ds. G. Mouw

Onze vader werd te Uddel geboren op 20 mei 1942. Al op jeugdige leeftijd werd hij door Gods genade stilgezet. De tekst boven zijn rouwbrief werd toen in zijn verlorenheid geopenbaard: ‘Want gij weet de genade van onzen Heere Jezus Christus, dat Hij om uwentwil is arm geworden, daar Hij rijk was, opdat gij door Zijn armoede zoudt rijk worden’ (2 Kor. 8:9).

Toen hij 27 jaar was, werd hij weduw- naar. Kort na mijn geboorte stierf zijn vrouw, mijn moeder. Deze gebeurtenis heeft zijn leven getekend. Na drie jaar trad hij opnieuw in het huwelijk. Dit tweede huwelijk werd gezegend met negen kinderen. Het talrijke nageslacht lag nauw aan zijn hart. Geen dag ging er voorbij of hij droeg ze op in het gebed. Zijn nabije leven en betrokkenheid op zowel familie, gemeente(n) als bekenden ken- merkten hem.

Niet alleen was onze vader verkoren tot het kindschap, hij werd ook geroe- pen tot het knechtschap. In 1978 werd hij toegelaten tot de studie aan de Theologische School te Rotterdam. Zijn eerste gemeente, Genemuiden, heeft hij elf jaar gediend, van 1982 tot 1993. Daarna riep de Heere hem naar de gemeente van De Valk-Wekerom. Ruim vijf jaar later leidde de weg naar zijn geboortedorp Uddel, waar hij gearbeid heeft vanaf 1999 tot aan zijn emeritaat in 2015.

Ruim zeven jaar geleden kreeg onze vader de diagnose longfibrose, een kwaal die langzaam maar zeker toenam. Toch mocht hij naar de lust van zijn hart nog enkele jaren Gods Woord verkondigen. We hadden werkelijk niet kunnen denken, dat we hem nog zo lang in ons midden zouden mogen hebben. In 2019 kreeg hij een ernstige longont- steking. Ook zelf dacht hij toen dat het sterven werd. Maar wat lag hij gemak- kelijk! Zijn bed werd een preekstoel. Wat mocht hij getuigen dat Christus zijn Leven was en een ieder aansporen om ook dat Leven te zoeken. Onge- dacht mocht hij opknappen.

De laatste maanden waren zwaar voor zijn lichaam. Steeds meer werd hij beperkt in de dagelijkse activiteiten. Toen hij twee weken geleden op bed kwam te liggen, wisten we dat het niet lang meer zou duren. Het gedicht van Johannes Vollenhove was hem bekend en bleef hem bij tot zijn sterven:

Rechtvaardigheid drong aan op straf, genade vroeg om vrijgeleide. Hier trad Gods wijsheid tussenbeide, die allebei voldoening gaf. O wonderbare gunstbetoning, o licht, dat zich van ’t kruis verspreidt! Hier schittert Gods gerechtigheid, hier straalt genadige verschoning.

Op maandagmorgen 24 januari zei hij tegen zijn vrouw, die hem al die jaren met zeer veel liefde verzorgd heeft: ‘Ik ga sterven’. Tegen anderen zei hij: ‘Het is alsof het zaterdag is’. Ze zeiden: ‘De eeuwige sabbat breekt aan’.

Zwak, maar duidelijk, sprak hij over Jezus’ bloed: ‘Zijn gerechtigheid, mijn gerechtigheid’. Hij vroeg Jesaja 35 te lezen en deed nog een gebed, waarin hij zijn geliefden opdroeg. Zo is hij ’s mid- dags om vier uur ingegaan in de rust die er overblijft voor het volk van God. Vertroost zijn we achtergebleven. Tegelijk zijn we veel in hem verloren, als gezin en gemeenten. De Heere zij ook ons in alles nabij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen