ds. L. Terlouw (63)

Ons hartelijk meeleven gaat allereerst uit naar zijn vrouw, met wie hij 34 jaar getrouwd is geweest en die hem in zijn levensgang zo tot grote steun is geweest; naar zijn beide zoons Samuël en Samir, die hen samen toegeschikt zijn; naar zijn moeder met wie hij op 30 maart aan het graf van zijn vader stond. Waar mensenwoorden te arm zijn, moge de God aller genade troosten en sterken. Dat moge ook gelden voor de kerkenraad en gemeente van Utrecht die hij sinds juli 2015 in een zo belangrijke overgangsfase voor de gemeente naar de Meern mocht dienen.
In allerlei opzichten was het werk van onze broeder niet af. Maar wat zijn wij, nietige dwaze mensjes? Want de verheerlijkte Christus heeft getoond: ‘… en Ik zal u tot Mij nemen, opdat gij ook zijn moogt waar Ik ben (Joh 143)’. Het was dus toch genoeg!

Veelzeggend hoe onze geliefde broeder maandagmorgen een korte serie over Thomas begon. Met zoveel opening mocht hij zijn zielsverlangen vertolken met de woorden: ‘de discipelen dan werden verblijd als zij de Heere zagen’. Het met Christus te zijn vervulde zijn hart. Hij drong tijdens de laatste dienst zo onvergetelijk achter de kudde aan. Nu we zo ongedacht afscheid van hem moesten nemen en zijn leven wat willen overzien blijft het woord haken:
‘Zie, waarlijk een Israeliet, in welken geen bedrog is (Joh 1: 48b)’. Dat zei hij niet van zichzelf, in tegendeel, maar dat werkte de Heere. Dat gaf Hij in hem. Dat bleek in de 22 jaar dat we hem kenden en waardeerden.

Zonder dus in de mens te eindigen, want hij moest als een arme bedelaar door het leven. Maar wat de Heere in hem gaf, dat mogen we toch wel noemen? Trouw, dat kenmerkte onze vriend. Trouw aan het Woord en de belijdenis; trouw aan zijn roeping om leraar en herder te zijn; trouw aan de gemeentekring, aan de taken die hij opgelegd kreeg, kleine en grote. Het (be)zoeken van de zielen woog op zijn hart. Als een volgeling van de grote Herder, Die het verlorene opzoekt. Daarom leed hij aan ontrouw , ook in de kerk. Ontrouw aan de schapen die trouwe zorg zo nodig hebben. Dat onderwees hij met trouw aan de studenten. Met zijn bijzondere gaven voor het pastoraat. Een afgebroken taak, ook aan de Boezemsingel! Trouw was hij ook in zijn broederlijke contacten. We missen na 22 jaar een echte broeder, die kon luisteren en… zwijgen. Een stille Nathanaël onder de vijgenboom.

De HTS-er bouwkunde werd directeur gemeentewerken. Voor de buitenwereld ongedacht en maatschappelijk en financieel gezien onverstandig, werd hij in 1995 pastoraal werker in Salem te Ridderkerk, een reformatorisch verpleeghuis dat net geopend was. Vervolgens ouderling in de gemeente die ik mocht dienen van 1992 tot 2003. Via de Boezemsingel werd hij geleid naar de gemeente van Rotterdam-Zuid, nu Barendrecht. Die mocht hij gedurende bijna elf jaar in trouw pastoraat en Woordbediening samenbinden. Een gelijksoortige taak wachtte hem in Utrecht. Een taak die hij dus - menselijkerwijs gezien - niet heeft kunnen voltooien. Op verschillende posten diende hij in stilte. Want hij wist wat dienen was. Dat het daarbij niet gaat om de dienaar, maar om Hem Die niet gekomen is om gediend te worden, maar om Zelf te dienen en Zijn ziel te geven tot een rantsoen voor velen. Dienstbaar was broeder Terlouw in het deputaatschap van de zending en Bijbelverspreiding, als voorzitter van de Jeugdbond, binnen het CGO. Hij liet zich niet voorstaan op zijn universitaire theologische vorming, wetend dat het alles maar gekregen goed was. Door veel strijd heen, maar daar wisten weinigen van. Maar de Heere toonde er wél van af te weten.

Een hersenbloeding na de Paasdagen trof hem. Een risicovolle hersenoperatie met ernstige complicaties maakte een einde aan zijn veel bewogen leven. Waarvan op goede gronden getuigd mag worden, dat het toch niet ijdel is geweest, in den Heere.

We hebben elkaar regelmatig in het hart mogen zien. Hij nam zich vaak waar als een onnutte dienstknecht, die on-nuttelijk de aarde beslaat. Wat zal het daarom toch tot aanbidding voor hem geweest zijn te horen: ‘Wel, gij goede en getrouwe dienstknecht, over weinig zijt gij getrouw geweest, over veel zal ik u zetten; ga in in de vreugde uws Heeren’. Zo staren we onze onvergetelijke vriend en broeder na. Hij is alles te boven! Want ontbonden te zijn en met Christus te zijn, dat is toch verre het beste. Dat zei hij toch nog in zijn laatste preek?

Al begrijpen wij het allemaal niet, de Heere is zo getrouw als sterk. Dat tone Hij ook voor Nel en de jongens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen