In memoriam ds. A. Hoogerland 1918-1986

Vorige week woensdag in de vroege morgen werden we opgeschrikt door het bericht, dat onze geliefde broeder A. Hoogerland het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Wel wisten we, en dit was algemeen bekend, dat broeder Hoogerland ernstig ziek was. Na zijn operatie, vorig jaar augustus, had de chirurg eerlijk gezegd dat hij niet alleen een dodelijke kwaal had, maar dat hij ook bij de operatie niet alles had kunnen wegnemen en het kwaad was uitgezaaid.
't Was toen nog slechts de vraag hoelang het nog zou duren. Op die vraag weten we thans het antwoord. God heeft hem thuisgehaald in Zijn eeuwige heerlijkheid.
We hebben broeder Hoogerland van nabij gekend en zouden veel kunnen schrijven van zaken die we met hem hebben meegemaakt. Ook in hem is bewaarheid:
Niet vele edelen, niet vele machtigen, maar het onedele en hetgeen niets is heeft de Heere uitverkoren. Van afkomst was hij een eenvoudige jongen, die echter van God gezegend was met een helder verstand. Voor het eerst maakten we kennis met hem in Wolphaartsdijk waar ik kwam als consulent en broeder Hoogerland diaken was. Zijn ootmoed en onwaardigheid trok ons aan.
Het was dan ook een goede keuze van de kerkeraad hem bij het ontstaan van een vakature kandidaat te zetten voor ouderling. Algemeen was hij geacht in de gemeente en de vreze des Heeren was in hem openbaar. Gekozen zijnde, werd ons gevraagd hem in het ambt te bevestigen. Bij deze bevestiging heb ik h em de vraag gesteld wanneer hij nu eens een arme zondaar zou ontmoeten, die geen weg meer wist of hij h em of haar dan de weg zou kunnen wijzen, want er is immers maar één weg en één Naam tot zaligheid. God heeft deze woorden wonderlijk willen gebruiken om broeder Hoogerland aan zijn gemis te ontdekken.
Dag en nacht heeft hij geworsteld om die Zaligmaker toch te mogen kennen. Het was aangenaam hem te horen vertellen hoe hij, op het land aan het werk zijnde, het voor God mocht verliezen en als een doemwaardig zondaar onder God mocht buigen en hoe toen de van God gegeven Zaligmaker aan zijn ziel werd geopenbaard. Sindsdien was zijn leven anders en waren er levende uitgangen naar de persoon van de Middelaar. Het werd de strijd zijns harten om die Zaligmaker, die hij zo hartelijk liefhad, nader te leren kennen en hierin is hij niet beschaamd. In die tijd was het dikwijls aangenaam een avond of zondag in Wolphaartsdijk te preken, want er was altijd één
afnemer die de woorden als water indronk en wiens ziel naar Jezus en naar Zijn aangebrachte gerechtigheid dorstte.
Zijn bediening als ouderling drukte iets af in de gemeente en spoedig zou blijken dat de Heere iets anders voor hem had weggelegd. In 1961 vroeg hij de kerkeraad om een attest voor het onderzoek door het Curatorium van de Theologische School. Samen met mijn vader waren wij tegenwoordig om de kerkeraad te adviseren en met algemene stemmen werd het attest verleend. De Heere gaf getuigenis en zo was het ook in Rotterdam bij het onderzoek door het Curatorium. Broeder Hoogerland... werd toegelaten; hij was een ernstige en vlijtige student die met zijn talenten woekerde.
In 1965 werd hij beroepbaar gesteld en nam het beroep aan naar de gemeente Werkendam.
In 1972 vertrok hij naar Krabbendijke en in 1981 naar Dirksland. Na een viertal jaren deze gemeente gediend te hebben, meende hij vorig jaar de roepstem van de gemeete Borssele te moeten opvolgen. Op 26 juni 1985 werd hij in deze gemeente bevestigd en deed er z ijn intrede. Zijn verblijf in Borssele is niet lang geweest; er waren ook verscheidene zondagen, waarop hij door ziekte niet kon voorgaan.
Echter ook in Borssele heeft hij Gods raad uitgediend en de Heere heeft niet veel preken nodig om Zijn raad te volbrengen en Zijn welbehagen te doen, dan kan één preek reeds genoeg zijn .
Het gemis van broeder Hoogerland zal groot zijn, want hij was zeer ijverig in de dienst van zijn Koning. Het welzijn der gemeenten lag hem zeer na aan het hart en dikwijls was hij zeer bezorgd over allerlei ontwikkelingen. Op de Generale Synode van 3 december 1980 werd hij benoemd in het Curatorium en ook hier zal hij node gemist worden. Hij had een helder en eerlijk oordeel en wist het kostelijke van het snode te onderscheiden. Ook heeft hij een aantal jaren zitting gehad in het bestuur van de
Stichting Godsdienst Onderwijs en het Deputaatschap voor de Evangelisatie.
Thans is dit alles voorbij, de Heere heeft hem thuisgehaald. Terwijl ik dit schrijf denk ik terug aan een begrafenis in Goes, vele jaren geleden. De overledene was een tante van broeder Hoogerland en zodoende was hij daar aanwezig. Naar aanleiding van de gelijkenis van de verloren zoon heb ik daar gesproken over het thuiskomen van een
verloren zondaar bij God. Wat heeft hij zich daar uitgeweend en wat leefde in zijn hart een hunkerend verlangen. En nu,... hij is thuisgekomen en voor eeuwig.
Nu nooit weer zondigen en geen scheiding meer, hij heeft zijn wens verkregen.
De Heere gedenke zijn vrouw en kinderen en trooste hen in dit smartelijk verlies. We denken ook aan de gemeente van Borssele. Hoe groot was vorig jaar de blijdschap toen ze, na 25 jaar vakant te zijn geweest, weer een eigen leraar ontvingen. En nu, na zo'n korte tijd weer herderloos. De Heere moge in die gemeente de roepstem nog zegenen en heiligen en de ledige plaats genadiglijk willen vervullen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen