Bekennen Van Ongerechtigheid

Onder de letter B vind ik nog een benaming die het geloof aanduidt: ‘bekennen van ongerechtigheid’. Het uitgangspunt is Psalm 32:5 en Jeremia 3:13. Ik weet goed dat beide teksten betrekking hebben op een zuivere en oprechte bekering van de zondaar tot God, op een bekering die blijk geeft van boetvaardigheid over alle zonden, met een hartelijk en diep leedwezen daarover en een eerlijk voornemen in het binnenste om God voortaan met heel zijn hart en ziel en alles wat in hem is te gehoorzamen. Maar tegelijkertijd bedenk ik dat de Heere de vergeving van de zonde en de rechtvaardigmaking hieraan verbindt. Ik realiseer mij ook dat het geloof het begin is van deze werkzaamheden in de ziel, ja, er geheel en al mee verweven is. Daarom zal niemand het mij kwalijk nemen dat we de geloofswerkzaamheden onder deze benaming behandelen.

Hiervoor heb ik de woorden van Psalm 32 gekozen uit het tweede gedeelte van vers 5, omdat ‘bekennen’ en ‘belijden’ van de overtredingen hier hetzelfde betekent. Ik betrek er ook het eerste gedeelte van vers 6 bij: “Ik zeide: Ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor de HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela. Hierom zal U een ieder heilige aanbidden in vindenstijd’. Deze woorden zullen we wat uitvoeriger behandelen; ze zijn immers een uitnemende bron en een voorbeeld voor vrome overpeinzing, maar vormen ook een fundament om alle belaste en met schuld beladen zondaren en zondaressen te bemoedigen.

Wij zien in de woorden van de tekst twee belangrijke onderdelen. In het eerste (1) laat de psalmdichter ons zien dat hij een heel goed voornemen heeft, en dat daarop (2) een grote weldaad volgt: ‘Ik zeide: Ik zal belijdenis doen van mijn overtredingen voor de HEERE. En Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela’.

1. Een goed voornemen

De psalmdichter laat eerst horen wat zijn voornemen is: ‘Ik zeide: Ik zal belijdenis doen van mijn overtredin gen voor de HEERE’. Hij spreekt over zijn overtredingen, in het meervoud. Hij rekent zich die persoonlijk aan, want hij spreekt over ‘mijn overtredingen’. Het Hebreeuwse woord ‘peschang’ betekent ‘afwijking’, ‘overtreding’, en vooral ‘in opstand komen’ of ‘rebelleren’. Dat blijkt uit andere plaatsen waar dit woord gebruikt wordt, zoals in 1 Koningen 12:19: ‘Alzo vielen de Israëlieten van het huis van David af, tot op deze dag’. Dat wil zeggen dat zij de verbondsverplichting om zich aan het huis van David te onderwerpen, verwierpen en ertegen in opstand kwamen. We zien dat dit woord ook gebruikt wordt in Amos 1:9, waar de opstand van het ene volk tegen het andere wordt aangegeven. Daarbij wordt een verbond verbroken. Dit is ook de reden dat de zonden van de heidenen tegenover God in het Woord des Heeren - voor zover wij kunnen nagaan - nooit met dit Hebreeuwse woord ‘peschang’ worden aangeduid. Maar de zonde van Adam wordt zo wél genoemd; zie Hosea 6:7 en Romeinen 5:14.

Als David dus over zijn overtredingen spreekt, geeft hij - zoals we vanuit de betekenis van het grondwoord zagen - aan dat zijn zonden de zonden zijn van een verbondskind dat het juk van de schouders werpt. Deze manier van spreken is ontleend aan het beeld van wilde ossen die niet onder een juk willen lopen, maar van de vrijheid willen genieten. Zo wilde ook Efraïm in vrijheid zijn eigen gang gaan.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen