1. Samuël, de laatste richter en de eerste profeet

De beide boeken beschrijven ons de overgang van de richterentijd naar het koningschap. Eli en Samuël zijn de laatste richters van de 15 richters die de Heere Zijn volk Israël gegeven heeft. Daaronder zijn heel bekende figuren geweest als Debora (de enige vrouwelijke richter), Gideon en Simson. De tijd van de Richteren was een tijd van afval en verval. Een tijd waarvan we lezen dat in diezelve dagen er geen koning in Israël was; een iegelijk deed wat recht was in zijn ogen (Richt. 17:6). Daarom werden de Israëlieten als straf op de zonde steeds overheerst door verschillende vijandelijke volkeren. Is er één Bijbelboek waarin ons de voortdurende verlating van Gods inzettingen door Zijn volk Israël wordt getoond, dan is het wel in ’het boek der Richteren’. Zolang er na de dood van Jozua nog godvrezende ’oudsten’ of leidslieden leefden, behield Israël ’de reine godsdienst’ (zegt het opschrift boven het boek der Richteren). Maar daarna ging het helaas helemaal verkeerd, zodat we telkens in het genoemde Bijbelboek lezen: Maar de kinderen Israëls voeren voort te doen wat kwaad was in de ogen des HEEREN (Richt. 4:1, 6:1,10:6, 13:1).

Ondanks die verlating van de dienst van de Heere, moeten en mogen we niet vergeten ’Gods Vaderlijke liefde en Zijn langdurige lankmoedigheid’ (opschrift Ps. 78) in het steeds weer willen verlossen van het zondige Bondsvolk. De Heere gaf hun op Zijn tijd richters of rechters die het volk uit hun vaak grote benauwdheid hebben gered. Die afvallige tijd toont ons Gods onveranderlijke verbondstrouw.

Het boek Richteren omvat de geschiedenis van het jaar 1380 tot 1070 voor Christus. Het richterschap leidde op den duur tot het koningschap. Het werd aangevoeld dat de stammen meer en meer van elkaar gingen vervreemden en dat het daarom als noodzakelijk en wenselijk werd gezien dat Israël in de toekomst als één volk onder een koning zou gaan optreden. Saul en David zijn de eersten van de in totaal 42 koningen over Israël geweest. Na Saul, David en Salomo regeerden er 19 koningen over Israël en 20 over Juda, van wie vooral de 5 koningen uit Juda bekend zijn geworden die het voor de dienst des Heeren opnamen: Asa, Jósafat, Jotham, Hizkía en Josía. De boeken van Samuël tonen ons een beschrijving van de Goddelijke instelling van het koningschap. Hoewel de begeerte van het volk van Israël om een koning te bezitten niet goed was en de Heere tot Samuël had gesproken: Hoor naar de stem des volks in alles wat zij tot u zeggen zullen; want zij hebben u niet verworpen, maar zij hebben Mij verworpen, dat Ik geen Koning over hen zal zijn (1 Sam. 8:7), zo lag het toch in Gods raadsbesluit dat Israël op Zijn tijd een koning zou ontvangen. Het koningschap van Israël was immers een heenwijzing naar het geestelijke en eeuwige koningschap van de Heere Jezus Christus. De profeten wezen heen naar Zijn profetische bediening, de priesters naar Zijn priesterlijke bediening en de koningen zagen op Zijn koninklijke bediening. Zij waren een afschaduwing van Zijn drie Goddelijke ambten. Mozes had van Hem gesproken als de Profeet Die God uit Israël verwekken zou. In Psalm 110 wordt van Hem gesproken als de Priester naar de ordening van Melchizédek en vooral koning David was een afschaduwing van Christus’ geestelijk en eeuwig Koningschap.

Ook de beide boeken van Samuël wijzen ons, evenals het boek Richteren, op Gods onveranderlijke verbondstrouw. Vooral het boek Koningen toont ons dat de Heere Zijn aan David gegeven belofte dat zijn koninkrijk tot in eeuwigheid zou zijn, gehouden heeft. Om daarvan één duidelijk voorbeeld te geven: de goddeloze koning Joram, de zoon van de godvrezende koning Jósafat, wandelde niet in het voetspoor van zijn godzalige vader. Hij wandelde in den weg der koningen van Israël, gelijk als het huis van Achab deed, lezen we in 2 Kron. 21:6. Maar ondanks de goddeloze regering van koning Joram en zijn verlaten van de dienst des Heeren, lezen we in het volgende vers: Doch de HEERE wilde het huis Davids niet verderven, om des verbonds wil, dat Hij met David gemaakt had; en gelijk als Hij gezegd had, hem en zijn zonen te alle dagen een lamp te zullen geven (vers 7). In Ps. 89:2 zingen we van dat onwankelbare verbond: ”Ik heb aan Mijnen knecht, aan Mijnen uitverkoren’, Aan David, in Mijn gunst, met enen eed gezworen: ’Ik zal van kind tot kind, tot aan het eind der dagen, Uw zaad bevestigen, en uwen rijkstroon schragen’”. Op dat trouwverbond wees ook Zacharias in zijn lofzang (Lukas 1:68-79).

Het eerste boek van Samuël bestrijkt een periode van ongeveer 80 jaar: van 1092-1011 en het tweede boek omvat ongeveer 40 jaar: van 1011-971. Ruwweg kunnen we dus zeggen dat de gebeurtenissen in de beide boeken van Samuël zich afspeelden omstreeks 1000 jaar vóór Christus’ geboorte.

(Volgende keer D.V. 2. Elkana bezoekt trouw de tabernakel in Silo)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen