“Ik wil gewoon aan het werk”

Een hulpverlener belde mij of ik contact op kon nemen met een jongeman die graag aan het werk wilde. Op de één of andere manier was dit nog niet gelukt en zij dacht dat ik deze jongeman wel kon helpen. Al snel had ik contact met hem en was er een afspraak gemaakt.

In ons gesprek vertelde deze jongeman dat hij vanaf zijn twaalfde levensjaar gediagnosticeerd is met een depressie. Ondanks deze diagnose heeft hij zijn school afgerond en heeft hij een leer-/ werkbaan gehad. Door veranderingen in het team stopte dit en na een andere baan gehad te hebben waarbij het schoolgedeelte niet lukte, zat hij al maanden thuis. Hij was het zo zat dat hij besloot om helemaal te stoppen met zijn medicatiegebruik en om weer ‘gewoon’ te gaan werken.

Na vele sollicitaties, zowel schriftelijk als persoonlijk, en net zoveel afwijzingen, was hij nogal moedeloos geworden. Ook de jobcoach die hem wilde helpen werkte averechts. Hij voelde zich minderwaardig bij haar en een kleine jongen. “Waarom moet het allemaal zo ingewikkeld”, verzuchte hij, “ik wil gewoon werken”. Na uitgevraagd te hebben wat hij daarvoor nodig heeft, om gewoon te kunnen werken, hebben we besloten om dat ‘gewoon’ te gaan doen!

Ik heb een ondernemer gebeld die al jaren betrokken is bij mijn werk en bij de jongeren van het eiland. Ik heb de situatie uitgelegd en we mochten langskomen voor een kennismaking. Zo gezegd, zo gedaan.

Op de dag van de kennismaking haal ik de jongeman op, die keurig op tijd en fris geknipt klaar staat. Bij binnenkomst staat de jongeman wat achter mij in een hoek van het kantoor. Na een kennismakingsgesprek en rondleiding te hebben gehad, vraagt de ondernemer wat de jongeman ervan vindt. “Ik zie het wel zitten”, zegt deze. “Wanneer zou je willen beginnen?” vraagt de ondernemer (het was op een donderdag). “Aanstaande maandag”, antwoordt de jongeman. “Akkoord, dan doen we dat”. Na nog wat bijgekletst te hebben met een nieuwe collega, loopt de jongeman met een rechte rug en een kledingpakket in zijn armen de deur uit.

Ik wil gewoon aan het werk. Dan gaan we dat toch doen!

Is hiermee gezegd dat het een succes wordt? Dat weet ik niet en dat hoeft ook niet. Het gaat om de benadering en om de kansen die geboden worden. Iedereen is evenveel waard en verdient het om een kans te krijgen. En trouwens; waarom niet meerdere kansen? Laten we hier voor gaan met elkaar. Deze jongeman heeft, na vele afwijzingen en dus negatieve ervaringen, weer een positieve ervaring opgedaan. Iemand die hem er graag bij wil hebben. Wauw! Dit lijkt klein, maar is heel groot.

Daarom ben ik zo dankbaar en blij met ondernemers die hieraan mee willen doen. Het levert niet altijd direct wat op in €, wel in maatschappelijke betrokkenheid en dankbaarheid. In ieder geval van de jongeren en mij.

Ben je ook een ondernemer die jongeren een kans wil geven en tijd en ruimte heeft om hierin te investeren? Bel me! 06-34362544. P.S.: Niet allemaal tegelijk, alsjeblieft.

Gerwin Rikkers werkt voor Stichting Ontmoeting. In deze column vertelt hij over zijn ervaringen als veldwerker en jongerencoach.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen