Twee verzen uit Psalm 103

Lopend over de ruime paden lees je op grafstenen en indrukwek- kende monumenten de namen van schrijvers, politici, dichters, hoge militairen en ambassadeurs. Mensen, die in hun leven hoge onderscheidingen ontvingen. Hier werden ooit begraven de schrijver Louis Couperus, de schilder Hendrik Willem Mesdag, politici zoals Gerbrandy (minister-president tijdens de Tweede Wereldoorlog) en Willem Drees (minister-president van 1948 tot 1958). Ook ligt er het graf van Abra- ham Kuyper, theoloog, staatsman en minister-president van 1901 tot 1905. Op deze begraafplaats rusten ook de lichamen van ds. J.P. Paauwe en van pre- dikanten van onze gemeenten, ds. J.W. Kersten en ds. A. Elshout. Alles zegt hier: Memento mori. ‘Want de mens gaat naar zijn eeuwig huis en de rouwklagers zullen door de straten omgaan’ (Pred. 12:5b). Al die mensen, bekend of onbekend, zijn geopenbaard voor de rechterstoel van Christus om rekenschap af te leggen van alles wat in dit leven gedacht, gezegd en gedaan is (2 Kor. 5:10).

Twee soorten graven

Uiteindelijk zijn er ook op deze dodenakker maar twee soorten graven. Zoals er twee wegen zijn. Zoals er - bij alle verschillen - twee soorten mensen zijn (Ps. 1). Zo zijn er - hoe mooi verbloemd en versierd - donkere kuilen als voorportalen van de eeuwige duisternis naar ziel en lichaam. En er zijn - hoe eenvoudig ook - rustplaatsen (‘slaap- steden’), die gekocht en betaald zijn met het bloed van Christus. Daar rust Zijn bruid voor wie Hij de dood inging en opstond. Hij is de Opstanding en het Leven. Wie in Hem gelooft, zal leven, ook al is hij gestor- ven (Joh. 11:25-26).

Hoe zal uw graf zijn? Is er de geloofstroost van de opstanding van het vlees? Hoe zalig is het volk, dat dit geklank kent: dat niet alleen mijn ziel na dit leven van stonden aan tot Christus, haar Hoofd, zal opgenomen worden, maar dat ook dit mijn vlees, door de kracht van Christus opgewekt zijnde, wederom met mijn ziel verenigd en aan het heerlijk lichaam van Christus gelijkvormig zal worden (Heidelbergse Catechismus, Zondag 22). Dan bent u zo rijk als Job!

Opzienbarende omgeving

Waarom neem ik u mee naar Oud Eik en Duinen? Om u deelgenoot te maken van een leerzame ervaring. Als student van onze Theologische School (het was ongeveer in 1992) kreeg ik van onze onverge- telijke docent ds. K. de Gier uit Den Haag de opdracht om voor hem een rouwdienst en een begrafenis te doen op Oud Eik en Duinen. Het betrof een gemeentelid van hem. Geen eenvoudige opdracht als je nog niet veel in het openbaar gesproken hebt. Een rouwdienst met een bedroefde fami- lie went trouwens nooit, ook al mag je het al vele jaren doen.

Met groot opzien ging ik er heen. Wel werd ik vaderlijk bemoedigd door ouderling Bal, die mij (mee-zuchtende) vergezelde. Hij was de geliefde vader van onze gewaardeerde bibliothecaris van de Theo- logische School, M. Bal.

Bij het begin van de rouwdienst liet ik zingen Psalm 103:8. Dat is een psalm die spreekt over vergankelijkheid, over de wind die waait en dan knakt de steel en gaat alle schoonheid en grootsheid verloren. Daarna mocht bij alle vergan- kelijkheid het blijvende Woord van God klinken: ‘Want de bezoldiging der zonde is de (drievoudige) dood, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven door Jezus Christus, onze Heere’ (Rom. 6:23). Paulus vat eigenlijk de hele Bijbel samen. Dood en leven! Eeuwig. Adam en Christus. Een ver- diend oordeel en een vrije genadegift, die door de Zaligmaker is verdiend voor al de Zijnen. God, Die riep tot Zijn dienst, hielp die middag bij het spreken.

Twee verzen

Na afloop kwam iemand naar mij toe. Hij had de leiding op deze bijzondere begraafplaats. ‘Meneer, wat u nu gedaan hebt, moet u nooit meer doen!’ U kunt zich mijn schrik wel voorstellen. Wát nooit meer doen? ‘U hebt Psalm 103:8 laten zingen, dat mag nooit gebeuren zonder vers 9’. Beleefd heb ik hem bedankt en vol van gedachten keerde ik terug naar mijn woonplaats Zoetermeer. Toen ik er thuis over nadacht moest ik zeggen: hij had gelijk… Hij heeft gelijk! Vers 8 is maar de helft. Vers 8 eindigt in de dood. Vers 9 geeft de tegenstelling aan: een Goddelijk ‘maar’. Een ‘maar’ uit het welbe- hagen van de HEERE. Een Evangeliewoord. Eeuwige gunst voor allen die de Heere door genade kinderlijk leren vrezen, voor allen die hun hoop op Christus leerden stellen, zelfs in het late nageslacht. Niet alle dingen die vanuit Den Haag worden voorgeschreven, waardeer ik. Maar wat mij betreft spreken we altijd met twee woorden. En zingen we altijd deze twee verzen uit Psalm 103, allebei.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen