bloemen en de bomen en de beesten en niemand meer zal strelen door zijn haar.

Jan Boerstoel

N.a.v.: Dit stroeve land. Bloemlezing van poëzie over de Veluwe. Uitgeverij BDU, Bameveld (1989}. Gebonden. Geïllustreerd. ISBN 90-701-5032-8. 140 pag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen