In memoriam ds. T.M. van Dijk

Ds. T.M. van Dijk werd op 14 december 1936 in de gemeente van Dirksland geboren. Daar heeft hij zijn jeugdjaren doorgebracht. Zijn ouders behoorden bij de Nederlands Hervormde kerk. Zijn vader heeft daar ook nog als ouderling de kerk gediend. Al jong was zijn zoon Thijs te vinden op het gezelschap van de vromen en verkeerde onder de prediking van ds. H. van Gilst, die in die tijd de Gereformeerde Gemeente van Dirksland diende.
Daar in Dirksland heeft de Heere hem geroepen tot het ambt van ouderling en mocht hij jaren dienen in de gemeente van Dirksland.
In 1982 werd broeder van Dijk na vierjarige studie aan de Theologische School kandidaat gesteld.
De weg naar het ambt was een weg van strijd voor hem, tot dat de Heere hem gewillig maakte. Hij mocht een beroep aannemen van de gemeente Rotterdam-Alexanderpolder. In 1986 nam hij een beroep aan naar de gemeente Veen in het Noord-Brabantse, gevolgd door Oosterend (Texel) in 2000. Op 1 september 2004 ging ds. van Dijk met emeritaat. In 2007 mocht hij nog gedenken 25 jaar bedienaar te zijn van het Goddelijke Woord.
Ds. P. Blok verzorgde een bijdrage hierover in ons kerkelijk jaarboek 2008.

Met name denken we persoonlijk terug aan de goede en gezegende bezoeken die wij mochten ervaren bij onze oude broeder. Het spreken viel hem door zijn ziekte uiterst moeilijk. Toch mogen we in herinnering brengen, hoe hij voordat hij naar het verzorgingshuis te Aalburg ging, in zijn woning in Brakel mocht getuigen van de hoop die de Heere gewerkt had in Zijn leven. Hij vertelde toen zo vertroost te zijn vanuit het Woord Gods met de woorden van Job: “Want ik weet mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan; en als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen. Denwelken ik vóór mij aanschouwen zal; en mijn ogen zien zullen en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot”. Wat ging daar een goede reuk van uit toen onze oude broeder in verwondering en kleinheid hierover mocht spreken.
Ook in het verzorgingshuis mocht hij ervaren: “Ik ben wel ellendig en nooddruftig, maar de Heere denkt aan mij: Gij zijt mijn Hulp en mijn Bevrijder; o mijn God vertoef niet”.
Hij mocht zondags nog meeluisteren met de kerkdiensten, meestal vanuit Aalburg. Zijn vrouw was er getuige van hoe hij met een avondmaalsbediening vol was van de hemel. Onze oude broeder was van eeuwigheid verkoren, in de tijd door God opgezocht. Eeuwig wonder, als God een mens zijn genadescepter toereikt.
Het leven van ds. van Dijk was persoonlijk en ambtelijk, een leven van strijd. Ook ds. Van Dijk was een mens, een zoon van Adam. Hij had ook zonden en ongerechtigheden en hij wist dat hij van genade alleen kon en mocht leven. Alles wat van ds. van Dijk was, blijft hier in het graf achter.
Het werk Gods in zijn hart en leven verheerlijkt zal juichen tot Gods eer! Gods moegestreden kind, Zijn knecht is thuisgekomen, enkel en alleen op grond van het bloed van het Lam: ‘Die na kortstondig ongeneugt , mij eindeloos verheugd!’
Met de familie stonden we rond zijn sterfbed. Met name door de longontsteking die hij had, is het - uiteraard menselijk gesproken - snel gegaan. De Heere sterke Zijn geliefde vrouw, kinderen, klein- en zelfs achterkleinkinderen, met de verdere familieleden in dit zo grote verlies. Hij heilige deze roepstem aan het hart. Hij gedenke ook aan de drie gemeenten die ds. van Dijk mocht dienen. Tot Zijn eer!

Aalburg, ds. J. van Rijswijk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen