Archibald Alexander (8)

Alexander beschrijft het leven van iemand die totdat hij volwassen was weinig nadacht over godsdienstige zaken. Alexander put uit het manuscript dat die persoon over zichzelf heeft geschreven. In dat boek wordt duidelijk dat sommige personen geleidelijk tot de kennis der waarheid worden gebracht en dat het moeilijk is de juiste grens te trekken tussen algemene en bijzondere genade. De vraag kwam vaak boven waarom het christendom gelijk zou hebben en andere godsdiensten niet. Het lezen van een boek overtuigde hem dat het christendom waar is. Dit was het eerste licht in zijn ziel.

Onbekend met de weg van verlossing

Maar dit gaf geen kennis van de weg van verlossing. Hij kreeg een boek te lezen over de onderwerping aan de rechtvaardigheid van God. De schrijver was een predikant die al jarenlang gepreekt had, maar toch niet wist hoe een zondaar gerechtvaardigd wordt. Door het lezen van dit tweede boek mocht verstaan worden de evangelische wijze van rechtvaardigmaking. Een mens kan zichzelf niet rechtvaardigen.

Persoonlijk gebed

Alexander geeft weer dat de man nu meer ging nadenken over godsdienstige zaken en begon in afzondering persoonlijk te bidden. Hij las een preek over de lankmoedigheid en het geduld van God. Dit gaf een diepe indruk van Gods goedheid en verdraagzaamheid jegens hem. Hij haastte zich naar de plaats van afzondering, gaf daar zijn tranen de vrije loop in het gebed. “Plotseling werd ik overstelpt door een stroom van vreugde.” De indruk bleef over dat hij in de gunst van God deelde en zeker eeuwig gelukkig zou worden.

Wegwerpelijk kleed

Als dit de wedergeboorte was, zou dit blijken uit het breken met alle zonden. Hij werd geconfronteerd met een verzoeking tot een hardnekkige zonde en hij bezweek in die verzoeking. Hij hoorde een preek over de tekst: ‘Al onze gerechtigheden zijn een wegwerpelijk kleed.’ Het is ijdel op eigen werken te vertrouwen. Ook was er een afschuw van verdorven gedragingen.

Opwekking

De voorzienigheid van God bracht hem op een plaats waar al enige tijd een opwekking gaande was. Jonge bekeerlingen spraken vrijuit over hun overtuiging en bekering. Eerlijk vertelde hij aan de predikant wat er gebeurd was in zijn leven. Ook dat hij niet gebroken had met een zonde waaraan hij verslaafd was. Die predikant zei: “Dan zijn uw oefeningen zeker niet van de aard van ware godsdienst en moet u zoeken naar een betere hoop of u zult nooit in de hemel worden toegelaten.” Deze woorden verdreven elke gedachte dat hij zich in een staat van genade bevond.

Overtuiging van zonde

Hij begon nu te zoeken naar overtuiging van zonde als een noodzakelijke voorbereiding voor de bekering. Hij hoopte dat elke preek het middel zou zijn om zijn ziel te verschrikken. Hij probeerde zich de ontzettende oordelen en de kwellingen van de verdoemden voor te stellen. Maar zijn hart leek zich elke dag verder te verharden. Hij moest verhuizen en kwam tot de conclusie dat het rechtvaardig was als God hem naar de hel zond. Toen werd zijn ziel rustiger als tevoren. Hij hield op met alle eigen inspanningen om gerechtvaardigd te worden. Een predikant zei dat er geen bepaalde graad van overtuiging nodig was. Het enige nut van overtuiging was dat je de behoefte aan Christus als Zaligmaker zou gaan voelen.

Christus kan verlossen

De predikant zei: “Christus is een Advocaat aan de rechterhand van God, en staat gereed om elk geval aan te nemen dat aan Zijn handen wordt toebetrouwd, en hoe wanhopig uw geval nu ook lijkt te zijn, vertrouw het aan Hem toe, en Hij zal u in zekerheid brengen, omdat Hij allen die door Hem tot God gaan, volkomen kan zalig maken.” Toen mocht hij zien dat Christus zelfs in staat was hem te verlossen en hij wilde zijn zaak in Zijn handen over geven. De mogelijkheid van zalig worden gaf hoop in zijn ziel. Kostbare beloften en teksten uit de Bijbel werden hem toegefluisterd. De volgende avond kreeg hij een diepe indruk van Gods goedheid, zoals hij die nog nooit had gehad. Zijn ogen leken wel fonteinen van tranen.

Diepere ontdekking

De ontdekking ging door. Hij had veel aan het lezen van een boek van Owen ‘Inwonende zonden.’ Hij las ook van Edwards ‘Religieuze gevoelens’ en brieven van Newton. Daarna besloot hij alleen de Bijbel te lezen. Hij smeekte om genade: ‘O God, zijt mij zondaar genadig.’ De Heere liet hem zien dat er verlossing door Christus was. Dit maakte Christus als ‘gans begeerlijk’ en als zijn Zaligmaker Die voor hem geleden had. Alle twijfel was verdwenen. Hij las Johannes 18 en wat daarop volgt. Hij leek een Boek te lezen dat volkomen nieuw was. De bladzijden leken met een hemels licht bestraald. Hij sloot een verbond met God en plaatste daar zijn handtekening onder. Maar met dit alles was zijn oude mens nog niet dood. Hier stopt het relaas dat Alexander gebruikte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen