Belijdenis doen

Onze tijd

De maatschappij waarin we leven staat vijandig tegenover God. Er wordt niet meer geleefd naar Gods inzettingen, integendeel we gaan er lijnrecht tegenin. Als ik ‘we’ zeg, doe ik dat bewust. Als land en volk hebben we God verlaten en hebben een eigen weg gekozen, Bunyan stelt die weg voor als ‘de brede weg’. Daniël leert ons om de schuld niet bij anderen te leggen, maar mede-schuldenaar te worden: Wij hebben gezondigd, en hebben onrecht gedaan, en goddelooslijk gehandeld en gerebelleerd, met af te wijken van Uw geboden en van Uw rechten. We moeten onszelf erbij insluiten. Als we spreken over onze tijd en maatschappij moet dat zijn met beschaamdheid, zoals ook Daniël deed. Er is veel mis. We zien dat op allerlei gebied. Abortus, euthanasie en het hele gendergebeuren zijn ernstige inbreuken op Gods wet. Het is niet zo moeilijk om ons daarvan afzijdig te houden. En dat durven we ook nog wel publiekelijk te belijden.

Als het gaat over de zondag is het gebod van de Heere heel duidelijk. Het is een gezegende en geheiligde dag, zoals we dat elke zondag horen voorlezen. Voor de meesten onder ons zal de zondag een rustdag zijn. Een dag van kerkgang, rust en bezinning. Er zijn er ook onder ons die moeten werken in de dienst der barmhartigheid, zoals we de zorg vaak noemen. Anderen werken in de hulpverlening. Vormen van noodzakelijke arbeid. Maar het kan ook zijn dat we werken in organisaties en bedrijven waar de zondag geleidelijk een gewone werkdag aan het worden is. Hoe gaan we daar dan mee om? U voelt wel dat dit spanning geeft en als het jezelf betreft vraagt om een besluit in het licht van wat de Heere van ons eist.

Elke dag belijdenis doen

Belijden is niet alleen iets voor specifieke momenten, nee, als het goed is dan staat ons hele leven in het teken van de belijdenis die we hebben afgelegd. Dan komt in onze daad, onze praat en ons gewaad openbaar Wie de Heere voor ons is. Ons doen en laten zijn daarvan als het ware getuigen. In onze eigen vertrouwde omgeving is dat niet zo moeilijk. Maar heel vaak zijn we in een seculiere omgeving, waar degenen om ons heen misschien niet weten van de Heere en Zijn heilzame geboden, van het dienen van de God van hemel en aarde. Als we bijvoorbeeld in de kantine of in een restaurant een maaltijd gebruiken, laten we dan door ons gebed zien dat we het van de Heere verwachten? Of, zoals toen mij gevraagd werd of we het met Pasen gezellig gingen maken en ik zei dat wij naar de kerk hoopten te gaan. Zo’n opmerking geeft dan soms ook gelegenheid tot een gesprek.

Waar spreken we in het algemeen over? Zijn het de dingen van de wereld waar onze interesse ligt, of is het iets anders? Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Dat kan een enkel woord zijn, soms is er gelegenheid om wat meer te vertellen. En dan altijd maar met de bede of de Heere het wil gebruiken. Van onszelf moeten we immers maar niets verwachten, het is alles uit Hem, door Hem en tot Hem.

Bevoorrechte positie

Uitkomen voor je geloof leidt in onze tijd in ons land niet direct tot vervolging. Het kan wel eens schuren, zoals we dat noemen, maar daar blijft het wel bij. Dat is reden tot dankbaarheid. Dat het niet vanzelfsprekend is dat wij niet met vervolging te maken hebben weten we uit de geschiedenis. De brandstapels hebben gerookt, op het schavot zijn er velen omgebracht. De vijandschap en het fanatisme waren overweldigend. Er wordt wel gezegd en geschreven dat wij opnieuw een periode van vervolging gaan krijgen, maar vooralsnog wordt niemand in de gevangenis gezet of gedood vanwege het dienen van de Heere. In vergelijking met veel landen verkeren wij in een bevoorrechte positie. De ranglijst van Open Doors laat ons 50 landen zien met veel vervolging, waar 380 miljoen christenen onder lijden. Van alle christenen wordt er 1 op de 7 vervolgd vanwege het geloof. Dan komt het er echt op aan. Dan kost het belijden van Christus als Borg en Zaligmaker je de vrijheid of zelfs het leven (4476 christenen werden in 2024 vermoord vanwege het geloof!).

Om met vrijmoedigheid telkens opnieuw belijdenis te kunnen doen is nodig om vast te staan in het geloof en de zekerheid te hebben dat ons een beter lot is bereid dan we hier op aarde ooit zullen hebben. Dat komt tot uiting in het antwoord op vraag 32 van de Heidelberger, waarom ik een Christen genaamd word: dat is ‘omdat ik door het geloof een lidmaat van Christus en alzo Zijner zalving deelachtig ben; opdat ik Zijn Naam belijde, en mijzelf tot een levend dankoffer Hem offere, en met een vrije en goede consciëntie in dit leven tegen de zonde en de duivel strijde, en hiernamaals in eeuwigheid met Hem over alle schepselen regere.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen