In memoriam Ds. P. Honkoop * 19-12-1928 * 6-5-1994

Ongetwijfeld zult u begrijpen dat onze gedachten zich vermenigvuldigen wanneer we terugzien op het leven van mijn geliefde broer, 't Was niet onverwacht dat zijn einde gekomen is. Op 1 januari vorig jaar moest hij onverwacht in het ziekenhuis worden opgenomen. Aanvankelijk werd gedacht aan een hartaanval maar al spoedig bleek dat er een andere oorzaak was. Na verschillende onderzoeken bleek er een kwaadaardig gezwel in de dikke darm te zitten wat ook reeds naar de lever was uitgezaaid. Dit alles verklaarde zijn vermoeidheid van de voorafgaande maanden, maar betekende tevens dat van genezing geen sprake meer kon zijn. Hoe rustig en kalm mocht hij dit aanvaarden, het was goed wat de Heere deed. En zo is het gebleven gedurende de gehele tijd van zijn

ziekte. Nadat het gezwel was weggenomen kreeg hij tot in september een aantal chemokuren en ogenschijnlijk met een verrassend resultaat. Zelfs zó, dat hij zijn werk in de gemeente en de Theologische school weer gedeeltelijk kon waarnemen. In september onderging hij weer een operatie en moest zijn galblaas worden weggenomen. Hierna moest met de kuren gestopt worden, omdat ze geen resultaat meer hadden. Vanaf die tijd is het steeds achteruit gegaan. Wel heeft hij nog lange tijd 's zondags één keer gepreekt en heeft hij werkelijk zijn laatste krachten hieraan gegeven, 't Was voor ons en ook voor zijn huisgenoten soms onbegrijpelijk waar hij de krachten vandaan haalde, maar hij zei zelf: Als ik maar op de preekstoel ben gaat het goed maar ben ik er af dan krijg ik mijn pak weer terug. Voor de gemeente is dit laatste jaar onvergetelijk geweest. Terwijl hij innerlijk zoveel ervaren mocht van Gods liefde en genade mocht dit ook steeds in zijn preken doorklinken.

Veel heb ik hem bezocht en dikwijls was ik jaloers op hem omdat hij zo dicht bij de Heere mocht leven en zoveel van Gods gunst ervaren mocht.

Bij het bewust afscheid wensen van zijn broers en zusters mocht hij ervan getuigen dat de zaligheid vast ligt. Van mij persoonlijk nam hij afscheid met de woorden: ij steken 't hoofd omhoog, en zullen d' eerkroon dragen. En tot het laatst zei hij tot z'n vrouw en kinderen: e Heere is goed. Wat het lichaam betreft zijn de laatste dagen niet gemakkelijk en smartelijk geweest maar onder alles bleef het waar: l ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij Ps. 23 : 4.

In Was zijn uitdrukkelijke wens dat de begrafenis en alles wat er mee samenhangt zo eenvoudig en sober mogelijk zou zijn. Mij komt geen eer toe, zo zei hij, maar de Heere alleen. Groot zal het verlies zijn, allereerst voor zijn vrouw en kinderen. Zondagavond 1 mei, toen zijn toestand snel achteruit ging, deed hij met hen zijn laatste gebed dat verweven was rond Psalm 33 : 11 ber. Voor hen bijzonder aangrijpend en hartroerend. Ook in de familiekring zal een grote ledige plaats zijn. Vanwege zijn innemend karakter was hij geliefd en bemind.

Een ledige plaats ook in de gemeente van Kampen waar hij meer dan 28 jaar heeft gestaan. Wet en evangelie heeft hij mogen verkondigen en met hoeveel liefde de dienst des Heeren mogen aanprijzen. Een verlies ook voor onze Theologische school. Wat had dit werk de liefde van zijn hart. Per 1 januari heeft hij zijn taak hier moeten beëindigen en met vrede in zijn hart, want het was goed wat de Heere deed.

Een lege plaats ook in de kring van onze predikanten. Met uitzondering van de laatste keer heeft hij nooit een predikantenconferentie verzuimd. Hij voelde zich één met allen.

Maar vooral een verlies voor geheel de Gereformeerde Gemeenten.

Weer een dienstknecht die werd weggenomen. Zeker, voor hem persoonlijk een eeuwig gewin, maar toch reeds de vierde in korte tijd. De Heere moge nog met ontferming over onze gemeenten bewogen zijn en nog anderen in de plaats willen stellen.

We kunnen hem slechts met jaloersheid nastaren. Nooit is het te zeggen wat het is voor een verloren Adamskind dat de dood en rampzaligheid heeft verdiend het eeuwig leven en de zaligheid te verkrijgen en het om de verdienste van Christus en als vrucht van Gods souvereine liefde. Daarom Hij alleen de eer.

Door U, door U alleen, om 't eeuwig welbehagen.

ds. A.F. Honkoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen